เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 945

บทที่944มีสติขึ้นมาหน่อยหนึ่ง

มู่จื่อจะเข้าใจผิดได้..........

มู่จื่อจะเข้าใจผิดได้...........

สมองของเสี่ยวเหยียนเหลือแค่คำพูดนี้ มีความคิดที่น่าตื่นตกใจแว๊บผ่านสมองของเสี่ยวเหยียน ไม่นานก็ถูกเสี่ยวเหยียนลบทิ้งและปฏิเสธไป

นี่จะเป็นไปได้ยังไง? เธอคิดผิดไปแล้วแน่ๆเลย

ถึงเสี่ยวเหยียนจะพยายามปลอบใจตัวเอง แต่หานชิงก็ยังสังเกตเห็นสีหน้าที่ซีดขึ้นมาในพริบตาของเธอ เหมือนรู้ข่าวอะไรที่น่ากลัวมากยังไงอย่างงั้น

ก่อนหน้านั้นตอนที่ตัวเองปฏิเสธเธอ สีหน้าเธอยังไม่ได้แย่ขนาดนี้เลย

คิดถึงตรงนี้ หานชิงถึงตระหนักได้ว่าเธออาจจะเข้าใจผิดกับคำพูดของเขาในเมื่อกี๊

ไม่ว่าคำนี้จะเป็นส่วนเกินหรือเปล่า เขาก็ยังขมวดคิ้วถามเธอ: “คุณกำลังคิดอะไรอยู่?”

เขาไม่ถามยังดี พอถามก็ทำให้เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าเขากินปูนร้อนท้อง เสี่ยวเหยียนกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง สะกดคลื่นที่ซัดกระหน่ำของในใจไว้

“คุณ....เมื่อกี๊คุณบอกว่า......มู่จื่อจะ......เข้าใจผิดได้ หมายความว่ายังไงคะ?”

เธอกัดริมฝีปากล่างไว้ และถามอย่างติดๆขัดๆ

ได้ยินคำนี้แล้ว หานชิงขมวดคิ้ว

เธอเข้าใจความหมายของเขาผิดจริงๆซะด้วย

ยังดีที่เขาถามเพิ่มอีกคำ

หานชิงได้เปลี่ยนถุงที่อยู่ในมือไปอีกข้าง และพูดอย่างราบเรียบ: “มู่จื่อเป็นญาติคนเดียวของผม ผมก็เป็นญาติคนเดียวของเธอ ถ้าพี่ชายอย่างผมมีความคืบหน้าเรื่องความรัก เธอจะต้องเป็นคนที่เป็นห่วงที่สุดแน่นอน

ส่วนคุณเป็นเพื่อนสนิทของเธอ ผมไม่อยากให้เธอคิดว่าระหว่างผมกับคุณมีความเป็นไปได้อะไร แม้กระทั่งคิดหาวิธีมาจับคู่ผมกับคุณ”

พูดแบบนี้ คงเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้วมั้ง?

ฟังคำอธิบายของหายชิงเสร็จ ในขณะที่เสี่ยวเหยียนโล่งอกไปที แต่ก็รู้สึกเหมือนถูกฉีกเป็นแผลใหญ่

โชคดี โชคดีไม่ใช่อย่างที่เธอคิด

แต่ว่า.......ไม่นึกเลยว่าเขาจะไม่ชอบตัวเองถึงขั้นนี้เลย และกลัวมูจื่อจะจับคู่พวกเขาอีก

เธอหลุบตาลง เหมือนหมดอาลัยตายอยากยังไงอย่างงั้น

“ค่ะ ฉันรู้แล้วค่ะ เดี๋ยวฉันจะไปซื้อเสื้อตัวหนึ่ง แล้วคืนตัวนี้ให้คุณค่ะ”

พูดจบ เธอหันหลังอย่างไวและเดินไปข้างหน้า

ครั้งนี้เสี่ยวเหยียนเดินไวมาก เห็นข้างๆมีร้านเสื้อผ้าผู้หญิงก็เลี้ยวเข้าไปอย่างเร็ว

หานชิงย่อมไม่เข้าไปอยู่แล้ว เขาถือถุงไว้และยืนรออยู่ที่ด้านนอกด้วยสีหน้าเย็นชา

หลังจากผ่านไปไม่กี่นาที

พนักงานถือเสื้อคลุมสีดำตัวหนึ่งเดินออกมา มองซ้ายมองขวา สุดท้ายสายตาหล่นอยู่ที่บนตัวของหานชิง ดูเหมือนว่ากำลังแน่ใจอะไรอยู่

หานชิงเห็นเสื้อคลุมที่อยู่ในมือเธอเป็นเสื้อของตัวเอง เขาจึงเดินไป

“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ?”

“คุณคะ เสื้อคลุมตัวนี้เป็นของคุณใช่มั้ยคะ?”

หานชิงพยักหน้า: “อืม เธอยังซื้อไม่เสร็จ?”

พนักงานสาวยิ้ม แววตาดูเหมือนว่าจะอึดอัดเล็กน้อย

“คืออย่างนี้ค่ะ คุณผู้หญิงท่านนั้นให้ดิฉันเอาเสื้อตัวนี้มาคืนให้คุณค่ะ”

หานชิงเงียบไปครู่หนึ่ง ยื่นมือรับเสื้อคลุมมา

คงจะรู้สึกว่าเขาหอบเสื้อคลุมอยู่ในมือดูไม่ค่อยดี พนักงานสาวจึงได้พูดอีก: “คุณรอสักครู่นะคะ ฉันเอาถุงใส่ให้คุณค่ะ”

หานชิงไม่ได้ปฏิเสธ ไม่นานพนักงานก็เอาถุงมาใส่เสื้อคลุมของเขา แต่เวลานี้เสี่ยวเหยียนยังไม่ได้ออกมา สีหน้าของพนักงานดูเหมือนจะลังเลเล็กน้อย หานชิงมองเธอทีหนึ่ง ถึงเห็นเธอพูดอย่างอ้ำๆอึ้งๆ

“คุณคะ คุณผู้หญิงที่อยู่ด้านในบอกว่าอยากเดินเล่นที่นี่อีกสักพัก ให้......คุณกลับไปก่อนค่ะ”

มือที่ถือถุงไว้ของหานชิงได้หยุดชะงัก ผ่านไปครู่หนึ่งเขาพยักหน้า: “โอเค”

คิดๆแล้ว เขาได้พูดขึ้นอีก: “ให้เธอกลับเช้าๆหน่อย ไม่งั้นเพื่อนของเธอจะเป็นห่วงได้”

“ได้ค่ะ ฉันจะบอกกับคุณผู้หญิงท่านนั้นให้ค่ะ”

ไม่นานหานชิงก็หิ้วถุงไว้แล้วเดินจากไป เดินอย่างไม่หันมามองเลย