เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 954

บทที่ 953 โชคชะตาเป็นสิ่งที่ฟ้ากำหนด

ไม่ว่าเธอจะเข้าใจว่านี่คือฝันหรืออะไรก็ตาม หานชิงไม่ได้ทำตามที่เธอขอให้เขาพูดเพราะๆ

ผลสุดท้าย เสี่ยวเหยี่ยนไม่พอใจแล้วใช้แรงมุดเข้าไปที่ตัวของเขา

ไม่ว่ายังไงตอนนี้เธอก็กำลังฝันอยู่

ในความเป็นจริงเธอไม่สามารถทำอะไรเขาได้ งั้นในฝันก็ถือว่าทำได้สินะ

เพราะฉะนั้นเสี่ยวเหยียนจึงเอาแต่วุ่นวายกับหานชิง

“นายมันคนเลว ฉันให้นายพูดเพราะๆ นายก็ไม่ยอม นี่นายยังกล้ามาเข้าฝันฉันอีกเหรอ ตอนกลางวันก็ทิ้งฉันเอาไว้ ในความจริงฉันไม่กล้าทำอะไรนาย ตอนนี้ล่ะฉันจะแก้แค้นนายให้หมด!”

เธอใช้ทั้งขาและมือของเธอดึงเขาไม่หยุด หานชิงทำได้เพียงหลบ แต่เพียงครู่เดียวเธอก็เหมือนปลาหมึกที่เกาะอยู่บนตัวของเขา มือทั้งสองข้างโอบอยู่ที่คอของชายหนุ่ม

“คนเลว นายทิ้งฉันโดยไม่พูดอะไรสักคำ ขอโทษเลยนะ”

หานชิงโดนเธอวอแวจนรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย เขาก้มหน้าแล้วหายใจเบาๆ จากนั้นจึงมองเธอแล้วพูดว่า “เธอบอกให้พนักงานมาบอกผมว่าให้ออกมาก่อนไม่ใช่เหรอ”

ได้ยินดังนั้น เสี่ยวเหยียนก็เบิกตาโพลง “ฉันบอกให้นายไปนายก็ไปอย่างนั้นเหรอ อย่าบอกนะว่านายไม่รู้ว่าผู้หญิงชอบปากไม่ตรงกับใจ โดยเฉพาะกับคนที่ตัวเองชอบน่ะ!”

หานชิง “……”

เขาไม่รู้จริงๆ

เขาจะเดาความคิดของผู้หญิงออกได้ยังไงกัน?

“ฉันไม่สน นายทิ้งฉัน ฉันต้องคิดบัญชีกับนาย!”

เสี่ยวเหยียนมองใบหน้าอันหล่อเหลาที่อยู่ตรงหน้า ความโกรธทำให้เธอมีความกล้ามาก ในเมื่อเขาปฏิเสธเธอแล้ว เธอจูบเขาในฝันคงจะไม่เกินไปหรอกใช่ไหม?

เมื่อคิดได้ดังนั้น เสี่ยวเหยียนทำปากจู๋แล้วโน้มหน้าเข้าไปหาหานชิง

หานชิงหันหน้าไปทางอื่น สีหน้าเขาเปลี่ยนสี ริมฝีปากนุ่มประทับลงบนใบหน้าของเขา

“นี่ นี่ อย่าหลบสิ!” เสี่ยวเหยียนจูบไม่สำเร็จ เธอโกรธจนพูดออกมาเสียงดัง จากนั้นจึงจูบอีก

หานชิงเอามือจับปากของเธอ ไม่ให้เธอวุ่นวายอีกจากนั้นจึงพูดออกมาว่า “ถ้ายังวุ่นวายอีก ผมจะตีให้สลบเลยนะ”

เสี่ยวเหยียนหยุดการกระทำของตัวเอง เธอกลับไปทำตัวน่าสงสาร น้ำตาคลอเต็มเบ้า เธอกลับไปนั่งบนเตียงแล้วยกมือเช็ดน้ำตาพลางร้องไห้พูดออกมาว่า “ฉันนี่ไม่เอาไหนเลย ไม่ว่าจะเป็นความจริงหรือความฝัน นายก็ไม่ดีกับฉันเหมือนกันเลย”

เธอเช็ดน้ำตาอย่างรุนแรง แล้วหันหลังให้เขา

“นายไปเถอะ”

“.…..” หานชิงพูดไม่พูดอะไร

เห็นแผ่นหลังอันผอมซูบของเธอ หานชิงไม่รู้ควรจะพูดอย่างไร เขาถอนหายใจแล้วพูดออกมาว่า “เธอนอนลงไปเถอะ ห่มผ้าให้ดี แล้วผมจะออกไป”

เสี่ยวเหยียนนั่งนิ่ง จนกระทั่งหานชิงมาดึงมือของเธอ เธอจึงตวาดออกมาด้วยความโมโห “นายไม่ต้องมาเข้าฝันฉันอีกแล้วได้ไหม ฉันให้นายไปแล้ว ใครใช้ให้นายมาเป็นห่วงฉัน ไม่ต้องมาเสแสร้งแล้ว ตอนกลางวันที่นายทิ้งฉันไว้ มีความสุขมากไม่ใช่หรือไง แล้วตอนนี้มาเสแสร้งให้ใครดู”

เมื่อได้ยินดังนั้นแววตาของหานชิงก็เย็นชาลง มองจนเสี่ยวเหยียนรู้สึกหวาดระแวง

นี่มันความฝันไม่ใช่เหรอ ทำไมมันเหมือนความจริงจังเลย อย่าบอกนะว่าหานชิงผู้สง่างามยังไม่ยอมรับความคิดและการควบคุมของเธอแม้แต่ในฝัน

นี่มันเกินไปหน่อยแล้ว

เสี่ยวเหยียนไม่กล้าพูดอะไรออกไปอยู่พักหนึ่ง

“ผมไม่ได้กลับไป”

หานชิงหรี่ตามองเธอแล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เสี่ยวเหยียนอึ้งไป “มะ ไม่ได้กลับไปงั้นเหรอ เป็นไปไม่ได้ นะ นายหลอกฉัน!”

น้ำเสียงของเธอดังขึ้น ท่าทางเหมือนไม่อยากจะเชื่อ “เห็นๆ อยู่ว่าพนักงานกลับมาบอกว่านายกลับไปแล้ว ไม่แม้แต่จะหันกลับมา!”

ตอนนั้นเธอรู้สึกเสียใจมาก เขาไม่แม้แต่จะรอเธอกลับไป แสดงว่าเขาไม่ชอบเธอแถมยังเกลียดเธออีกด้วย

แต่ว่าตอนนี้ เขากลับมาบอกว่าเขาไม่ได้กลับไป