เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 92

บทที่91 เจ็บก็จงร้องออกมา

เสิ่นเฉียวเดินกลับห้องตัวเองด้วยอาการใจลอย เข้าห้องได้เธอก็ถอดรองเท้าเปลี่ยนเป็นสลิปเปอร์ เสร็จแล้วก็รีบพุ่งตัวไปยังเตียงนอน เธอนั่งอยู่บนเตียงอย่างท้อแท้ เหม่อมองบัตรธนาคารในมือ

ทำยังไงดี? เธอจะบอกเรื่องนี้กับหานเส่โยวยังไงดี?

ปวดหัวจริง

ตามหลักแล้วตระกูลเย่กับตระกูลหานแต่งงานกัน ทั้งสองตระกูลมีสิทธิ์เท่าเทียมกัน แต่ตอนนี้ตระกูลเย่เป็นแบบนี้......

ขณะที่กำลังใช้ความคิด จู่ ๆเสิ่นเฉียวก็รู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวเธอลงเย็นลงอย่างผิดปกติ พอเงยหน้าสายตาก็ปะทะเข้ากับดวงตาเย็นชาดำมืดคู่หนึ่ง เสิ่นเฉียวสะดุ้งตกใจ ทำบัตรธนาคารในมือตกลงบนพื้น ‘แปะ’ บัตรธนาคารตกลงไปกระทบกับพื้นเย็น

สายตาของอีกคนก็มองตามบัตรใบนั้นเช่นเดียวกัน เสิ่นเฉียวหน้าซีด เธอยืนขึ้น “ฉันอธิบายได้!”

“แต่งงานครั้งที่สอง เธอนี่ชอบทำให้ฉันประหลาดใจจริงนะ” เย่โม่เซินยิ้มเย็น ตอนที่เขาเงยหน้าขึ้นมา ในตาเขามีเงามืดเหมือนกับทะเลในตอนกลางคืน ทำให้คนมองรู้สึกหวาดกลัว

ปากของเสิ่นเฉียวสั่นเบา ๆ “ฉัน.....”

“นี่ก็คือเหตุผลที่เธอแต่งงานเข้าตระกูลเย่ใช่ไหม?” เย่โม่เซินเหลือบมองบัตรธนาคารใบนั้น “หึ คุณปู่ยอมจ่ายเงินเยอะขนาดนี้ถือว่าท่านใจกว้าง แต่เธอมีค่าพอที่จะให้เงินเยอะขนาดนี้หรอ?”

เสิ่นเฉียวกำมือเแน่น กัดปาก แล้วพูดว่า “เรื่องมันไม่ใช่แบบที่นายคิด นายช่วยฟังฉันอธิบายก่อนได้ไหม?”

“อธิบายว่าเธอทำยังไงให้คุณปู่ยอมให้เงินเธองั้นหรอ? เธอจะลองอธิบายก็ได้นะ หรือว่า... ใช้ร่างกายของเธออธิบายให้ฉันฟังก็ได้”

เสิ่นเฉียวหน้าซีดเผือด “นายพูดแบบนี้หมายความว่าไง?”

เย่โม่เซินมองมาทางเธอ “ความสามารถเธอน่าจะพอตัวอยู่นะ?”

“เย่โม่เซิน ไอ้คนทุเรศ!”

“เหอะ! แทนที่จะแต่งกับฉัน ทำไมเธอไม่แต่งกับปู่ฉันตั้งแต่แรกล่ะ แบบนั้นมีเกียรติกว่าอีก!”

เสิ่นเฉียวทนไม่ไหวอีกต่อไป หลับตาตะโกนก้อง “พอกันที! ฉันทนนายมามากพอแล้ว!”

เย่โม่เซินแสยะยิ้ม “ในที่สุดก็ทนไม่ไหวแล้วเหรอ?”

เสิ่นเฉียวก้มเก็บบัตรที่ตกอยู่บนพื้น เดินไปอยู่ตรงหน้าของเย่โม่เซิน กระแทกบัตรเข้าที่หน้าอกของเขา

“ฉันเคยบอกคุณแล้ว ฉันไม่เคยต้องการเงินของคุณ และฉันก็ไม่มีวันรับเงินของตระกูลเย่ นี่เงินของปู่คุณ เอาคืนไป!”

เย่โม่เซินใช้นิ้วคีบบัตรธนาคารเอาไว้

“คุณผู้หญิง คิดดีแล้วหรอที่จะยกบัตรใบนี้ให้ผม? นี่เป็นเงินที่คุณคิดสารพัดวิธีเพื่อที่จะได้มันมานะ คุณมั่นใจแล้วหรอ?”

“ฉันมั่นใจ!” เสิ่นเฉียวกัดฟัน “คุณเข้าใจถูกแล้ว ฉันไปหาคุณปู่มา ท่านพอใจมาก ก็เลยให้เงินฉันมา ฉันพูดแบบนี้.... คุณพอใจแล้วใช่ไหม? เย่โม่เซินคุณอยากโดนสวมเขามากใช่ไหม? งั้นคุณรอได้เลย ฉันจะทำแบบที่คุณต้องการ!”

พูดจบ เสิ่นเฉียวก็หมุนตัวจะออกไปข้างนอก

เขากำบัตรธนาคารใบนั้นเอาไว้แน่นจนมือสั่น เส้นเลือดในสมองเขาเต้นตุบๆ “ไปไหน?”

เสิ่นเฉียวไม่ตอบคำถามของเขา ตอนที่เธอกำลังหมุนตัว หางตาของเธอมีหยดน้ำตามารวมกันมากมาย เธอทนคำพูดร้ายกาจเหล่านั้นของเย่โม่เซินไม่ไหวแล้ว ทั้งๆที่เราทั้งคู่ก็ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว แต่เขาก็มักจะทำเหมือนเธอไม่ได้รู้สึกจริงอย่างที่พูด ทุกครั้งจะต้องใช้คำพูดแรงๆมาทำร้ายเธอ

เธอแค่อยากไปให้พ้นจากห้องนี้ ไปให้พ้นจากเย่โม่เซิน

“หยุดนะ! ถ้าเธอกล้านอกใจฉัน เธอตายแน่!” เย่โม่เซินนึกถึงสิ่งที่เธอพูดก่อนจะออกไป ภายในใจก็รู้สึกปั่นป่วน

แต่ตอนนี้เสิ่นเฉียวกำลังโกรธจนเลือดขึ้นหน้า แน่นอนว่าเธอไม่มีทางฟังเขา ไม่ว่าคำพูดของเขาจะน่ากลัวแค่ไหนไม่มีประโยชน์ ตอนที่เย่โม่เซินตามเธอออกไป เสิ่นเฉียวก็ตัดสินใจรีบวิ่งออกไปโดยทันที

“ยัยบ้าเอ้ย! ถ้าเธอยังขยับอีกแค่ก้าวเดียว เชื่อไหมว่าฉันจะ.....” ยังไม่ทันจะพูดจบ ร่างของเสิ่นเฉียวก็ไม่พบแล้ว

“.........”