เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 941

บทที่940โอกาสที่ได้อยู่ตามลำพัง

เสี่ยวเหยียนเอาแก้วน้ำวางลงที่ตรงหน้าของหานชิงจากนั้นก็รีบเดินจากไป

หานชิงขมวดคิ้วขึ้นมาด้วยจิตใต้สำนึก สายตามองไปที่เสี่ยวเหยียน เสี่ยวเหยียนรีบพูด: “ฉันนึกขึ้นมาได้ว่าฉันยังไม่ได้เก็บเสื้อผ้า ฉันไปเก็บเสื้อผ้าก่อนนะ”

พูดจบ เธอก็ชิ่งหนีกลับไปที่ห้องอย่างไว

หานชิง：“……”

หานมู่จื่อ：“……”

หลังจากทั้งสองมองดูเสี่ยวเหยียนเดินเข้าห้อง หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะพูด: “พี่ พี่อย่าดุขนาดนี้สิคะ ทำเอาเสี่ยวเหยียนกลัวขนาดนี้แล้ว?”

ได้ยินคำนี้แล้วหานชิงมองเธอด้วยสายตาเยือกเย็นทีหนึ่ง “เพื่อนรักของเธอนี่ใจกล้าไม่เบาเลยนะ ไม่บอกสักคำก็พาคนมาเลย”

หานมู่จื่อกัดริมฝีปากล่าง ตัดสินใจจะปกปิดความผิดให้เสี่ยวเหยียนหน่อย “ที่จริงเธอไม่ได้เป็นคนจะมาเอง เพราะฉันรู้สึกว่าที่นี่ไม่มีความคืบหน้าอะไร ดังนั้นก็เลยส่งข้อความให้เสี่ยวเหยียน ให้เธอพาเสี่ยวหมี่โต้วมาหาฉันค่ะ”

หานชิงไม่เชื่อคำพูดของเธอ หลังจากฟังแล้วแค่ยักคิ้ว: “นี่คือจะแบ่งปันความทุกข์ยากพร้อมเธอแล้วงั้นเหรอ?”

“พี่คะ ไม่ใช่ค่ะ.......ฉันเป็นคนส่งข้อความให้เธอมาจริงๆค่ะ”

“มีหลักฐานมั้ย?” หานชิง

หานมู่จื่อ：“……”

ทันใดนั้น เธอนึกไม่ถึงว่าหานชิงจะถามแบบนี้ อึ้งอยู่กับที่ไปพักหนึ่งถึงได้อธิบาย: “เอ่อคือ.....ฉันเป็นคนส่งข้อความ แต่ว่าได้ลบข้อมูลในมือถือทิ้งไปแล้ว”

“งั้นหรอ?” หานชิงก็ไม่รีบร้อน ถามช้าๆไปคำหนึ่ง

จู่ๆหานมู่จื่อไม่รู้จะพูดอะไรต่อแล้ว เพราะรู้สึกไม่ว่าตัวเองจะพูดยังไง ก็ปกปิดความจริงไม่ได้ เป็นไปได้ยังไงที่หานชิงจะไม่เข้าใจในตัวเธอ? ก่อนหน้านั้นเธอไม่ให้เสี่ยวหมี่โต้วมา ก็เพราะอยากจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จคนเดียว รอให้ความทรงจำของเย่โม่เซินกลับมา ค่อยรับเสี่ยวหมี่โต้วมาที่นี่

แต่ว่าตอนนี้ ความทรงจำของเย่โม่เซินไม่ได้ฟื้นฟูกลับมา เธอกลับบอกว่าตัวเองเป็นคนส่งข้อความให้เสี่ยวเหยียนพาเสี่ยวหมี่โต้วมา

แค่ฟัง ก็ไม่น่าเชื่อถือแล้ว

เธอไม่พูดจาอีก เพราะเธอรู้ว่าพูดอะไรไป หานชิงก็ไม่เชื่อหรอก

หานมู่จื่อก้มหน้า จู่ๆอารมณ์ก็ห่อเหี่ยวขึ้นมาทันที

หานชิงอึ้งไปครู่หนึ่ง นึกย้อนถึงน้ำเสียงของเมื่อกี๊เคร่งขรึมเกินไป ตอนนี้เห็นสีหน้าที่ได้รับกระทบกระเทือนของหานมู่จื่อ ทันใดนั้นเขารู้สึกโทษตัวเอง

“ขอโทษ........พี่ไม่ได้ตั้งใจใช้น้ำเสียงแบบนี้กับเธอ แต่เมื่อกี๊......”

“ฉันรู้ค่ะ” หานมู่จื่อพูดแทรกเขา: “ฉันรู้ว่าพี่เป็นห่วงฉัน แต่ฉันเป็นผู้ใหญ่แล้ว อยากทำอะไรก็ทำเลย รวมทั้งเสี่ยวเหยียนด้วย เธอรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ในเมื่อเธอกล้าพาเสี่ยวหมี่โต้วออกมา งั้นก็แสดงว่านี่ไม่ใช่ความคิดของเธอคนเดียว”

พูดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้นมา เผชิญหน้ากับหานชิง

“ในเมื่อเสี่ยวหมี่โต้วอยากมาเอง แล้วพี่จะโทษเธอทำไมล่ะคะ?”

หานชิงดูออกแล้ว มู่จื่อจะปกป้องเสี่ยวเหยียนให้ถึงที่สุด เขาต่อว่าเสี่ยวเหยียนคำหนึ่งก็ไม่ได้ เดิมทีหานชิงอยากถามเอาความผิดกับเสี่ยวเหยียน เธออยากทำอะไรไม่เป็นไร แต่ที่เขาแคร์ที่สุดคือ ไม่นึกเลยว่าเธอจะไม่บอกเขาสักคำ ก็พาเสี่ยวหมี่โต้วจากไปเลย

ถ้าระหว่างเดินทางเกิดเรื่องอะไรขึ้นจะทำยังไง?

คิดถึงตรงนี้ เสียงของหานชิงอ่อนโยนขึ้นเยอะ

“ในเมื่อนี่คือความต้องการของเธอ งั้นพี่ก็รู้แล้ว”

“ไม่ใช่ฉันต้องการค่ะ” หานมู่จื่อพูดแทรกเขา: “ฉันก็แค่พูดตามความจริง ถ้าพี่จะเอาผิดเสี่ยวเหยียน งั้นเสี่ยวหมี่โต้วก็คงยกเว้นไม่ได้ เพราะยังไงซะระหว่างสองคนนี้ ฉันกล้าบอกได้เลยว่าเสี่ยวหมี่โต้วใจกล้ากว่า ถ้าเสี่ยวหมี่โต้วไม่ได้บอกเสี่ยวเหยียนพามา เสี่ยวเหยียนไม่มีทางพาเขามาเด็ดขาด ”

พอพูดแบบนี้ ก็เหมือนจะใช่

แต่ว่า........ หานชิงขมวดคิ้วมองหานมู่จื่อ ไม่นึกเลยว่าเธอจะไม่เกรงใจลูกชายตัวเองเลยแม้แต่น้อย

ไม่กลัวว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะถูกเขาเอาตำหนิหรอ?

แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาควรจะกังวล หานชิงไม่ได้พูดอะไรต่ออีก เขาพูดเกลี้ยกล่อมด้วยถ้อยคำที่ดี: “เอาล่ะ พี่รู้แล้ว เธออย่าโกรธเลย”