เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 934

บทที่933อยากดูเหลน

เธอรู้

เธอรู้อยู่แล้ว ถึงเสี่ยวเหยียนไม่ได้เจอหานชิงแค่ครั้งแรกก็หลงรักเลย แต่ก็ใกล้เคียงแล้ว

อีกอย่างก่อนที่จะบอกรัก เธอก็แอบชอบมานานมากแล้ว ถือว่าเป็นความรักที่ไม่กล้าพูดอย่างแจ่มแจ้ง จู่ๆต่อมาเธอก็ใจกล้าขึ้นมาเลย

อาจจะเป็นเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ข้างกายของหานชิงไม่มีใครเลย ส่วนเธอเองนอกจากหานชิง ก็ไม่เจอใครที่สามารถทำให้หัวใจเต้นแรงสักที ดังนั้นถ้ายืดเยื้อต่อไป ก็เสียดายวัยและวันเวลาของตัวเองเฉยๆ ดังนั้นเสี่ยวเหยียนก็เลยเลือกที่จะบอกรักอย่างใจกล้า

แสวงหาความรัก แสวงหาความสุขไม่ได้มีความผิดอะไรสักหน่อย

อีกอย่างเสี่ยวเหยียนยังเป็นเพื่อนรักของตัวเองด้วย หานมู่จื่อเชื่อใจในคุณสมบัติประจำตัวของเธอ บวกกับพี่ชายที่เก็บตัวของเธอ ถ้าสามารถอยู่กับผู้หญิงที่เร่าร้อนเหมือนไฟ ดูเหมือนว่าก็จะสามารถเพิ่มชีวิตชีวาให้เขาได้

ถ้าไม่อย่างงั้น ก็ดูไร้ชีวิตชีวาทั้งวี่ทั้งวัน

พูดตามตรง ตอนที่หานมู่จื่ออยู่กับเขาก็ยังรู้สึกหานชิงนอกเหนือจากรักและเอ็นดูน้องสาวอย่างตัวเอง แทบจะกลายเป็นคนที่ไม่มีเลือดไม่มีเนื้อแล้ว

หานมู่จื่ออยากให้ หานชิงเจอคนที่ตัวเองรักมากกว่าคนไหนๆเสียอีก

เพราะกำลังทั้งหมดของเขาได้ทุ่มเทมาที่เธอหมด ถ้าให้เขาใช้ชีวิตที่เหลือแบบนี้ งั้นมันไม่ยุติธรรมกับเขาเกินไป

ถึงหานชิงไม่รู้สึกว่าไม่ยุติธรรม แต่หานมู่จื่อจะต้องละอายใจจนตายแน่

“แย่แล้ว ถ้าเธอไม่เอ่ยถึงนี่ฉันลืมไปเลยนะเนี่ย รู้สึกเหมือนมือถือของฉันจะปิดเครื่องไว้ เวลานี้พี่ชายเธอต้องพบว่าฉันกับเสี่ยวหมี่โต้วไม่อยู่แล้วแน่ๆเลย ไม่รู้ว่าเขาจะโทรหาฉันหรือเปล่า? ”

พอพูดจบ เสี่ยวเหยียนรีบลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ และพุ่งกลับไปที่ห้องนอน

เสี่ยวเหยียนวิ่งเข้าไปหามือถือที่ห้องของตัวเอง กดไปทีหนึ่งปรากฏว่ามือถือได้ปิดเครื่องไว้จริงๆ เธอได้แต่เปิดเครื่องใหม่ พอเปิดเครื่อง กลับแสดงว่าแบตไม่เพียงพอ แถมยังมีสายที่ไม่ได้รับและข้อความที่ไม่ได้อ่านด้วย

เสี่ยวเหยียนจึงได้แต่ก้มลงไปหาสายชาร์ตและชาร์ตแบตให้มือถือ จากนั้นก็นั่งเปิดดูมือถือ

มีสายที่ไม่ได้รับหลายสายเลย นอกจากสายเรียกเข้าของพนักงานบริษัทและลูกค้า ที่เหลือเป็นสายเรียกเข้าของหานชิงที่สีหน้าเย็นชาเหมือนยมบาลหมด

เสี่ยวเหยียนเลื่อนลงมาดูข้อความ

ข้อความที่หานชิงส่งมาเรียบง่ายมาก

｛เสี่ยวหมี่โต้วอยู่กับคุณหรือเปล่า?｝

｛ตอนนี้พวกคุณอยู่ไหน?｝

มีแค่สองข้อความ หลังจากสองข้อความนี้ก็ไม่มีข้อความอย่างอื่นแล้ว ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้หานชิงจะโมโหจนเกลียดเธอหรือเปล่า?

เดิมทีเธอกะว่าจะมาถึงแล้วค่อยส่งข้อความบอกหานชิง กะว่าจะทำโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาตแล้วค่อยรายงานทีหลัง แต่ต่อมาเกิดเรื่องมากมาย เธอเลยลืมเรื่องนี้ไปเลย

พอคิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนยื่นมือใช้แรงทุบศีรษะตัวเอง

“โง่ๆๆ! โง่จริงๆเลย เขาเป็นเทพบุตรของเธอเชียวนะ ไม่นึกเลยว่าเธอจะลืมเทพบุตรของตัวเอง สำนึกผิดหนึ่งนาที!”

หนึ่งนาทีผ่านไป

เสี่ยวเหยียนตอบข้อความหานชิงอย่างมือสั่น

หลังจากตอบข้อความไปไม่มีการตอบกลับใดๆ เสี่ยวเหยียนกุมมือถืออย่างตื่นเต้นไปหลายนาที ก็ยังไม่ได้รับข้อความของหานชิงสักที

หรือจะโกรธจริงๆ หรือว่ากำลังทำงานอยู่เลยไม่เห็นข้อความ?

เสี่ยวเหยียนคำนวณเวลา เวลาของที่นี่ห่างกับเวลาของในประเทศเจ็ดชั่วโมง พวกเธออยู่ที่นี่ใกล้เที่ยงแล้ว งั้นในประเทศก็ควรจะเที่ยงคืนแล้ว

งั้นหานชิงต้องพักผ่อนอยู่สิถึงจะถูก ไม่ตอบข้อความก็เป็นเรื่องปกติ

คิดถึงตรงนี้แล้ว เสี่ยวเหยียนโล่งอกไปที หลังจากหานชิงตื่นก็คงจะเห็นข้อความเองแหละ

เสี่ยวเหยียนจึงเอามือถือชาร์ตแบตไว้ในห้อง จากนั้นก็ออกมาจากห้องนอน

ตอนที่กลับมาถึงโต๊ะทานข้าว หานมู่จื้อพบว่าสีหน้าของเสี่ยวเหยียนค่อนข้างกลุ้มใจ อีกทั้งสีหน้ายังซีดเซียวด้วย

เธอทานอาหารที่เสี่ยวเหยียนตั้งใจทำให้อย่างเอื่อยเฉื่อยไปด้วย และถามเธอไปด้วย: “เป็นไงบ้าง?”