เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 948

บทที่ 947 ไม่ไปรบกวนเธอก็ได้

หลังจากเสี่ยวเหยียนกับหานชิงจากไป ที่บ้านก็เหลือแต่หานมู่จื่อคนเดียว

ห้องรับแขกที่เมื่อคืนคึกคักเป็นพิเศษ พริบตาเดียวก็ดูว่างเปล่าขึ้นมาทันที

หานมู่จื่อลังเลอยู่ครู่นึง เดินไปเปิดผ้าม่านที่บดบังแสงแดดเอาไว้ ปล่อยให้แสงแดดในฤดูหนาวสาดส่องเข้ามาทั่วห้องรับแขก

แสงแดดที่สาดส่องเข้ามา ในห้องดูอบอุ่นขึ้นมาในทันที หานมู่จื่อเม้มปากอย่างดีใจ เธอที่ทานข้าวเสร็จ ได้โทรศัพท์ไปหาเสี่ยวหมี่โต้ว พอวางสายไปก็เริ่มรู้สึกง่วงขึ้นมา แล้วกลับไปนอนที่ห้องต่อ

แต่นี่ปีใหม่ทั้งที นอนทั้งวันแบบนี้ ดูจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ？

แต่คิดๆแล้วก็ไม่มีอะไร ในเมื่อเธออยู่นี่ก็ไม่มีญาติที่ไหนอยู่แล้ว ถึงแม้จะฉลาดตรุษจีนในประเทศก็เหอะ เธอก็เหมือนจะไม่มีญาติที่ไหนเหมือนกัน

และแล้ว หลังหานมู่จื่อคิดๆอยู่ครู่นึง ก็กลับไปนอนที่ห้องอย่างสบายใจ

ช่วงนี้ เธอมีเวลาพักผ่อนน้อยมาก ไม่ได้พักผ่อนดีๆ แถมมีเรื่องในใจ ยังทำให้เธอนอนหลับไม่เพียงพอ

แต่ถึงตอนนี้แล้ว ทุกคนต่างก็อยู่ข้างกายตัวเองแล้ว เธอยังมีอะไรนอนไม่หลับอีก？

ไม่นาน หานมู่จื่อก็หลับสนิทเลย

เย่โม่เซินกับเสี่ยวหมี่โต้วทานข้าวเสร็จกลับมา ยังห่อของว่างกลับมาให้หานมู่จื่อ สุดท้าย พอเปิดประตูห้องเข้า

มาแล้ว ก็เห็นหานมู่จื่อยังหลับอยู่ แต่แล้วเสี่ยวหมี่โต้วก็ปิดประตูเบาๆอย่างระมัดระวัง วางของไว้บนโต้วแล้ว

พูดกับเย่โม่เซิน

“แดดดี๊ หม่ามี๊ยังหลับอยู่นะครับ แดดดี๊ห้ามไปรบกวนหม่ามี๊นะ！”

ได้ยินลูกชายสั่งสอนตัวเอง เย่โม่เซินสีหน้าเรียบเฉยแม้กระทั่งไม่ตอบกลับอะไรเขาเลย

เสี่ยวหมี่โต้วเอามือคาดเอว：“แดดดี๊ใจร้าย ได้ยินที่ผมพูดมั้ย？”

เย่โม่เซินเอามือบีบหัวคิ้วที่ปวดตุ๊บๆ พูดอย่างจนปัญญา：“ได้ยินแล้ว ฉันไม่ไปรบกวนเธอก็ได้”

ถ้าคนที่ไปเปิดประตูคือเขา เห็นว่ามู่จื่อยังหลับอยู่ เขาเองก็ไม่ไปทำให้เธอตื่นหรอก

เขาเคยได้ยินมาว่า ผู้หญิงที่ตั้งท้องนั้นจะชอบนอน เดิมที เมื่อคืนเธอก็นอนดึกอยู่แล้ว กลางวันนอนเยอะหน่อยก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

แต่……

ต่อจากนี้ เรื่องที่เขาต้องทำในทุกวัน……

เป็นเพราะกำลังคิดพิจารณาอยู่ นิ้วมือเรียวยาวของเย่โม่เซินได้เคาะอยู่ที่โต๊ะ ดังอย่างเป็นจังหวะ

เสี่ยวหมี่โต้วสั่งเกตท่าทีของเขาอยู่ครู่นึงจู่ๆเงยหน้าขึ้นมาพูด：“แดดดี๊ แดดดี๊กำลังคิดแผลร้ายอะไรอยู่ใช่มั้ย？”

ได้ยินแบบนี้แล้ว เย่โม่เซินดึงสติกลับมาในทันที สายตาที่จ้องเสี่ยวหมี่โต้วอยู่นั้น ได้ค่อยๆหรี่ตาลง

ไม่นึกเลยว่า ขนาดเรื่องในใจของเขายังไม่รอดจากสายตาลูกตัวแสบคนนนี้ได้？นี่มันใช่ลูกชายของตัวเองจริงหรอ？ขนาดความคิดของเขาๆยังอ่านออกทุกอย่าง？

เผชิญหน้ากับคำถามกับดักแบบนี้ เย่โม่เซินไม่ได้ตอบกลับถามกลับไป：“แล้วนายว่าล่ะ？”

เสี่ยวหมี่โต้วกระพริบตาปริบๆ“ผมเดาว่าต้องใช่แน่นอน！”

เย่โม่เซิน：“……”

ไอ้ตัวแสบที่เอาแต่หาเรื่องพ่อ

จะยังไงเขาก็เป็นลูกของเขา ถึงจะเอาแต่หาเรื่องเขาก็ตาม และอีกอย่าง ใครให้เขาทำผิดกับสองแม่ลูกไว้ก่อนล่ะ？

เพราะฉะนั้น เขาต้องรีบคืนความทรงจำกลับมาให้ได้

ตอนที่หานมู่จื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมานั้น เพราะถูกคนพูดเสียงดังทำจนตื่น จากที่เธอนอนสะลึมสะลืออยู่ คล้ายจะได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้และตะโกนอยู่รางๆ

แต่เพราะว่าเธอหลับลึกมาก รู้สึกแต่ว่าเสียงนี้น่ารำคาญมาก เลยไม่ได้ไปสนใจ

ไม่นาน เสียงยิ่งอยู่ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ จนหานมู่จื่อหลับต่อไม่ได้อีก สมองก็เริ่มได้สติฟื้นอย่างสิ้นเชิญ

เสียงนี้……ทำไมฟังแล้วคุ้นจังเลย？

หานมู่จื่อนอนอยู่บนเตียงครู่นึง จู่ๆก็พลิกตัวลุกจากเตียง หยิบเสื้อคลุมมาคลุมตัวนึงก็เดินออกไปเลย