เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 953

บทที่ 952 พูดเพราะๆ หน่อยไม่ได้เหรอ

คิดไปคิดมา มู่จื่อตัดสินใจมุดตัวเข้าไปในผ้าห่มเพื่อจะนอน

หิวนิดหิวหน่อยก็ดี เพราะเมื่อตอนกลางวันเธอกินไปไม่น้อยเหมือนกัน อีกอย่างปกติเธอก็ไม่ได้กินเยอะอยู่แล้ว หลังจากตั้งท้องเธอก็เอาแต่กินๆ นอนๆ

เธอต้องควบคุมร่างกายให้เหมาะสมเช่นกัน

มู่จื่อพูดปลอบใจตัวเอง ตอนแรกเธอคิดว่าตัวเองจะหิวจนนอนไม่หลับ แต่เมื่อหัวถึงหมอนไม่นอนเธอก็หลับไป

*

หานชิงนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกอยู่อย่างนั้น เขาอ่านหนังสือพิมพ์จบไปตั้งนานแล้ว แต่เขาก็เอาแต่พลิกมันไปมาอยู่อย่างนั้น

เขาไม่รู้ว่าตัวเองอ่านหนังสือพิมพ์อยู่นานแค่ไหน เวลาผ่านไปเรื่อยๆ

เสียงเปิดประตูดังขึ้น หมอเดินออกมาจากห้องเห็นห้องรับแขกอันว่างเปล่าก็อึ้งไปเล็กน้อย ครู่ต่อมาเขาเห็นหานชิง หานชิงหันไปมองหมอ

“คุณหมอ?”

“สวัสดีค่ะ”

หานชิงมองผ่านไปยังห้องที่อยู่ข้างหลังเธอ “เป็นยังไงบ้าง”

คุณหมอไม่รู้สึกแปลกที่ไม่เห็นเย่โม่เซิน เพราะที่นี่ไม่ใช่ตระกูลยู่ฉือ คนพวกนี้น่าจะเป็นเพื่อนของเย่โม่เซิน เธอคิดพลางพูดขึ้นมาว่า “ตอนนี้ไข้เริ่มลดแล้วค่ะ จากที่ฉันตรวจดู อีกไม่นานน่าจะกลับมาเป็นปกติค่ะ รอให้ไข้ลดลง พักผ่อนให้เพียงพอ ทำให้ร่างกายอบอุ่น ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรแล้วค่ะ”

“อ้อ”

เธอเดินเข้าไปแล้วยื่นถุงใบหนึ่งให้หานชิง

“นี่คือยาที่ต้องทานต่อ ตอนคุณผู้หญิงคนนั้นตื่น ถ้าคุณสะดวกรบกวนให้เธอกินยานี่ด้วยนะคะ วิธีการทานยาฉันเขียนไว้แล้วค่ะ”

หานชิงรับถุงยาไว้อย่างมีมารยาท เขาพยักหน้าแล้วโค้งตัวให้คุณหมอ จากนั้นก็ไปส่งเธอที่ประตู

หลังจากเดินกลับมา หานชิงก้มลงมองถุงยาที่หมอให้เขา

ในถุงมีกล่องยาอยู่สองสามกล่อง เขาเม้มปากของตัวเอง

เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วเดินเข้าไปในห้อง

ภายในห้อง

เสี่ยวเหยียนนอนหลับอยู่บนเตียง มีผ้าห่มหนาคลุมอยู่บนตัว เห็นเพียงใบหน้าที่แดงเพราะพิษไข้ แม้ว่าตอนนี้หน้าเธอจะแดง แต่ปากกลับซีดเป็นอย่างมาก

ดูเหมือนคนป่วยหนักอย่างไรอย่างนั้น

เขาก้าวเข้าไปด้วยความมั่นคง จากนั้นจึงก้มตัวเอาถุงยาวางไว้บนตู้ข้างเตียง เขาวางยาไว้เรียบร้อย คุณหมอก็น่าจะวางใจที่กลับไปแล้ว

ที่นี่ไม่มีเรื่องให้เขาทำอีกแล้ว เขาสามารถวางยาไว้แล้วเดินออกไป

แต่ว่า…

เหมือนเท้าของเขาถูกอะไรยึดไว้ให้ยืนอยู่ที่เดิม

จากนั้นเขาจึงค่อยๆ หันหน้ากลับมา แววตานิ่งของเขาไปอยู่บนใบหน้าของเสี่ยวเหยียน

ภายใต้แสงไฟสลัว เห็นใบหน้าของเสี่ยวเหยียนได้ชัดเจน เธอไม่ได้อยู่ในผู้หญิงประเภทที่มองแวบแรกก็รู้สึกว่าสวย เธอไม่มีเสน่ห์ใดๆ เลยสักนิด รูปร่างผอมไม่ได้มีส่วนเว้าส่วนโค้ง แววตาและบุคลิกของเธอเหมือนเด็กผู้หญิง

ตอนเธอยิ้มดูมีชีวิตชีวา ยังมีตอนที่โดนเขาปฏิเสธก็ยังคงหัวรั้น เป็นคนที่เขาไม่เคยเจอมาก่อน

จะบอกว่าหวั่นไหว นั่นก็ไม่มีทางเป็นไปได้

หานชิงปิดกั้นหัวใจของตัวเองเอาไว้นานแล้ว ตั้งแต่เกิดเรื่องนั้น เขาเฉยๆ กับเรื่องความรัก เขาคิดว่าเรื่องโชคชะตามันเป็นเพราะพรหมลิขิต

ทุกสิ่งทุกอย่างของเขาอยู่ที่น้องสาว เมื่อเวลาผ่านไปเขาก็ไม่รู้อีกแล้วว่าความรักคืออะไร