เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 940

บทที่939ไม่พอใจ

หานมู่จื่อถูกสายตาเธอมองจนมึนตึ๊บ กำลังอยากจะถามเธอว่าเป็นอะไร แต่ต่อมาก็เห็นเสี่ยวเหยียนหันหลังเดินไปที่ประตูทางเข้าบ้าน คนทั้งคนดูแล้วผิดปกติมาก

นี่.......เป็นอะไรไป?

เธอรู้สึกค่อนข้างแปลกใจ เพราะยังไงซะเสี่ยวเหยียนที่ได้รับสายของหานชิง เสี่ยวเหยียนไม่น่าจะมีกิริยาท่าทางแบบนี้นี่น่ะ อีกอย่างเธอก็ไม่ได้บอกกับตัวเองอย่างชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้น

นอกจากคนที่โทรหาเธอไม่ใช่หานชิง? หัวใจของหานมู่จื่อถูกแขวนขึ้นมา จากนั้นก็รีบลุกขึ้นเดินตามฝีเท้าของเสี่ยวเหยียน

หานมู่จื่อกับเสี่ยวเหยียนมาถึงที่ทางเข้าประตู

มองดูเสี่ยวเหยียนก็เดินมาถึงที่ข้างประตูแล้ว อยากยื่นมือไปเปิดประตูแล้ว แต่มือเพิ่งยื่นไปกุมลูกบิดประตู เธอก็ตกใจจนเอามือหดมือกลับมา เหมือนกับว่าลูกบิดประตูนั้นไฟดูด แต่ก็เหมือนประตูมีโรคระบาดยังไงอย่างงั้น

ต่อมา เสี่ยวเหยียนได้ถอยหลังก้าวหนึ่ง จากนั้นก็วิ่งไปหลบที่ด้านหลังของหานมู่จื่ออย่างไว และพูดติดๆขัดๆ

หน้าตาแบบนี้.........

รู้สึกแปลกประหลาดมาก หานมู่จื่อมองนอกประตูด้วยความสงสัยทีหนึ่ง จากนั้นก็ตบมือของเสี่ยวเหยียนด้วยการปลอบใจ พร้อมพูดเสียงเบา: “ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันมาเปิดเอง”

จากนั้นเธอได้เดินไปข้างหน้า ชะโงกไปดูที่ตาแมวว่าคนที่อยู่ด้านนอกคือใคร

เดิมทีตาแมวนี้ติดตั้งเพื่อความปลอดภัย ปกติเธอไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่เลย ครั้งนี้ปฏิกิริยาที่ตื่นเต้นเกินไปของเสี่ยวเหยียน ได้ทำให้เธอเป็นห่วงมากจริงๆ ดังนั้นดูหน่อยถึงจะดีว่าคนด้านนอกคือใคร

หานมู่จื่อชะโงกไปดูที่ตาแมวทีหนึ่ง แค่มองแว๊บเดียว เธอก็อึ้งค้างเลย

จากนั้น เธอถอยหลังมา และดึงประตูออกอย่างไว

ร่างเงาสูงใหญ่ยืนอยู่ที่หน้าประตู ใบหน้าที่เยือกเย็น อยู่ภายใต้แสงไฟของริมทางเดินยิ่งชูให้ดูเย็นชาเคร่งขรึมขึ้นไปอีก หลังจากสบตากับหานชิง พริบตาเดียวแววตาของหานชิงได้อ่อนโยนลงมา แต่ไม่นานก็มองข้ามผ่านเธอ และไปหล่นอยู่ที่ใบหน้าหน้าขาวซีดที่อยู่ด้านหลังเธอ พริบตาเดียวแววตาก็เยือกเย็นลงมา

เสี่ยวเหยียนหดไหล่ไว้ นาทีนี้อยากให้ตัวเองมีเปลือกที่แข็งแรงจริงๆ สามารถให้เธอเข้าไป จากนั้นเธอก็หลบอยู่ที่ด้านในไม่ต้องออกมาอีก

เพราะเวลานี้ แววตาของหานชิงทั้งเยือกเย็นและเฉียบคมจริงๆ เหมือนมีดที่แหลมคม เธอไม่กล้ามองตรงๆด้วยซ้ำ

หานมู่จื่อย่อมรู้สึกได้ถึงสายตาของหานชิงอยู่แล้ว เพียงแต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะมาโดยที่ไม่บอกไม่กล่าวสักคำ เธอยิ้มอ่อนๆ วิ่งไปยืนอีกด้านอย่างไม่ทิ้งร่องรอย บดบังสายตาที่หานชิงมองเสี่ยวเหยียน “พี่ ทำไมมาไม่บอกสักคำเลยคะ?”

สายตามีหานมู่จื่อโผล่ขึ้นมา แววตาที่เยือกเย็นของหานชิงค่อยๆจางหายไป แต่เห็นได้ชัดว่าเขามาพร้อมอารมณ์ ถึงไม่อยากมีอารมณ์ต่อหน้าน้องสาวตัวเอง แต่อารมณ์ในตอนนี้มันพุ่งแรงเกินไป เขาสะกดไว้ไม่อยู่ จึงเผยออกมาให้เห็น

“ไม่ทันได้บอก”

เขาพูดอย่างราบเรียบ จากนั้นก็ก้าวเท้าเดินเข้าไปที่ด้านใน

ตอนที่เดินผ่านหานมู่จื่อ หานมู่จื่อได้กลิ่นไอที่เหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางตะลอนๆ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็ปิดประตู

ไม่นึกเลยว่าครั้งนี้หานชิงจะมาคนเดียว ไม่ได้พาซูจิ่วมาด้วย

แต่คิดๆแล้วก็ปกติดี เวลานี้เป็นเวลาทำงาน ในประเทศวันนี้คือวันขึ้นปีใหม่ เมื่อวานเป็นวันส่งท้ายปีเก่า ซูจิ่วเป็นคนมีครอบครัว ได้หยุดงานกลับไปฉลองปีใหม่ตั้งนานแล้ว เป็นไปได้ยังไงที่จะมาต่างประเทศกับหานชิง?

อีกอย่าง ถึงซูจิ่วจะยอมทำโอที คาดว่าหานชิงก็ไม่ให้เธอทำโอทีหรอก

ตอนที่หานชิงเดินผ่านข้างกายของเสี่ยวเหยียน เสี่ยวเหยียนรู้สึกร่างกายและใจของตัวเองต่างก็กำลังสั่น ก่อนมาเธอได้คิดไว้อย่างดีแล้วแท้ๆ อีกอย่างใจกล้ามากด้วย ยังคิดอยู่ว่าตอนที่หานชิงมา เธอจะโยนความผิดไปที่เสี่ยวหมี่โต้วหมด

เพราะเขาสองพี่น้องไม่มีทางทำอะไรเสี่ยวหมี่โต้วอยู่แล้ว

แต่ตอนนี้ล่ะ? พอหานชิงโผล่มาจริงๆ เธอกลับไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดัง