เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 924

บทที่923 คุณทวดไม่ชอบผมหรอ

ยู่ฉือจินสังเกตเห็นว่าเขาหันกลับมา ในตอนแรกเริ่มนั้นเขายังคิดอยู่เลยว่าความคิดของเขานั้นดูไม่น่าเชื่อนัก กลับไปต้องให้คนลองไปสืบหาดูอีกสักหน่อยหรือเปล่า ว่าตกลงแล้วเด็กคนนี้ใช่...

ความคิดนี้ยังไม่ทันได้เลือนหายไป ยู่ฉือจินก็เห็นใบหน้านั้นของเสี่ยวหมี่โต้วที่หันเข้ามา

ใบหน้านั้น...

รูม่านตาของยู่ฉือจินขยายออกมาทันที มองเสี่ยวหมี่โต้วไปอย่างไม่อยากที่จะเชื่อนัก

มีแวบนึงที่เขานึกสงสัยว่าตาของเขามีปัญหา ไม่อย่างนั้นก็เป็นเพราะเขากังวลเรื่องหลานชายของตัวเองมากเกินไป ก็เลยเห็นเด็กตรงหน้าเขาคนนี้มีหน้าตาเหมือนกับเย่โม่เซินไปได้

แต่ ทั้งๆที่เป็นเพียงแค่ใบหน้าของเด็กน้อย

ถึงแม้ว่าเหมือนกับเย่โม่เซินมาตั้งแต่เกิด แต่ก็ยังคงไม่ทิ้งความรู้สึกของความที่เป็นเด็กน้อยออกไป ดวงตาดำสนิทคู่นั้นที่ทั้งใสซื่อและสดใส จัดว่าเป็นความใสซื่อบริสุทธิ์ที่เด็กน้อยมักจะมีกัน

มองใบหน้าของเย่โม่เซินไปอีกครั้ง ดวงตาดุดันที่ประหนึ่งเหยี่ยวคู่นั้น ดำสนิทเหมือนกันแต่กลับไม่มีความอบอุ่นออกมาเลยแม้แต่น้อย

“หืม?” สายตาของเสี่ยวหมี่โต้วสบเข้ากับสายตาขุ่นมัวของยู่ฉือจิน เด็กน้อยก็อุทานออกมาทันที เอ่ยถามออกไปด้วยสีหน้าสงสัยใคร่รู้ “คุณปู่ท่านนี้เป็นใครกันฮะ?”

ความจริงแล้วเขารู้สถานะของยู่ฉือจินมาก่อนแล้ว

เพียงแต่ถ้าแสดงออกไปต่อหน้าผู้คนมากมายล่ะก็ จะต้องทำให้พวกเขาต้องตื่นตกใจกันไปแน่ๆ

ส้งอานถึงแม้ว่าจะเกลียดยู่ฉือจินอย่างมาก แต่ถึงอย่างไรคนที่ถามออกมานั้นก็เป็นเสี่ยวหมี่โต้ว ยังคงเป็นเด็กน้อยที่ยังไม่โตคนนึง เธอไม่กล้าเอาท่าทางที่เธอทะเลาะกับยู่ฉือจินแสดงออกมาต่อหน้าเสี่ยวหมี่โต้ว เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เป็นแบบอย่างที่ไม่ดีให้กับเด็กน้อย

ถึงยังไงเด็กน้อยในตอนนี้ก็ยังเด็กมาก กำลังอยู่ในช่วงเรียนรู้ และเลียนแบบการกระทำของผู้ใหญ่

เธอไม่อาจต่อว่ายู่ฉือจินออกไป แต่ก็ไม่มีทางที่จะแนะนำเขาให้รู้จัก อีกทั้งยังถือโอกาสนั้นเอี้ยวร่างเดินออกไป

ภายในห้องแห่งนั้นได้ตกอยู่ในความเงียบ ได้ยินเสียงสั่นของยู่ฉือจินดังออกมา

“เธอ เธอคือ...”

หยูโปเข้าไปใกล้เขา เอ่ยเสียงเบาออกไป “นายท่าน ใบหน้านั้นช่างเหมือนกับคุณชายเซินไม่มีผิด จะต้องเป็นลูกของคุณชายเซินแน่ๆเลยใช่มั้ยครับ?”

ยู่ฉือจินรู้สึกเพียงแค่ตรงหน้าอกของเขาสั่นไหวขึ้นมา พูดไม่ออกเลยสักคำ

เขากับผู้หญิงคนนั้น นึกไม่ถึงว่าจะมีลูกด้วยกันแล้ว? แล้วยังโตขนาดนี้?

หานมู่จื่อยิ้มออกมาเล็กน้อย เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนกับเสี่ยวหมี่โต้วว่า “เสี่ยวหมี่โต้ว เขาเป็นคุณตาของแด๊ดดี้ของหนู”

เธอไม่กล้าพูดว่ายู่ฉือจินเป็นคุณทวดของเขาไปตรงๆ ถ้าหากยู่ฉือจินไม่ยินยอมล่ะ? ได้ยินคำพูดของเธอแล้วไม่พอใจขึ้นมา? จึงพูดออกไปเพียงแค่ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเย่โม่เซินไปเพียงเท่านั้น

ส่วนเรื่องที่ยู่ฉือจินจะยอมรับเด็กคนนี้หรือไม่ สำหรับหานมู่จื่อแล้วมันไม่ใช่เรื่องที่สำคัญอะไรนัก

“คุณตาของแด๊ดดี้?” เสี่ยวหมี่โต้วกะพริบตาปริบๆออกมา มองไปทางยู่ฉือจินด้วยสีหน้าใสซื่อบริสุทธิ์ “หม่ามี๊ งั้นเสี่ยวหมี่โต้วต้องเรียกว่าคุณทวดหรือเปล่า?”

หานมู่จื่อนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย ค่อยๆหันไปมองยู่ฉือจิน

เห็นเพียงดวงตาคู่นั้นของยู่ฉือจินที่แฝงไปด้วยความตื่นเต้น เดินก้าวเข้าไปทีละก้าวๆ เขาตื่นเต้นจนพูดจาสะเปะสะปะไปเล็กน้อย

“ใช่...คุณทวดเอง เธอ...เธอ...”

เขาพูดคำว่าเธอออกไป พูดเธออยู่นาน ทันใดนั้นเองเสี่ยวหมี่โต้วก็ยื่นมือทั้งสองข้างไปทางเขา

ยู่ฉือจินนิ่งอึ้งอยู่ตรงตำแหน่งเดิมสักพักนึง

“นี่ นี่คือ...”

เย่โม่เซินมีสีหน้าไร้อารมณ์ พร้อมเอ่ยเสียงเย็นออกมา

“หมายความว่าอยากให้คุณอุ้มไง”

ยู่ฉือจินไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบสนองออกมาสักพักนึง

เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยจริงๆว่าทั้งสองคนจะมีลูกโตขนาดนี้แล้ว อีกทั้ง...เด็กคนนี้เพิ่งจะเจอกันแค่ครั้งเดียว ก็อยากให้เขาอุ้มเสียแล้ว

“เอ๋?” เสี่ยวหมี่โต้วเห็นเขาไม่ตอบอะไรออกมาอยู่นาน ใบหน้าเล็กก็มีสีหน้าเศร้าออกมา มองไปทางยู่ฉือจินแวบนึงจากนั้นก็หันกลับไปมองหานมู่จื่ออีกที “หม่ามี๊ คุณทวดไม่ชอบผมงั้นหรอ? ก็เลยไม่ยอมอุ้ม...”

หานมู่จื่อ “...”