บทที่944มีสติขึ้นมาหน่อยหนึ่ง
มู่จื่อจะเข้าใจผิดได้..........
มู่จื่อจะเข้าใจผิดได้...........
สมองของเสี่ยวเหยียนเหลือแค่คำพูดนี้ มีความคิดที่น่าตื่นตกใจแว๊บผ่านสมองของเสี่ยวเหยียน ไม่นานก็ถูกเสี่ยวเหยียนลบทิ้งและปฏิเสธไป
นี่จะเป็นไปได้ยังไง? เธอคิดผิดไปแล้วแน่ๆเลย
ถึงเสี่ยวเหยียนจะพยายามปลอบใจตัวเอง แต่หานชิงก็ยังสังเกตเห็นสีหน้าที่ซีดขึ้นมาในพริบตาของเธอ เหมือนรู้ข่าวอะไรที่น่ากลัวมากยังไงอย่างงั้น
ก่อนหน้านั้นตอนที่ตัวเองปฏิเสธเธอ สีหน้าเธอยังไม่ได้แย่ขนาดนี้เลย
คิดถึงตรงนี้ หานชิงถึงตระหนักได้ว่าเธออาจจะเข้าใจผิดกับคำพูดของเขาในเมื่อกี๊
ไม่ว่าคำนี้จะเป็นส่วนเกินหรือเปล่า เขาก็ยังขมวดคิ้วถามเธอ: “คุณกำลังคิดอะไรอยู่?”
เขาไม่ถามยังดี พอถามก็ทำให้เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าเขากินปูนร้อนท้อง เสี่ยวเหยียนกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง สะกดคลื่นที่ซัดกระหน่ำของในใจไว้
“คุณ....เมื่อกี๊คุณบอกว่า......มู่จื่อจะ......เข้าใจผิดได้ หมายความว่ายังไงคะ?”
เธอกัดริมฝีปากล่างไว้ และถามอย่างติดๆขัดๆ
ได้ยินคำนี้แล้ว หานชิงขมวดคิ้ว
เธอเข้าใจความหมายของเขาผิดจริงๆซะด้วย
ยังดีที่เขาถามเพิ่มอีกคำ
หานชิงได้เปลี่ยนถุงที่อยู่ในมือไปอีกข้าง และพูดอย่างราบเรียบ: “มู่จื่อเป็นญาติคนเดียวของผม ผมก็เป็นญาติคนเดียวของเธอ ถ้าพี่ชายอย่างผมมีความคืบหน้าเรื่องความรัก เธอจะต้องเป็นคนที่เป็นห่วงที่สุดแน่นอน
ส่วนคุณเป็นเพื่อนสนิทของเธอ ผมไม่อยากให้เธอคิดว่าระหว่างผมกับคุณมีความเป็นไปได้อะไร แม้กระทั่งคิดหาวิธีมาจับคู่ผมกับคุณ”
พูดแบบนี้ คงเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้วมั้ง?
ฟังคำอธิบายของหายชิงเสร็จ ในขณะที่เสี่ยวเหยียนโล่งอกไปที แต่ก็รู้สึกเหมือนถูกฉีกเป็นแผลใหญ่
โชคดี โชคดีไม่ใช่อย่างที่เธอคิด
แต่ว่า.......ไม่นึกเลยว่าเขาจะไม่ชอบตัวเองถึงขั้นนี้เลย และกลัวมูจื่อจะจับคู่พวกเขาอีก
เธอหลุบตาลง เหมือนหมดอาลัยตายอยากยังไงอย่างงั้น
“ค่ะ ฉันรู้แล้วค่ะ เดี๋ยวฉันจะไปซื้อเสื้อตัวหนึ่ง แล้วคืนตัวนี้ให้คุณค่ะ”
พูดจบ เธอหันหลังอย่างไวและเดินไปข้างหน้า
ครั้งนี้เสี่ยวเหยียนเดินไวมาก เห็นข้างๆมีร้านเสื้อผ้าผู้หญิงก็เลี้ยวเข้าไปอย่างเร็ว
หานชิงย่อมไม่เข้าไปอยู่แล้ว เขาถือถุงไว้และยืนรออยู่ที่ด้านนอกด้วยสีหน้าเย็นชา
หลังจากผ่านไปไม่กี่นาที
พนักงานถือเสื้อคลุมสีดำตัวหนึ่งเดินออกมา มองซ้ายมองขวา สุดท้ายสายตาหล่นอยู่ที่บนตัวของหานชิง ดูเหมือนว่ากำลังแน่ใจอะไรอยู่
หานชิงเห็นเสื้อคลุมที่อยู่ในมือเธอเป็นเสื้อของตัวเอง เขาจึงเดินไป
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ?”
“คุณคะ เสื้อคลุมตัวนี้เป็นของคุณใช่มั้ยคะ?”
หานชิงพยักหน้า: “อืม เธอยังซื้อไม่เสร็จ?”
พนักงานสาวยิ้ม แววตาดูเหมือนว่าจะอึดอัดเล็กน้อย
“คืออย่างนี้ค่ะ คุณผู้หญิงท่านนั้นให้ดิฉันเอาเสื้อตัวนี้มาคืนให้คุณค่ะ”
หานชิงเงียบไปครู่หนึ่ง ยื่นมือรับเสื้อคลุมมา
คงจะรู้สึกว่าเขาหอบเสื้อคลุมอยู่ในมือดูไม่ค่อยดี พนักงานสาวจึงได้พูดอีก: “คุณรอสักครู่นะคะ ฉันเอาถุงใส่ให้คุณค่ะ”
หานชิงไม่ได้ปฏิเสธ ไม่นานพนักงานก็เอาถุงมาใส่เสื้อคลุมของเขา แต่เวลานี้เสี่ยวเหยียนยังไม่ได้ออกมา สีหน้าของพนักงานดูเหมือนจะลังเลเล็กน้อย หานชิงมองเธอทีหนึ่ง ถึงเห็นเธอพูดอย่างอ้ำๆอึ้งๆ
“คุณคะ คุณผู้หญิงที่อยู่ด้านในบอกว่าอยากเดินเล่นที่นี่อีกสักพัก ให้......คุณกลับไปก่อนค่ะ”
มือที่ถือถุงไว้ของหานชิงได้หยุดชะงัก ผ่านไปครู่หนึ่งเขาพยักหน้า: “โอเค”
คิดๆแล้ว เขาได้พูดขึ้นอีก: “ให้เธอกลับเช้าๆหน่อย ไม่งั้นเพื่อนของเธอจะเป็นห่วงได้”
“ได้ค่ะ ฉันจะบอกกับคุณผู้หญิงท่านนั้นให้ค่ะ”
ไม่นานหานชิงก็หิ้วถุงไว้แล้วเดินจากไป เดินอย่างไม่หันมามองเลย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่