เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 93

บทที่92 ตาต่อตา ฟันต่อฟัน

ออกมา พูดออกมา คนอื่นรู้แล้วยังไง?

เสิ่นเฉียวไม่ได้พูดอะไร

ทั้งยังผลักมือของเย่หลิ่นหายออกอย่างเกลียดชัง เธอพูดด้วยเสียงแหบแห้ง “นายไปเถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียวสักพัก”

หลังจากที่เย่หลิ่นหานโดนผลัก เขาไม่โกรธ กลับยิ้มให้เธอ แล้วเดินมานั่งพิงตัวเข้ากับลำต้นของต้นไม้ข้างๆเธอ

“ถ้าฉันไป เธอคงร้องไห้คนเดียว แล้วก็หนักกว่าเดิมด้วย”

เย่หลิ่นหานอธิบายเสียงเบา “จริง ๆ เวลาอารมณ์ไม่ดี การปลีกตัวออกมาอยู่คนเดียวคือวิธีที่แย่ที่สุด เพราะเธอจะคิดถึงแต่เรื่องพวกนั้น แต่ถ้ามีคนอยู่คุยด้วย เธอจะค่อยๆลืมเรื่องพวกนั้น แล้วเรื่องที่ทำให้เธอเสียใจ.... คือเรื่องอะไรหรอ”

เสียงของเขาฟังดูเจ็บปวดมากขึ้น เสิ่นเฉียวหันไปมองเขาครั้งหนึ่ง “เมื่อก่อน.... คุณก็เคยเสียใจมากๆแบบนี้อย่างนั้นหรอ?”

ฟังจบ เย่หลิ่นหานก็หันไปสบตากับเธอ “ดูเหมือนว่าวิธีนี้จะได้ผลนะ เธอเริ่มสนใจเรื่องของฉันแล้ว”

เสิ่นเฉียวหยุดหายใจ ดูเหมือนจะอย่างที่เขาบอก

เธอมองเย่หลิ่นหานที่อยู่ห่างจากเธอเพียงหนึ่งไม้บรรทัด เสิ่นเฉียวหันหลัง ยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาบนหน้า สูดน้ำมูก

“ฉันไม่เหมือนกับนาย ฉันอยู่คนเดียวก็โอเคแล้ว”

แต่ไหนแต่ไรมาก็เป็นเธอที่รักษาบาดแผลพวกนั้นด้วยตัวเอง ไม่จำเป็นต้องให้ใครมารักษาแทน

“ถ้าทำตัวเข้มแข็งแบบนี้ไปตลอด คนที่เจ็บที่สุดก็คือตัวเธอเอง” เย่หลิ่นหานพูดต่อ “โม่เซินก็ไม่ใช่คนที่จิตใจด้านชา เธอเคยลองคิดเรื่องทำตัวอ่อนแอต่อหน้าเขาบ้างไหม? บางที เขาอาจจะเป็นห่วงเธอ และถ้าเขาใส่ใจเธอ เขาจะไม่ปล่อยให้เธอมาแอบร้องไห้ที่นี่คนเดียว”

เสิ่นเฉียวคิด เธอไม่ได้อยากให้เขามาใส่ใจเธอเสียหน่อย อีกอย่างนายเองก็ไม่ได้รู้เรื่องของฉันกับเขา

เมื่อเธอเงียบไม่พูดอะไร เย่หลิ่นหานก็เงยหน้ามองท้องฟ้า แล้วไม่พูดอะไรอีก

พักใหญ่ เขายื่นมือออกมาจับข้อมือบางของเสิ่นเฉียว เธอตกใจ ตั้งใจจะดึงข้อมือของตัวเองกลับ

“ฉันรู้ว่าเธอเสียใจที่แต่งงานเข้าตระกูลเย่ คราวหลังถ้ามีเรื่องไม่สบายใจอีก ก็มาหาฉันได้เสมอ”

“พี่...พี่ใหญ่....” เสิ่นเฉียวดึงมือตัวเองกลับมา การเผชิญหน้ากับความอ่อนโยน แต่เต็มไปด้วยการควบคุมที่ไม่มีที่สิ้นสุดของเย่หลิ่นหานนั้น เสิ่นเฉียวรู้สึกเหมือนคนที่หาทางออกไม่เจอ หลังจากที่ดึงมือกลับมาได้เธอก็หันหลังให้กับเขา แล้วก้มหน้าเหม่อมองพื้น

ไม่ไกลจากพวกเขาเซียวซู่ก็ได้จดจำภาพที่เห็นเอาไว้

เซียวซู่รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไป เขาอยากที่จะพูดแทนเสิ่นเฉียว แต่ว่าภาพตรงหน้าทำให้เขาคิดไม่ออกว่าควรจะอธิบายอย่างไร เลยได้แต่เงียบ

เย่โม่เซินมองดูเงาของคนสองคน แสงจันทร์ที่ทะลุผ่านเงาไม้สาดส่องลงมา แสงจันทร์อ่อนๆที่พาดผ่านคนทั้งคู่ ทำให้คนที่อยู่ห่างไกลออกมามองแล้วรู้สึกว่าทั้งคู่นั้นช่างเหมาะสมกันมาก

การกระทำของคนทั้งคู่เมื่อกี้ โดนเย่โม่เซินเห็นและจำไว้หมดแล้ว ตอนเย่หลิ่นหานยกมือขึ้นไปเช็ดน้ำตาให้เสิ่นเฉียวอย่างอ่อนโยน เย่โม่เซินเกือบจะพุ่งตัวไปชกคนแล้ว แต่เซียวซู่จับไหล่เขาไว้ พูดย้ำว่า “คุณชายเย่ ใจเย็นๆ!”

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ภายในใจของเย่โม่เซินเริ่มเปลี่ยน

ไม่อยากเห็นเสิ่นเฉียวร้องไห้ต่อหน้าตัวเอง คิดว่าผู้หญิงที่ร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นนั้นน่ารำคาญ

แต่วันนี้ที่เห็นเธอร้องไห้ต่อหน้าผู้ชายคนอื่น เย่โม่เซินกลับรู้สึกเหมือนมีมือคู่หนึ่งกำลังบีบหัวใจของตัวเอง น่าโมโหยิ่งกว่าตอนที่เห็นเธอร้องไห้ต่อหน้าตัวเองอีก

วันนี้ก่อนที่เธอจะวิ่งออกมา ขอบตาของเธอเป็นสีแดงก่ำ ชัดเจนว่าเธอเสียใจเพราะคำพูดของเขา

“นายอยากโดนฉันสวมเขามากใช่ไหม? ได้ฉันจะทำให้นายเห็นเอง!”

อย่างที่เขาต้องการ?

แค่มองเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย สมองของเสิ่นเฉียวก็เล่นเสียงที่เธอได้ยินเย่โม่เซินพูดก่อนหน้านี้ เธอกัดริมฝีปากล่าง ไม่อยากเห็นหน้าเย่โม่เซิน แต่ก็ไม่ได้ถอยออกจากเย่หลิ่นหาน

เย่โม่เซินหรี่ตามอง

“โม่เซิน?” เย่หลิ่นหานแปลกใจที่เจอเย่โม่เซิน ดวงตาของเขาพราวระยับ เขาหยุดใช้ความคิดเพียงเสี้ยววิ “ฉันพบน้องสะใภ้ที่นี่ กำลังจะพาเธอไปส่งพอดี นายมาแล้ว ถ้างั้นฉันก็ไม่เป็นธุระให้แล้ว”

ต่อหน้าเย่โม่เซินเขาเป็นคนที่รู้ขอบเขต ไม่ทำเรื่องข้ามหน้าข้ามตา

เย่โม่เซินใช้สายตาเย็นเยือกมองมาที่เย่หลิ่นหาน

“พี่ใหญ่โผล่มาอยู่ข้างๆภรรยาผมบ่อยๆ มีจุดประสงค์อะไรหรอครับ?”

แต่ไม่ว่าเย่หลิ่นหานจะทำตัวมีขอบเขตและรู้กาลเทศะแค่ไหน แต่ดูเหมือนว่าคืนนี้เย่โม่เซินคงจะไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ

“เหอะ! หรือคิดว่าของของคนอื่นถึงจะดี ก็เลยมีความคิดที่จะต้องแย่งมาให้ได้ ช้าๆได้พร่าเล่มงามงั้นสิ?” เย่โม่เซินหัวเราะเสียงเย็นเยียบ สายตาเยือกเย็นยังคงมองอยู่ที่เย่หลิ่นหาน

เย่หลิ่นหานชะงัก วินาทีถัดมาเขาก็คลี่ยิ้ม

“โม่เซินเข้าใจพี่ใหญ่ผิดแล้วล่ะ พี่ก็แค่บังเอิญมาเจอน้องสะใภ้ ครอบครัวเดียวกัน พี่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องเมิน นี่ก็ดึกมากแล้ว พวกนายรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ”

สถานการณ์เริ่มอึดอัด

“ถึงจะรับมรดกมาจากแม่ แต่ผมน่าจะรู้ตั้งแต่แรกว่าคุณเป็นคนแบบนี้ ของของคนอื่นคือสิ่งที่ดีที่สุด เพื่อให้ได้มาไม่ว่าวิธีไหนก็ทำ”

เมื่อพูดถึงแม่ของเย่หลิ่นหาน สีหน้าอ่อนโยนของเขาก็เปลี่ยนเป็นบิดเบี้ยว แต่ก็เปลี่ยนกลับเป็นปกติทันที ส่วนมือของเขานั้นกำเป็นกำปั้นแน่น

“คำพูดนี้ของโม่เซินก็ออกจะเกินไปหน่อยนะ พี่ใหญ่ไม่ได้มีความคิดแบบนั้นเลย งานแต่งของพวกนาย ก็เป็นพี่ที่ออกหน้าพูดให้ ถ้าพี่ความคิดแบบนั้นจริงๆ จะพูดเรื่องแต่งงานแทนนายทำไมกัน?”