เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 955

บทที่ 954 ช่วยแม่สร้างความประทับใจ

เสี่ยวหมี่โต้วคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วบอกเรื่องที่บ้านให้ส้งอานฟัง

เมื่อส้งอานได้ฟังก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที “น้าเสี่ยวเหยียนไม่สบายเหรอ งั้นแม่ของหนูกำลังดูแลน้าอยู่เหรอ”

เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้าอย่างใสซื่อ “ใช่ครับ”

“เจ้าเด็กน้อย คนที่ท้องอยู่จะไปดูแลคนที่กำลังป่วยอยู่ได้ยังไงกัน ถ้าเธอติดไข้ขึ้นมาจะทำยังไง”

ถึงเสี่ยวหมี่โต้วจะฉลาด แต่เรื่องการท้องของผู้หญิงเขาไม่ค่อยรู้สักเท่าไร เขารู้เพียงว่าน้าเสี่ยวเหยียนไม่สบายต้องมีคนดูแล และแม่คือคนนั้น ดังนั้นเขาจึงไม่พูดอะไรมาก

แต่หลังจากที่คุณย่าส้งอานพูดด้วยสีหน้าจริงจัง เสี่ยวหมี่โต้วถึงรู้ว่าเรื่องนี้มันสำคัญ

“งั้นคุณย่าครับ คุณแม่…”

ส้งอานหยิบมือถือขึ้นมา “เดี๋ยวย่าโทรหาพ่อของหนูหน่อย ให้เขาไปจัดการเรื่องนี้หน่อย”

ตัวตนของทุกคนเปิดเผยหมดแล้ว ดังนั้นส้งอานจึงบันทึกเบอร์ของเย่โม่เซินเอาไว้ เธอลุกขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอกเพื่อโทรหาเย่โม่เซิน

ยู่ฉือจินที่นั่งอยู่อีกข้างได้ยินสิ่งที่ทั้งสองคนพูด แต่ว่าฟังไม่ค่อยชัดสักเท่าไร ดังนั้นหลังจากที่ส้งอานออกไป เขาจึงลุกขึ้นไปนั่งข้างเสี่ยวหมี่โต้ว

“เฮ้อ คุณตาทวด”

เหมือนเสี่ยวหมี่โต้วเพิ่งสังเกตเห็นยู่ฉือจิน เด็กน้อยถอนหายใจออกมาแล้วเรียกเขา

คำว่าคุณตาทวดทำให้ยู่ฉือจินปลื้มใจไม่หยุด แต่เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยเพิ่งรับรู้ถึงการมีอยู่ของเขาก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย

แต่ว่า เขาอยู่คนเดียวมาหลายปี ความปรารถนาของยู่ฉือจินต่อครอบครัวมันเลยจุดๆ นั้นไปตั้งนานแล้ว

เหลนที่หน้าตาดี เรียบร้อยแถมยังฉลาดไหวพริบดีมานั่งอยู่ตรงหน้า ดูก็รู้ว่าเขาก็ไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น

การที่เขายอมเรียกตัวเองว่าคุณตาทวด ยู่ฉือจินก็ชื่นใจแล้ว

“ว่าไง”

เขาตอบออกไป รอยยิ้มราวกับเด็กเผยออกมาบนใบหน้าที่ดูมีอายุ

เสี่ยวหมี่โต้วมองเขาแล้วกะพริบตาปริบๆ จากนั้นจึงพูดว่า “น้าเสี่ยวเหยียนดีกับผมมาก น้าดูแลผมบ่อยๆ แถมยังทำกับข้าวให้ผมกินด้วย”

ได้ยินดังนั้น ยู่ฉือจินรู้สึกประหลาดใจ “น้าเสี่ยวเหยียนที่หนูพูดดูเหมือนจะดีมากเลยนะ”

“อื้ม”

เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้าหงึกๆ สีหน้าเสียใจ

“เดิมทีเสี่ยวหมี่โต้วน่าจะอยู่ดูแลน้าเสี่ยวเหยียน แต่แม่บอกว่าคุณตาทวดชวนพวกเราไปกินข้าวที่บ้าน ถ้าทุกคนไม่ไป คุณตาทวดก็จะเหงาอยู่คนเดียว แม่ก็เลยส่งเสี่ยวหมี่โต้วมาอยู่เป็นเพื่อน”

พูดจบเสี่ยวหมี่โต้วดึงแขนเสื้อของยู่ฉือจิน แล้วพูดด้วยเสียงหวานว่า “คุณตาทวด คงไม่มีความสุขหรือเปล่าที่มีแค่เสี่ยวหมี่โต้วมาคนเดียว”

“.…..”

เขาจะไม่มีความสุขได้ยังไงกันล่ะ

เขามีความสุขจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว

แน่นอนว่าเขาหวังว่าจะเรียกทุกคนมากินข้าวด้วยกันสักมื้อ

ถึงแม้ว่าเมื่อวานอาหารค่ำของคืนส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ไม่มีเย่โม่เซินกับเสี่ยวหมี่โต้วอยู่ด้วย แต่ก็ทำให้เขารับรู้ถึงคำว่ามีชีวิตชีวา ครึกครื้น

เขาไม่ได้มีชีวิตชีวาและครึกครื้นอย่างนี้มานานมากแล้ว

ความมีชีวิตมีชีวา ความครึกครื้นที่เกิดขึ้นเมื่อก่อนมันก็นานมากแล้ว อยากจะคิดถึงมันแต่กลับพบว่าตัวเองอายุมากจนจำอะไรไม่ค่อยได้แล้ว จำได้รางๆ ว่าใครอยู่ที่นั่น แต่จำคำพูดที่เคยพูดคุยกันในวันธรรมดาไม่ได้เลย เมื่อทบทวนความทรงจำ ก็หลงเหลือไว้เพียงความรู้สึกมากมายอยู่ภายในใจ

ยู่ฉือจินพบว่าอาหารค่ำเมื่อวาน ถึงแม้คนจะมากันไม่ครบ แต่เขากลับจดจำมันได้ดี อีกอย่างมันก็เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน มันเป็นความรู้สึกที่เขาปรารถนา

เขาคิดไปว่าตอนนี้ตัวเองมีหลาน มีเหลน ลูกสาวของตัวเองก็กลับมาแล้ว

หลานสะใภ้ของเขาก็มีเพื่อนอยู่ด้วยมากมาย ถ้าทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ไม่เรียกว่าครอบครัวใหญ่หรือไง