เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 947

บทที่ 946 ฉันชอบคุณนานยิ่งกว่า

เผชิญคำถามของเสี่ยวเหยียนแล้ว ก็เหมือนตอนนั้น ตอนที่เธออยู่ห้องครัวแล้วถามตัวเองว่าเหมือนที่ชอบเธอใช่มั้ย

หูของเซียวซู่แดงขึ้นในทันที หลังจากนั้นเขาก็เรียกพนักงานมาสั่งอาหาร

เวลาแบบนี้จะให้เสี่ยวเหยียนสั่งอาหารคงเป็นไปไม่ได้แน่ เพราะฉะนั้น เซียวซู่ไม่ได้ถามเธอแม้แต่คำ ก็ตัดสินใจช่วยเธอสั่งอาหารที่อุ่นร่างกายให้อบอุ่นแก่เธอ หลังจากนั้นก็ยื่นเมนูคืนให้กับพนักงานไป

หลังจากพนักงานเดินจากไป เซียวซู่กลับสังเกตเห็นว่าเสี่ยวเหยียนยังจ้องมองเขาอยู่ ดวงตาคู่นั้นจ้องเขาไม่ขยับ

และเป็นเพราะเพิ่งจะผ่านการร้องไห้มาตาคู่นั้นดูบวมแดง ยิ่งดูน่าสงสารมาก

“นายยังไม่ได้ตอบคำถามของฉันเลยนะ”

เธอพูดอย่างดื้อรั้น

เซียวซู่：“……”

เงียบไปสักพัก เขาอธิบายด้วยน้ำเสียงราบเรียบ：“ต่างก็เป็นคนรู้จักกัน ถ้าวันนึง เธอเห็นคนที่รู้จักเดินร้องไห้อยู่บนถนน เธอจะเพิกเฉยได้ลงคอหรอ？”

ฟังเขาอธิบายแบบนี้แล้ว เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าก็มีเหตุผล แล้วพยักหน้าเห็นตาม จากนั้นก็พูด：“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เองหรอ งั้นก็ดี ……ฉันยังนึกว่า……นายชอบฉันแน่ะ”

ท่าทางมือของเซียวซู่ได้หยุดลง สายตามองไปที่เธอ

เสี่ยวเหยียนไม่ได้มองหน้าของเขาอีก แต่หลุบตามองที่โต้ะ

“ถ้านายพูดว่าชอบฉันแล้วล่ะก็ ฉันคงต้องปฏิเสธนายไปแน่นอน”

หัวใจของเซียวซู่รัดแน่นขึ้น ดวงตาที่แดงได้จางหายไป

แต่เสียดายที่เสี่ยวเหยียนไม่ได้สังเกตเห็นท่าทางและอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงของเขา เอาแต่พูดของตัวเองเหมือนเคย：“ถ้าหากนายชอบฉันเข้าจริง แล้วฉันปฏิเสธนายไป นายก็คงจะต้องเสียใจมากๆ ก็เหมือนฉันในตอนนี้ ที่ทั้งเสียใจทั้งน่าอนาถ”

เซียวซู่จับใจความสำคัญจากคำพูดของเธอ เขาหรี่ตาลง

“ตอนนี้เธอ？”

“ใช่แล้ว ฉันเพิ่งถูกปฏิเสธมานี่เอง”เสี่ยวเหยียนเงยหน้าขึ้นมา แกล้งหันไปยิ้มกว้างๆให้กับเซียวซู่ทีนึง：“หน้าตอนนี้ของฉันดูแย่มากเลยใช่มั้ย？เมื่อกี๊นายเองก็เห็นแล้วหนิ ความรู้สึกที่ถูกคนอื่นปฏิเสธนั้นมันทรมานจริงๆ โดยเฉพาะตอนนายยังชอบฝั่งตรงข้ามอยู่มากๆซะด้วย”

ทันใดนั้น เซียวซู่ก็บอกไม่ถูก ว่าตอนนี้ตัวเองมีความรู้สึกยังไง

เขาไม่รู้ว่าเธอผ่านเรื่องอะไรมา เพียงแค่อยากรีบเดินเข้าไปปลอบใจเธอ แต่เขาเป็นคนซื่อบื้อแข็งทื่อ สุดท้ายแล้ว หลังเดินเข้าไปก็พูดคำปลอบใจไม่ออกเลยสักคำ

ตอนนี้……

กลับจู่ๆมารู้ว่าเธอถูกปฏิเสธมา ใคร？？？

“เพราะฉะนั้น โชคยังดี ที่นายคิดกับฉันแค่เพื่อน ถ้าขืนนายชอบฉันแล้วล่ะก็ นายก็จะมีสภาพแย่เหมือนฉันในตอนนี้……”

พูดจบ เสี่ยวเหยียนยังหัวเราะฮิฮิขึ้นมา

ความรู้สึกตอนนี้ของเซียวซู่ยากจะบรรยาย มือที่เดิมทีวางอยู่บนโต๊ะได้ค่อยๆแอบย้ายลงมาอยู่ใต้โต้ะ วางอยู่บนตักของตัวเอง แม้แต่ตัวเองยังไม่รู้สึกตระหนักถึง และมือก็ได้ค่อยๆกำเป็นหมัดจนแน่น

มองหน้าเธอแล้ว เหมือนไม่ใช่แค่เพิ่งจะหลงรัก แต่คือรักจนหัวปักหัวปำไปแล้ว

“นานเท่าไหร่แล้ว？”

เซียวซู่ได้ยินเสียงตัวเองกำลังถามเธอ

“อ้า？”เสี่ยวเหยียนเหมือนไม่เข้าใจว่าเขากำลังถามอะไรเธอ

เซียวซู่ยิ้มขึ้นบางๆ“เธอรักเขาคนนั้น นานเท่าไหร่แล้ว？”

เสี่ยวเหยียนราวกับเมาเหล้าอย่างไรอย่างงั้น ก้มหน้าเริ่มนับนิ้วมือตัวเองขึ้นมา หน้าตาของเธอดูจิ้มลิ้ม ทำให้คนอดไม่ได้อยากจะกอดเธอมาไว้ในอ้อมกอด

เธอนับอยู่นาน ถึงเงยหน้าขึ้นมาพูดอย่างเศร้าใจ：“จะสี่ปีแล้ว”

ได้ยินแบบนี้แล้ว เซียวซู่ได้ยกมุมปากยกขึ้น

“สี่ปีหรอ？”

เขานับเวลาอย่างละเอียด ตัวเองแอบชอบเสี่ยวเหยียนมาก็หกปีแล้ว

ที่แท้ เวลามันผ่านไปเร็วจังเลย

เวลาได้หายไปในทุกวัน ถ้าไม่ตั้งใจไปนับ ยังคงรู้สึกเรื่องมันราวกับเพิ่งเกิดในเมื่อวัน แต่ทั้งนี้ก็เหมือนกับห่างไกลมาก ความคิดของเซียวซู่ดูจะเลือนราง

“ใช่ สี่ปี！”เสี่ยวเหยียนใช้แรงพยักหน้า：“นานมากใช่มั้ยล่ะ？ตอนแรก ฉันก็ไม่คิดว่าตัวเองจะรักเขาได้นานขนาดนี้ สี่ปีเชียวนะ……”