เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 935

บทที่934ท่าที

เดิมทียู่ฉือจินไม่คิดจะบอก ใครจะไปรู้ว่าหยูโปแค่คำพูดเดียวก็พูดความคิดของเขาออกมาแล้ว ทันใดนั้นยู่ฉือจินก็รู้สึกตัวเองเสียหน้า เขาตำหนิด้วยเสียงเคร่งขรึม

“หยูโป!”

หยูโปไม่กลัวเขาเลยสักนิด พูดด้วยรอยยิ้มต่อ: “นายท่านหน้าไม่ด้านพอ ดังนั้นผมจึงมาพูดแทนนายท่านครับ”

“หยูโป นี่แกพูดเหลวไหลอะไร?” ยู่ฉือจินโมโหจนหน้าแดงก่ำ เขาอธิบายอย่างทั้งโกรธทั้งใจร้อน: “ แกเรียกฉันมาแท้ๆ แล้วตอนนี้แกกลับมาพูดแบบนี้? ”

“ใช่ครับๆ” หยูโปพยักหน้า “ผมเป็นคนเรียกนายท่านมาเองครับ”

หลังจากยู่ฉือจินตื่นนอน ก็เหม่อลอยอยู่ตลอด แถมยังถามซ้ำๆว่าเรื่องของเมื่อคืนเป็นความจริงหรือเปล่า? ทำไมเขาถึงรู้สึกไม่เหมือนความจริงเลย?

หยูโปสามารถเข้าใจอารมณ์ที่จู่ๆตัวเองมีเหลนโผล่มาคนหนึ่งอยู่ อีกอย่างสำหรับยู่ฉือจินแล้ว เขาโดดเดี่ยวเดียวดายมานาน จู่ๆมีคนในครอบครัว อีกทั้งยังมีเหลนด้วย ความรู้สึกที่ทั้งตะลึงและดีใจไม่ใช่คนธรรมดาที่จะเข้าใจได้

หยูโปบอกกับเขาหลายครั้งแล้วว่าเป็นความจริง แต่ยู่ฉือจินก็ยังมีสีหน้าไม่เชื่อ จากนั้นหยูโปก็เลยเสนอว่า ให้นายท่านมาดูด้วยตนเองก็พอแล้ว

ตอนนั้นยู่ฉือจินยังรู้สึกว่าคำแนะนำนี้ดีอยู่เลย จึงได้รับปาก

คิดไม่ถึงเลยว่าเพิ่งถึงที่นี่ หยูโปก็หักหลังเขาซะแล้ว เขาจะยอมรับได้ยังไงว่าตัวเองเป็นคนอยากมาเอง? แบบนี้ไม่เท่ากับว่าให้หานมู่จื่อหัวเราะเยาะเอาหรอ?

เพราะอย่างไรซะเรื่องที่ทำไปในก่อนหน้านั้น ตอนนี้มายอมรับอีก ก็รู้สึกว่าตบหน้าตัวเองชัดๆ

หานมู่จื่อไม่ถือสาท่าทีของยู่ฉือจินเลย สำหรับเธอในตอนนี้ ที่จริงท่าทีแบบนี้ของยู่ฉือจินก็ถือว่าดีแล้ว อย่างน้อยก็ไม่เหมือนตอนที่เจอกันครั้งแรก ให้หยูโปเอาเช็คใส่ซองจดหมายและเกลี้ยกล่อมให้เธอจากไป

ตอนนี้แค่ปากบอกว่าไม่อยากยอมรับเธอเฉยๆ แต่สีหน้าอารมณ์และความคาดหวังที่อยากจะเจอหน้าเสี่ยวหมี่โต้ว หานมู่จื่อล้วนแต่รู้สึกได้ทั้งนั้น

คิดถึงตรงนี้แล้ว หานมู่จื่ออารมณ์ดีขึ้นเยอะเลย เธอยิ้มอ่อนๆและอธิบาย: “งั้นพวกคุณมาไม่ได้จังหวะเลยค่ะ เสี่ยวหมี่โต้วกับโม่เซินออกไปแล้ว ไม่อยู่บ้านค่ะ”

ได้ยินคำนี้ปุ๊บ ยู่ฉือจินหน้าดำหน้าเขียวเลย

เขามาหาเสี่ยวหมี่โต้ว ใครจะไปรู้ว่าเสี่ยวหมี่โต้วไม่อยู่ พริบตาเดียวยู่ฉือจินก็รู้สึกผิดหวังมาก

หยูโปถาม: “แล้วพวกเขาออกไปทำอะไรครับ?”

หานมู่จื่อตื่นนอนก็ไม่เห็นพวกเขาแล้ว ย่อมไม่รู้อยู่แล้วว่าพวกเขาออกไปทำอะไร ดังนั้นหลังจากหยูโปถามคำถามนี้ออกมา หานมู่จื่อจึงได้หันไปมองเสี่ยวเหยียนที่อยู่ข้างกาย

ยู่ฉือจินและหยูโปได้มองไปตามสายตาของหานมู่จื่อ ทั้งสามได้จ้องที่ใบหน้าของเสี่ยวเหยียน

ทันใดนั้นเสี่ยวเหยียนมีความรู้สึกถูกตั้งความหวังไว้สูง แถมยังรู้สึกตื่นเต้นด้วย เธอหายใจลึกๆทีหนึ่งแล้วพูด: “คุณชายเย่จะออกไป ฉันก็ไม่กล้าถามเขาว่าออกไปทำไมนี่คะ? อีกอย่างฐานะของฉันไปถามก็คงจะไม่เหมาะ”

พอพูดจบ มุมปากของเสี่ยวเหยียนก็ได้ยกขึ้นด้วย

แววตาของยู่ฉือจินกับหยูโปมีความผิดหวังแว๊บผ่าน วินาทีต่อมายู่ฉือจินก็พูดอย่างเย็นชา: “ในเมื่อเหลนของฉันไม่อยู่ งั้นก็กลับ!”

พอพูดจบ เขาก็หันหลังจากไป หยูโปก็ได้แต่ยิ้มให้หานมู่จื่อด้วยความรู้สึกผิด: “ต้องขอโทษด้วยนะครับคุณนายน้อย ผมกับนายท่านขอตัวก่อนครับ”

หานมู่จื่อพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม: “โอเคค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะ”

ยู่ฉือจินที่เดินอยู่ด้านหน้าได้ยินคำนี้ก็หยุดฝีเท้าไว้ จากนั้นก็หันกลับมามองหานมู่จื่อ แววตาขุ่นมัวมีความโกรธแว๊บผ่าน

หานมู่จื่อย่อมรู้สึกได้ถึงแววตานี้อยู่แล้ว เธอมองไปด้วยแววตาที่สงสัย และใช้แววตาถาม เมื่อกี๊เธอพูดผิดเหรอ?