เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 946

บทที่945ยืมอ้อมกอดนายซบสักพักได้มั้ย

ในรถสีดำที่จอดอยู่ไม่ไกล เสี่ยวหมี่โต้วหมอบอยู่บนกระจกรถ มือเล็กๆที่อ้วนจ้ำม่ำยันอยู่บนกระจกรถ จ้องมองคนสองคนที่อยู่ไม่ไกล

“แดดดี๊ คุณอาเซียวลงไปหาน้าเสี่ยวเหยียนแล้วครับ”

ได้ยินคำนี้แล้ว เย่โม่เซินมองไปที่ด้านนอกอย่างไม่ตระหนกวิตกอะไร เขารู้แล้วว่าเซียวซู่คือใคร แต่ผู้หญิงคนนั้น..........

น่าจะเป็นเพื่อนสนิทของมู่จื่อ

ส่วนความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเซียวซู่คืออะไร งั้นก็ไม่รู้แล้ว

คิดถึงตรงนี้ เย่โม่เซินพูดอย่างราบเรียบ: “นี่มีอะไรน่าดู? จะไปซื้ออาหารว่างให้หม่ามี๊นายไม่ใช่หรอ? พวกเราไปก่อน”

ตอนนี้เขามีใจอยากกลับบ้านมาก แค่อยากพาลูกชายกลับไปเจอหน้าภรรยาโดยเร็ว

แต่เสียดายเจ้าตัวแสบมีความอยากรู้อยากเห็นมาก แถมยังหมอบอยู่บนกระจกรถและจ้องมองไว้ สีหน้าสอดรู้สอดเห็นมาก มองจนเย่โม่เซินก็จนปัญญาแล้ว “ยังดูอีก?”

“แดดดี๊ แดดดี๊ว่าคุณอาเซียวชอบน้าเสี่ยวเหยียนใช่หรือเปล่าครับ?”

เย่โม่เซิน: “…....…”

“น้าเสี่ยวเหยียนจะชอบคุณอาเซียวรึเปล่าน๊า?”

“คำถามที่ไร้สาระแบบนี้ นายสามารถไปถามน้าเสี่ยวเหยียนของนายได้”

เสี่ยวหมี่โต้ว: “.....…”

หลังจากเขาเงียบไปสักพัก จู่ๆได้ส่งเสียง“ฮึ!”ทีหนึ่ง จากนั้นก็หันไปมองเย่โม่เซินทีหนึ่ง และพูดด้วยน้ำเสียงโหด “แดดดี๊นี่เป็นคนที่ไม่มีคารมเลยจริงๆ ถึงว่าล่ะ ถึงได้ทำให้หม่ามี๊เสียใจอยู่เป็นประจำ”

พอได้ยินคำนี้แล้ว เย่โมเซินรู้สึกปวดหัว

นี่.......ทำไมถึงโยงมาถึงเรื่องของเขากับมู่จื่อซะงั้น?

ตอนนี้สมองของเขาเต็มไปด้วยเรื่องที่ฟื้นคืนความทรงจำ ที่เหลือก็คือมู่จื่อกับเจ้าตัวแสบนี่แล้ว ยังจะมีอารมณ์และความคิดไปสนใจความรักของคนอื่นได้ยังไง?

“แดดดี๊ใจร้าย ผมจะรอกลับพร้อมคุณอาเซียว!”

พอพูดจบ เสี่ยวหมี่โต้วก็จะเปิดประตูและลงจากรถ แต่กลับถูกท่าทางของเย่โมเซินขัดขวางเอาไว้

“นายลงไปตอนนี้ ไม่ใช่ไปรบกวนพวกเขาหรอ?”

เสี่ยวหมี่โต้ว: “หืม?”

“ถ้านายพูดถูก นายแน่ใจว่านายลงไปจะเป็นเรื่องดี?”

เสี่ยวหมี่โต้วเอียงศีรษะ คิดอย่างละเอียดครู่หนึ่ง จู่ๆรู้สึกที่เย่โม่เซินพูดมีเหตุผล

ฮื้อ!

เขาถึงได้ดึงมือน้อยๆกลับมา ทำหน้ามุ่ยเหมือนไม่พอใจ

เมื่อกี๊น้าเสี่ยวเหยียนดูเหมือนเสียใจมาก

ปกติน้าเสี่ยวเหยียนไม่เคยร้องไห้แบบนี้นี่ จู่ๆเธอร้องไห้อยู่ข้างถนนคนเดียวอย่างใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ต้องเจอเรื่องอะไรแน่ๆเลย

แต่ว่า ลุงหานชิงของเขาก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ๆน่ะ

ยังมีเรื่องอะไรที่สามารถทำให้น้าเสี่ยวเหยียนร้องไห้อย่างไม่สนอะไรทั้งสิ้น?

เสี่ยวหมี่โต้วคิดไม่ตก ตอนนี้อยู่ข้างกายของเย่โม่เซินก็ตรวจสอบไม่ได้ ได้แต่กลับไปกับเขาก่อน

ตอนที่รถขับจากไป เสี่ยวหมี่โต้วมองดูร่างเงาของทั้งสองไว้ จนกว่ามองไม่เห็น

อีกฝั่งหนึ่ง

“นายอยู่นี่ได้ยังไง?” เสี่ยวเหยียนมองเซียวซู่แล้วถาม

เซียวซู่จ้องมองเธอ ไม่พูดสักคำ

หลังจากผ่านไปสักพัก เสี่ยวเหยียนถามเขาด้วยความตลก: “นายจ้องฉันทำไม? เพราะตอนนี้ฉันขี้เหร่มากใช่มั้ย? ฉันเป็นแบบนี้ ดูโง่มากเลยใช่มั้ย?”

ชอบคนๆหนึ่งถึงขั้นนี้ แม้แต่เธอเองก็ยังรู้สึกตลกเลย

ทั้งๆที่เขาเคยปฏิเสธตัวเองอย่างชัดเจนแล้ว เคยบอกว่าไม่ชอบเธอ แต่เธอก็ยังตั้งความหวังยืนหยัดต่อไป คิดว่าขอแค่หานชิงยังไม่แต่งงาน เธอก็จะรักเขาตลอด รักจนชั่วฟ้าดินสลาย

เซียวซู่ก็ยังไม่พูดอีกเช่นเคย แต่แล้วก็ยังจ้องมองเสี่ยวเหยียนไว้

อาจจะเพราะเขาจ้องมองนานเกินไป จิตใจของเสี่ยวเหยียนทนรับไม่ไหวแล้ว เธอกัดริมฝีปากล่างไว้และด่าทอใส่เขา

“นายดูๆๆ ดูอะไร? ไม่ต้องดูแล้ว ไม่เคยเห็นคนที่น่าอนาถขนาดนี้หรือไง? ฉันจะบอกนายให้นะเซียวซู่ ก่อนหน้านั้นนายก็เคยถามฉันว่าทำไมฉันกับมู่จื่อต้องกลับไปด้วย นายเห็นตรงนั้นเป็นถิ่นของนาย งั้นตอนนี้อยู่ที่นี่ นายคงไม่ใช่เห็นที่นี่เป็นถิ่นของนายด้วยมั้ง? ฉันจะบอกนายให้ ที่นี่ไม่ใช่ถิ่นของนาย นายไปให้พ้นเลย!”