เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 949

บทที่ 948 ผมก่อน แล้วค่อยเป็นเขา

ทำไมถึงบังเอิญเช่นนี้？

ตาของเซียวซู่มีความมืดมนแว๊บผ่าน หลังจากนั้น ก็ได้เม้มริมฝีปากบางของเขาแล้วเดินไปข้างหน้า มองหน้าเสี่ยวเหยียนที่เชื่อฟังขึ้นมาทันที เปิดปากพูด：“บ้าพอหรือยัง？”

เสี่ยวเหยียนไม่กล้าพูดอะไร

เซียวซู่เอื้อมมือไปดึงแขนของเธอ

แต่แล้วหานมู่จื่อก็เห็นฉากนี้พอดี

เซียวซู่กับพี่ชายตัวเอง ดึงแขนผู้หญิงไว้คนละข้างต่อหน้าตัวเอง เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังชมละครศึกแย่งชิงสาวสวยอยู่อย่างไรอย่างงั้น

กระพริบตาไปหลายที หานมู่จื่อได้เดินถอยหลังไปสองก้าว แต่กลับชนเข้าไปในอ้อมกอดของใครบางคน

เย่โม่เซินได้ยื่นมือไปโอบเอวของเธอเข้ามาในอ้อมกอดตัวเองไว้ จากนั้นก็พูดเบาๆ：“เวลาเธออาละวาดเมา คุณควรจะอยู่ห่างเธอไว้หน่อย กลับห้องไปก่อนเถอะ”

พูดจบ ไม่สนใจว่าหานมู่จื่อจะเต็มใจหรือเปล่า ก็พาเธอกลับห้องไปเลย

เสี่ยวหมี่โต้วเห็นแล้ว ทำท่าสีหน้าดุร้ายตามขึ้นไป

“แด๊ดดี้ใจร้าย พอผมไม่ทันสั่งเกตก็แอบพาหม่ามี๊ไปเลยนะ หยุดนะ！~”

แต่แล้วสิ่งที่รอเขาคือเสียงปิดประตูปั้งทีนึง

เสี่ยวหมี่โต้วถูกปิดกั้นอยู่ข้างนอก หานมู่จื่อยังไม่ทันได้สติกลับมาว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ได้ยินเสียงเย่โม่เซินกดล๊อคประตูดังขึ้น

“……”

ไอผิดทะเลนี่ กลางวันแสกๆคิดจะทำอะไรของเขา？อีกอย่าง ที่นี่คนเยอะขนาดนี้ เขาพาเธอเข้าห้องอย่างเปิดเผยแบบนี้ และยังปิดประตูใสเสี่ยวหมี่โต้วปล่อยให้เขาอยู่ข้างนอกแบบนี้

ถึงพวกเขาจะไม่ได้ทำอะไรในห้อง คนข้างนอกก็อาจจะเข้าใจผิดว่าพวกเขาทำอะไร……

จะพูดให้ตายก็ไม่มีใครเขาจะเชื่อ

“แด๊ดดี้ใจร้าย เปิดประตูนะ！จะทำอะไรหม่ามี๊ของผม？หม่ามี๊ หม่ามี๊รีบเปิดประตูซิครับ~เสี่ยวหมี่โต้วจะเข้าไปช่วยหม่ามี๊ตีแด๊ดดี้ให้น่วมไปเลยครับ”

เสี่ยวหมี่โต้วโวยวายอยู่นอกประตูแบบนี้ หานมู่จื่อรู้สึกไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว แค่เฉพาะเด็กคนเดียวเธอก็รู้สึกลำบากใจมากแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น ข้างนอกยังมีพี่ชายและเซียวซู่อยู่ด้วย

ต่อจากนี้จะให้เธอสู้หน้าคนอื่นยังไง？

เพราะฉะนั้น รอหานมู่จื่อได้สติกลับมาแล้วก็รีบยื่นมือไปจะเปิดประตูออก กลับถูกเย่โม่เซินกดข้อมือเอาไว้ พูดด้วยเสียงเบา：“อย่าเปิด”

หานมู่จื่อ：“……”

เธอหันไปมองเขาด้วยสายตาระแวง：“คุณจะทำอะไร？สถานการณ์ข้างนอกคุณก็ไม่ใช่ว่าไม่เห็น”

“ผมเห็นแล้ว”

มุมปากของเย่โม่เซินยกขึ้น ยิ้มออกมาบางๆ ระหว่างพูดนั้นเขาก็ได้จับมือสองข้างของเธอไว้แล้ว เข้าไปชิดเธออย่างช้าๆ ลมหายใจยิ่งอยู่ยิ่งเข้าใกล้

“ก็เพราะเห็นแบบนี้ เลยจะฉวยโอกาส……แบบนี้ไงล่ะ”

ฉวย……โอกาสงั้นหรอ？

หานมู่จื่อยังกำลังคิดอยู่ฉวยโอกาสที่เขาว่าคืออะไร ก็เห็นหน้าของเย่โม่เซินขยายอยู่ต่อหน้า ต่อจากนั้นก็จูบลงมาที่ริมฝีปากของเธอ

“……”

หรือฉวยโอกาสที่ว่าคือนี่งั้นหรอ？？？

ทันใดนั้น ใจของหานมู่จื่อหมดคำบรรยายกับเขาจริงๆ

ตรงหน้าเป็นเย่โม่เซินที่ลมหายใจเร่าร้อนจูบเธออยู่ ข้างหลังเป็นบานประตูที่แข็งทื่อ อีกทั้งยังมีเสียงเคาะประตูและเสียงของเสี่ยวหมี่โต้วดังมา

จูบนี้ หานมู่จื่อไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย ไม่มีความหมายกับเธอเลยแม้แต่นิด

เพราะฉะนั้น เธอได้ผลักเย่โม่เซินออกในไม่นาน พูดด้วยความโกรธ：“ข้างนอกยังมีคนอื่นนะ คุณคิดว่าฉันไม่เอาหน้าหรอ？”

ได้ยินแบบนี้แล้ว เย่โม่เซินหัวเราะออกมาเบาๆ：“มีคนแล้วไง？ตอนนี้ พวกเขาไม่มีเวลามาสนใจเราสองคนหรอก”

“ถึงพวกเขาจะไม่มีเวลามาสนใจ แต่ก็ยังมีเสี่ยวหมี่โต้วอยู่ทั้งคน”

“ถือเป็นการลงโทษ”

เย่โม่เซินพูดคำนี้ออกมา