เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 951

บทที่950อย่าลืมทำคะแนนให้หม่ามี๊

เวลาพลบค่ำ นายท่านยู่ฉือมอบหมายให้หยูโปมา มาเชิญทุกคนไปทานอาหารค่ำที่บ้านตระกูลยู่ฉือ หยูโปอธิบายว่า: “เนื่องจากเมื่อคืนนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่า เป็นเทศกาลสำคัญของพวกเรา เมื่อวานทุกคนไม่สามารถทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน ฉะนั้นวันนี้นัดรวมตัวกันอีกทีก็เหมือนกัน”

ไปทานข้าวที่ตระกูลยู่ฉือ？

หานมู่จื่อลังเลเล็กน้อย

หยูโปยิ้มอ่อนๆ พร้อมอธิบายอย่างเสียงเบา: “นายท่านได้ส่งคนไปรับคุณหนูอานอานแล้วครับ”

หานมู่จื่อคิดในใจ: “ความหมายของคุณหยูคือ น้าตอบตกลงแล้วหรอคะ?”

เห็นฝ่ายตรงข้ามพยักหน้า หานมู่จื่อก็รู้ว่าตัวเองว่าไม่ไปไม่ได้แล้ว แต่ตอนนี้เสี่ยวเหยียนเมาอย่างนั้น เธอคงไปไม่ได้แน่ๆ ต้องมีคนอยู่ดูแลเธอถึงจะได้

เวลานี้เซียวซู่ออกมาจากห้องพอดี เขาขมวดคิ้วแล้วถาม：“เสี่ยวเหยียนผิดสังเกตนิดหน่อยครับ”

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว ใบหน้าของหานมู่จื่อเปลี่ยนไปเล็กน้อย แล้วรีบเดินเข้าห้องไป เดินไปข้างๆของเสี่ยวเหยียน

“เกิดอะไรขึ้น?”

เซียวซู่เดินมา “เดิมทีผมนึกว่าเธอแค่เมา ใครจะรู้ว่าเมื่อกี้เอาแต่พูดจาเหลวไหล จากนั้นก็เริ่มมีเหงื่อออก เมื่อกี๊ผมลองเอามือแตะที่หน้าผากของเธอ เหมือนจะเป็นไข้ครับ”

เป็นไข้....……

“ทำไมอยู่ดีๆ ถึงเป็นไข้ได้ล่ะ? แล้วก็ เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมตอนที่เธอกลับมาพร้อมนาย ถึงได้เมาเละเทะขนาดนี้?”

เซียวซู่: “……คุณนายน้อยครับ ตอนผมเจอเธอ เธอก็เดินอยู่บนถนนคนเดียวแล้ว ใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นไม่พอ ทั้งยังร้องไห้ด้วย ผมรู้สึกว่าอาการไม่ดีแน่ๆ ดังนั้นเลยพาเธอไปทานข้าว ต่อมา……เธอบอกอยากดื่มเหล้านิดหน่อย ผมห้ามเธอไม่อยู่”

ฟังที่เซียวซู่พูดแล้ว หานมู่จื่อขมวดคิ้วขึ้นมา ตอนที่ออกไปก็ออกไปพร้อมหานชิงนี่น่ะ แต่ตอนที่เซียวซู่เจอเธอถึงได้อยู่ตัวคนเดียว อีกอย่างตามที่หานชิงบรรยายมานั้น ต้องเป็นหานชิงที่ทำอะไร หรือไม่ก็พูดทำร้ายจิตใจเสี่ยวเหยียนแน่ๆ

เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง……

เห็นเสี่ยวเหยียนเป็นแบบนี้แล้ว หานมู่จื่อก็เริ่มทรมานใจขึ้นมา เดิมทีเธอคิดว่านี่เป็นโอกาสดีอีกครั้งที่เสี่ยวเหยียนจะได้อยู่กับหานชิงสองต่อสอง ไม่คิดว่าจะทำร้ายจิตใจเสี่ยวเหยียนได้ถึงขนาดนี้

หรือว่า เรื่องนี้จะเป็นเรื่องที่ฝืนใจจริงๆแล้ว？

คิดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่พยักหน้าให้เซียวซู่ เพื่อแสดงว่าตัวเองรู้เรื่องนี้แล้ว

เซียวซู่สังเกตเห็นอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงของเธอ คิดไปคิดมารู้สึกว่าหานมู่จื่อก็คงรู้ที่มาที่ไปของเรื่องนี้แล้ว เพราะเธอเป็นกับเสี่ยวเหยียนสนิทกันขนาดนี้ หลายปีมานี้อยู่ด้วยกันมาโดยตลอด เป็นไปได้ยังไงที่จะไม่รู้ว่าเสี่ยวเหยียนคิดอะไรอยู่

ดูเหมือนว่าเขาไม่จำเป็นต้องพูดอะไรต่อแล้ว

“ลดไขให้เธอก่อนเถอะ นายเฝ้าดูแลเธอมานานพอสมควรแล้ว ให้ฉันดูแลเธอต่อละกัน”

เซียวซู่มองไปที่เสี่ยวเหยียน ไม่ได้พูดอะไร พยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องไป

หลังจากเซียวซู่เดินออกไป หานมู่จื่อก็ได้ทำการลดไข้ให้เสี่ยวเหยียน ผ่านไปครึ่งทางเธอนึกขึ้นได้ว่าคุณหยูยังรอเธออยู่ที่ห้องรับแขก เธอเดินไปอธิบายว่า: “ขอโทษด้วยนะคะ คุณหยู เดิมทีหนูก็กะว่าจะไปอยู่ แต่ตอนนี้เสี่ยวเหยียนเป็นไข้ ถ้าพวกเราไป กลัวว่าจะไม่มีคนดูแลเธอ ดังนั้น……วันนี้หนูไม่ไปแล้วค่ะ”

หยูโปคิดไม่ถึงว่าจะไม่บังเอิญขนาดนี้ แต่ด้วยความเข้าใจก็ไม่ได้พูดอะไรมาก ก็มองไปที่คนอื่นๆ

“งั้นคุณชายเซินกับคุณชายน้อยล่ะครับ?”

หานมู่จื่อคิดไปคิดมา จู่ๆก็ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด: “ให้เสี่ยวหมี่โต้วกับโม่เซินไปเถอะค่ะ”

ยู่ฉือจินคนนี้ จุดประสงค์หลักที่เชิญพวกเธอทานข้าวนั้น ก็แค่อยากเห็นเสี่ยวหมี่โต้วเท่านั้นแหละ

ดูท่าทางของเขาที่มาวันนี้ก็เพื่อมาพบเหลนของตัวเอง แต่เสียดายไม่ได้ดั่งที่หวังไว้ หลังจากที่ยู่ฉือจินกลับไปคงจะทรมานจนคันยิบๆที่หัวใจแน่

เพราะยังไงเมื่อคืนเพิ่งจะเจอกับเหลนสุดที่รักของตัวเองนั้น ยังไม่ทันได้พูดคุยอะไรกันมากเลย เขาก็สลบไปซะก่อน

ส่วนตัวเอง? ถ้าไม่สามารถไปได้ เขาคงดีใจอย่างแน่นอน