เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 938

บทที่ 937 บาดแผลบนร่างกายเป็นสัญลักษณ์ของผู้ชาย

นี่……เธอตาฝาดไปหรือเปล่า？

พี่หลินลืมตาโตค้าง สีหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

เด็กคนนั้น ทำไมหน้าตาถึงได้เหมือนท่านประธานยู่ฉือเซินเปี๊ยะเลย？

ไม่ๆๆๆ ดูดีๆแล้วก็มีหลายที่ๆไม่เหมือนอยู่ ถึงแม้หน้าตาจะเหมือนมาก แต่แววตาและกลิ่นอายที่กระจายออกมารอบๆกลับไม่เหมือนกันเลยสักนิด

หรือว่านี่จะเป็นน้องชายฝาแฝดของท่านประธาน？？

ในหัวของพี่หลินเกิดข้อคิดนี้เป็นอันดับแรก แต่ไม่นานก็ถูกเธอตัดความคิดนี้ออกไป ท่านประธานอายุปูนไหนแล้ว

จะมีน้องชายฝาแฝดอายุน้อยขนาดนี้ได้ยังไง

นั้น……ก็เป็นลูกของเขา

ตอนมาใหม่ๆ ทุกคนยังคิดว่าเขาสด ไม่นึกเลยว่า เขาจะมีลูกแล้ว？

ทันใดนั้น พี่หลินก็นึกถึงหานมู่จื่อขึ้นมาทันที

ยัยเด็กคนนั้นชอบท่านประธานไม่ใช่เหรอ？อีกทั้งยังอยู่กับท่านประธาน เธอรู้เรื่องนี้หรือเปล่านะ？

“พี่หลินครับ หลายวันนี้ผมหยุดพักงาน เรื่องงานในบริษัทต้องรบกวนพี่ดูแลแทนนะครับ”

รอจนกระทั่งเย่โม่เซินพูด พี่หลินถึงได้สติกลับมาเธอพยักหน้าอย่างมึนงง แววตาของเธอกลับอดไม่ได้หันไปมองใบหน้าน้อยๆของเสี่ยวหมี่โต้ว ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ตัวเองจึงถามไปคำนึง

“ท่านประธานคะ เด็กคนนี้เป็น……”

ไม่ทันรอให้เย่โม่เซินอ้าปากพูด เสี่ยวหมี่โต้วก็ได้ใช้ภาษาอังกฤษที่คล่องแคล่วตอบคำถามของพี่หลินไป

“สวัสดีครับ คุณอาคนสวย ผมเป็นลูกของแดดดี๊ครับ~”

พี่หลินยืนอึ้งอยู่กับที่ ยืนมองเด็กน้อยที่หน้าตาหล่อเหลาใช้ภาษาอังกฤษสื่อสารกับตัวเองอย่างเอ๋อๆ

นี่มันเกิดอะไรขึ้น？เด็กคนนี้อายุเพิ่งจะไม่กี่ขวบ อีกอย่างเขาเป็นลูกคนจีน ทำไมถึงพูดภาษาอังกฤษได้คล่องขนาดนี้？

เสี่ยวหมี่โต้วอธิบายให้เธอฟัง ราวกับเข้าใจความสงสัยของเธออย่างไงอย่างนั้น：“เมื่อก่อนหม่ามี๊ของผมอยู่ประเทศC ผมเลยฝึกพูดภาษาอังกฤษตั้งแต่เด็กแล้วครับ~”

ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง

ตอนที่เย่โม่เซินกับเซียวซู่ได้ยินเขาพูดภาษาอังกฤษ ทั้งสองคนก็รู้สึกแปลกใจ พอตอนนี้ได้ฟังเขาอธิบายแล้วก็เข้าใจ

ประเทศC？

เย่โม่เซินหรี่ตาลง นั่นเป็นที่ไหนกัน？เขาก็ยังจำอะไรไม่ได้อีกเช่นเคย

พี่หลินมองเด็กน้อยที่หน้าเอ็นดูตรงหน้า แล้วมองหน้าเย่โม่เซินทีนึงด้วยอารมณ์ซับซ้อน เธอนึกถึงหานมู่จื่ออีกครั้ง

เธอควรจะสาระแนถามท่านประทานดีมั้ยนะ？เพราะยังไงซะ เรื่องนี้มันไม่ยุติธรรมกับมู่จื่อสักเลย แต่เด็กคนนี้อยู่นี่ด้วย ถ้าเธอถามเขาเด็กก็อาจจะได้ยินด้วย

ระหว่างที่พี่หลินกำลังลังเลอยู่นั้น เสี่ยวหมี่โต้วก็ได้พูดขึ้นอีกครั้ง

“คุณอาคนสวยครับ พวกเราจะกลับบ้านแล้วนะครับ พบกันคราวหน้านะครับ~”

พี่หลินดึงสติกลับมา แล้วฉีกปากยิ้ม“ได้ค่ะ！”

เย่โม่เซินพยักหน้าให้กับพี่หลิน หลังจากนั้นก็พาเสี่ยวหมี่โต้วออกไปทางๆผ่านพิเศษ

มองเงาหลังที่พวกเขาเดินจากไป พี่หลินอดไม่ได้ที่จะมองเด็กน้อยอีกที

เป็นเด็กที่หน้าตาดีแถมยังพูดจามีมารยาทมากเลย

เด็กดีแบบนี้ ไม่รู้ว่าแม่จะเป็นคนยังไง？เฮ้อ จู่ๆเธอก็รู้สึกเศร้าใจแทนมู่จื่อ แต่ทุกคนต่างก็มีวาสนาเป็นของตัวเอง ฝืนบังคับกันไม่ได้

พอนึกถึงแบบนี้แล้ว พี่หลินก็ได้เดินไปจัดการงานของตัวเองต่อ

เย่โม่เซินได้พาเสี่ยวหมี่โต้วไปทานข้าว พอสั่งอาหารเสร็จ จู่ๆเสี่ยวหมี่โต้วก็บ่นว่าจะเข้าห้องน้ำ เซียวซู่รีบลุกขึ้นมา ：“คุณชายน้อย ผมไปเป็นเพื่อนคุณชายน้อยครับ ผมก็จะไปเข้าห้องน้ำอยู่พอดี”

เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้าโดยก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ปล่อยให้เซียวซู่จูงมือของเขาเดินไปพร้อมกัน

เย่โม่เซินมองทั้งสองคนเดินไปด้วยกัน สายตาของเขาจู่ๆจ้องอยู่ที่เซียวซู่

ก่อนหน้าที่พบกัน เขาพูดว่าเขาเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของเขา ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็ควรเป็นคนที่เข้าใจเขามากถึงจะถูกอีกอย่าง เขายังชอบที่จะอยู่กับตัวเอง