เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 916

บทที่ 915 หาความไม่สบายใจ

ส้งอานได้ออกคำสั่งไล่แขกแล้ว แต่ทั้งสองคนนั้น กลับยืนนิ่งเหมือนรูปปั้นแกะสลักสองชิ้นอยู่ตรงนั้น ไม่ขยับตัวเลยสักนิด พวกเขาไม่ขยับออก พวกเธอก็ไม่สามารถเปิดประตูได้

“ตาเฒ่า คุณไม่ใช่มั้ง? ฉันให้คุณไปแล้ว คุณยังยืนนิ่งอยู่ที่นี่ทำอะไร?”

ยู่ฉือจินส่งเสียงไอเบาๆ หยูโปก็เข้าใจทันที ก้าวไปข้างหน้า อธิบายด้วยรอยยิ้ม

“คืออย่างนี้ครับ คุณหนูอานอาน พวกเราโทรหาคุณชายเซิน คุณชายเซินไม่ได้รับสายเลย เวลาส่งท้ายปีเก่าแบบนี้ ฉันและนายท่านก็ค่อนข้างรู้สึกเป็นห่วงคุณชายเซิน ก็เลยเข้ามาดูหน่อย”

เมื่อได้ยิน ส้งอานก็เลิกคิ้วเล็กน้อย “แล้วไงต่อ?”

หยูโปหัวเราะแห้งๆ

“ความหมายของนายท่านคือ เพียงแค่เห็นคุณชายเซินปลอดภัย เขาก็จะไป”

“เชอะ” ส้งอานส่งเสียงหัวเราะเยาะ “ถ้าไม่เห็นล่ะ? ถ้าไม่เห็นก็จะดื้อด้านอยู่ที่นี่?”

ยู่ฉือจิน “......ฉันแค่อยากจะอยู่ที่นี่ รอหลานชายของฉันกลับมามีปัญหาอะไรหรือเปล่า? อานอาน?”

ส้งอานยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่หานมู่จื่อที่อยู่ข้างๆ เหมือนฟังออกอะไรบางอย่าง เธอรีบห้ามส้งอานไว้ แล้วก้าวไปข้างหน้าเอง

“ไม่มีปัญหาอะไร คุณตา ถ้าอย่างนี้ฉันเปิดประตู คุณเข้าไปในบ้านเถอะ”

ในที่สุดเขาก็ได้ยินคำพูดที่ฟังเข้าหูแล้ว แต่ยู่ฉือจินยังคงส่งเสียงอย่างทะนงตัว “ถือว่าเธอพูดจารู้เรื่อง!”

หานมู่จื่อส่ายหน้าอย่างจนปัญญาในใจ เดินไปเปิดประตู เพื่อให้ ยู่ฉือจินและหยูโปเข้าไป เสี่ยวเหยียนก็แอบตามเข้าไปด้วย หานมู่จื่อพบว่าส้งอานยังคงยืนอยู่ที่ประตู ด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“คุณน้าเล็ก?”

“เธอให้เขาเข้าไปทำไม? วันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่านะ ให้เขาอยู่ที่นี่ ก็คือหาความไม่สบายใจมาให้พวกเราเองไม่ใช่หรือไง?”

“คุณน้าเล็ก อย่าโกรธเลยนะ” หานมู่จื่อจับมือของเธอไว้ พูดเสียงเบา “คุณก็รู้ว่าวันนี้เป็นส่งท้ายปีเก่า ปล่อยให้เขาคนแก่คนหนึ่ง อยู่ในบ้านหลังใหญ่คนเดียว จะอ้างว้างเหงาเดียวดายมาก”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ส้งอานชะงัก ตามคำพูดของหานมู่จื่อ ก็สามารถจินตนาการท่าทางที่ยู่ฉือจินอยู่ในบ้านหลังใหญ่คนเดียวได้อย่างรวดเร็ว มีอาหารทุกประเภทอยู่ตรงหน้า แต่ข้างกายไม่มีแม้แต่คนคุยด้วยเลย

ฉากอย่างนี้ ก็น่าสงสารจริงๆ

แต่ถ้าเป็นตาเฒ่า ส้งอานก็ไม่คิดว่าเขาน่าสงสาร ยู่ฉือจินน่าแค้นเสียมากกว่า

เพราะว่า ผู้ที่น่าสงสาร ย่อมมีสิ่งที่น่าเกลียดชัง

เขากลายเป็นคนน่าสงสารมากขนาดนี้ เพราะเขาทำมันด้วยตัวเอง ถ้าสมัยก่อน เขาไม่ทำเรื่องเหล่านั้น เธอกับพี่สาวก็ไม่ต้องจากไป

เมื่อนึกถึงส้งซิน สีหน้าของส้งอานก็บึ้งตึงอีก ไม่ได้อารมณ์ดีอีกต่อไป เธอลดสายตาลง พูดอย่างเย็นชา

“เขามีอะไรน่าสงสาร? พี่สาวฉันอยู่ใต้ดินที่ทั้งหนาวทั้งเย็น น่าสงสารยิ่งกว่า”

พี่สาวของเธอ......

หานมู่จื่อนิ่งอึ้ง ส้งอานน่าจะพูดถึงแม่ของเย่โม่เซิน ซึ่งนั่นก็คือแม่สามีของเธอ

และเมื่อพูดถึงส้งซิน กลิ่นอายบนตัวของส้งอาน ก็เปลี่ยนไปทันที หานมู่จื่อก็ไม่กล้าพูดอะไร ทำได้เพียงอธิบายเสียงเบาเท่านั้น

ขอโทษนะคุณน้าเล็ก ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เขาเข้าไป ฉันแค่คิดว่า......ระหว่างครอบครัว ยังไงก็มีสายสัมพันธ์แห่งสายเลือดเชื่อมโยงอยู่”

เมื่อได้ฟังความโทษตัวเองในน้ำเสียงของหานมู่จื่อออก ส้งอานถึงได้ดึงสติกลับมา

“ช่างเถอะ เอาอย่างนี้เถอะ”