เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 922

บทที่921 เสี่ยวหมี่โต้วผู้หยิ่งทะนง

เมื่อคำพูดนั้นหลุดออกมา เซียวซู่จึงสบโอกาสรีบก้มตัวลงวางเสี่ยวหมี่โต้วลงไปบนพื้นทันที เอ่ยเสียงอ่อนโยนออกไป “เสี่ยวหมี่โต้วเป็นเด็กดีนะ ไปหาแด๊ดดี้ของหนูสิ”

พูดจบเขาก็เหมือนกับว่าจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เงยหน้ามองไปยังเย่โม่เซิน

“คุณชายเย่ คุณไม่เป็นอะไรแล้วใช่มั้ยครับ? เมื่อกี้นี้คุณเป็นสลบไป ตอนนี้ตื่นขึ้นมาแล้วมีอาการอื่นขึ้นมาบ้างมั้ยครับ? ให้...ผมเรียกคุณหมอมาดูอาการหน่อยมั้ยครับ?”

เย่โม่เซินเม้มริมฝีปากบางของตัวเองออกมาเล็กน้อย ตัวเขานั้นนอกจากว่าจะเจ็บแปลบขึ้นมาที่หัวในตอนที่ตื่นขึ้นมาเมื่อสักครู่นี้แล้ว ก็ไม่ได้มีอาการอะไรนอกเหนือจากนั้น เนื่องจากพอจะคาดเดาต้นสายปลายเหตุได้บ้าง ดังนั้นแล้วเย่โม่เซินจึงคิดว่าเขาก็คงจะถูกอะไรมากระตุ้นความทรงจำจนเกือบจะทะลวงไปถึงความทรงจำที่ปิดผลึกเอาไว้เหล่านั้น ก็เลยทำให้เกิดอาการอย่างนั้นขึ้นมา

ถ้าเพียงแค่เป็นอย่างนี้ งั้นเขามีปัญหาอะไรกัน?

เมื่อคิดอย่างนั้นแล้ว เย่โม่เซินเอ่ยเสียงเย็นออกมา “ไม่จำเป็น ตอนนี้คงกลับได้แล้วล่ะมั้ง”

พูดจบ เขาก้มลงมองเสี่ยวหมี่โต้วที่ไม่ยอมก้าวเข้ามา สายตาและน้ำเสียงอ่อนลงหลายส่วน

“เข้ามา แด๊ดดี้พาหนูกลับบ้าน”

เสี่ยวหมี่โต้ว “...”

เขามุ่ยปากออกมา ถึงแม้ว่าจะไม่อยากยอมรับ แต่เขาก็เหมือนกับถูกคำว่าแด๊ดดี้เมื่อสักครู่นี้ทำเอาไปไม่เป็นไปเลยทีเดียว รู้สึกว่าหัวใจดวงน้อยๆของเขาชาไปเล็กน้อย ต่อจากนั้นเขาก็เดินเข้าไปหาเย่โม่เซินด้วยท่าทางเหมือนกับคนปากไม่ตรงกับใจ

ในตอนที่มาถึงตรงหน้าเขานั้น เย่โม่เซินยกเขาขึ้นมา เสี่ยวหมี่โต้วร้องเฮอะออกมา เบนหน้าหันออกไปทางอื่น

“แด๊ดดี้นิสัยไม่ดี ผมไม่ได้อยากตามมาหรอกนะ ผมก็แค่อยากเจอหม่ามี๊เท่านั้นเอง”

เซียวซู่มองภาพเหตุการณ์นั้น ส่ายหน้าออกมาด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ

ลูกชายของคุณชายเย่คนนี้ ทิฐิสูงเสียเหลือเกิน

“อืม”

เย่โม่เซินไม่ได้สนใจเลยว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะพูดอะไรออกมา ถึงอย่างไรแค่เขายอมอยู่นิ่งๆในอ้อมแขนของเขาก็พอแล้ว ลูกของตัวเองวิ่งเข้าหาอ้อมกอดของคนอื่น ถึงแม้ว่าคนคนนั้นจะเป็นผู้ช่วยของตนก็ตาม นั่นก็ไม่ได้อยู่ดี

เมื่อคิดได้อย่างนั้นแล้ว เย่โม่เซินเหลือบมองไปทางเซียวซู่ออกไปอย่างไม่ตั้งใจ

ในตอนที่เซียวซู่เตรียมจะเดินตามเย่โม่เซินออกไปนั้น ทันใดนั้นเองก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่มองมายังตัวเองมาอย่างเงียบๆ ร่างของเขาแข็งค้างไปทันที แต่เพียงไม่นานสายตาคู่นั้นก็ได้เบนออกไป

เนื่องจากเย่โม่เซินอุ้มเสี่ยวหมี่โต้วออกไปแล้ว

เซียวซู่จึงเดินตามหลังพวกเขาออกไปจากโรงพยาบาลไปพร้อมๆกัน

ถึงแม้ว่าจะกังวลเรื่องสุขภาพของคุณชายเย่อยู่บ้าง แต่ดูท่าทางของเขาแล้ว ก็คงจะไม่มีปัญหาอะไรเสียมากกว่า

อีกทั้งเรื่องจำพวกความกังวลเรื่องคุณชายเย่นั้น คงจะต้องรอตอนที่เจอคุณนายน้อยแล้วค่อยว่ากันอีกทีดีกว่า เมื่อเทียบกันดูแล้ว หานมู่จื่อต่างหากที่จะเป็นคนที่เป็นกังวลมากที่สุด

*

ภายในห้องรับแขกได้ตกอยู่ในความเงียบอย่างน่าแปลก ไม่มีใครเอ่ยพูดอะไรกันออกมาเลยสักคน

ยู่ฉือจินไม่ได้คาดเอาไว้เลยว่าความทรงจำของเย่โม่เซินจะถูกกระตุ้นขึ้นมาได้ มาตอนนี้ความคิดทั้งหมดภายในหัวก็เอาแต่คิดว่าถ้าเย่โม่เซินจำทุกอย่างขึ้นมาได้ หลังจากนั้นก็นึกเกลียดสิ่งที่คุณตาคนนี้ทำลงไปจะทำยังไง? ถึงตอนนั้นแล้วตัวเขาเองก็จะได้หลานชายกลับมาไม่ง่ายแน่ นั่นไม่ใช่ว่าจะต้องปล่อยเขาไปอย่างนี้เลยหรือไง?

อย่างนั้นแล้วสมบัติที่เขาทิ้งเอาไว้ ถึงตอนนั้นแล้วจะเอาให้ใคร?

ยู่ฉือจินมองไปทางส้งอานเล็กน้อย เธอนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย แสดงท่าทางไม่ได้สนใจไยดีอะไรออกมา