เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 956

บทที่ 956 ความทรงจำของเย่โม่เซิน (2)

ถ้าปล่อยให้เวลามันล่วงเลยไปเรื่อยๆ แล้วความทรงจำของเขายังไม่ฟื้นคืนมา มันไม่ยุติธรรมกับมู่จื่อไปหน่อยเหรอ?

เธอจำเรื่องราวที่ผ่านไปได้ดี แต่เขากลับจำอะไรไม่ได้เลย

เธอต้องแบกรับความทุกข์ระทมไว้เพียงคนเดียว มันไม่ยุติธรรมเลย

อย่างน้อย ให้เขาได้ฟื้นคืนความทรงจำเพื่อแบ่งเบาความทุกข์ของเธอบ้าง

สีหน้าของเซียวซู่ดูไม่ดีนัก เขาพูดเตือนออกไปอย่างอดไม่ได้ “บางทีเราอาจจะหาวิธีที่มันปลอดภัยกว่านี้ การทำแบบนี้มันเสี่ยงมากเกินไป ถ้าเกิดคุณเป็นอะไรขึ้นมา เมื่อถึงตอนนั้น…”

แม้ว่าสีหน้าของเย่โม่เซินจะซีดเผือด แต่เมื่อได้ยินคำพูดนี้เขากลับไม่สนใจอะไร แล้วพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ไม่เป็นไร ขอแค่มีพวกนายเฝ้าอยู่ข้างๆ ก็สามารถช่วยฉันให้รอดจากความตายได้”

เขาพูดเหมือนคนที่กำลังจะจากไปเมื่อกี้ไม่ใช่ตัวเขาอย่างไรอย่างนั้น

คนที่เป็นเพื่อนสนิทกับเขามานานอย่าง เจสัน อยากจะต่อยเขาสักหมัด แต่หมัดเมื่อกี้ก็ทำให้คางของเขาช้ำอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่จะมาเซียวซู่ได้บอกกับเขาแล้ว

ความทรงจำเกี่ยวกับมิตรภาพที่มีมาหลายปีของเขาได้หายไปหมดแล้ว อยากจะฟื้นความทรงจำ ตามกฎของโรงพยาบาลก็ไม่สามารถแนะนำวิธีที่มีความเสี่ยงสูงให้ได้ เลยทำได้เพียงมาหาเขา

ตอนนั้นเจสันคิดวิธีได้วิธีหนึ่ง นั่นก็คือจำลองเหตุการณ์

ในเมื่อหลังจากที่เย่โม่เซินถูกช่วยชีวิตขึ้นมาจากทะเลแล้วความทรงจำของเขาหายไป งั้นก็ให้เขากลับไปยังสถานการณ์นั้นอีกครั้ง นี่คือวิธีกระตุ้นความทรงจำที่ดีที่สุด ถ้ากระตุ้นได้ เขาอาจจะนึกอะไรออกก็ได้

เดิมที เจสัน ให้เขาไปหาคนที่เคยรู้จักกันมาก่อน

เย่โม่เซินบอกว่าความทรงจำของเขาได้รับความกระทบกระเทือน แต่มันยากมากที่จะนึกอะไรออก ก็เหมือนกับคอขวดที่มันแตกเล็กน้อย แต่ไม่ได้ทะลุ

ดังนั้นเจสันจึงไม่กลัวที่จะเสนอวิธีนี้ออกไป

เขาเพียงแค่พูดออกไปเท่านั้น ไม่คิดว่าเย่โม่เซินจะกล้าทำจริงๆ อีกทั้งวิธีนี้ยังอันตรายมากอีกด้วย ขณะที่กระตุ้นความทรงจำ อาจเกิดเหตุไม่คาดฝันที่ทุกคนไม่สามารถควบคุมได้

“ฉันจะบอกนายให้นะ ถ้าไม่เห็นสภาพนายตอนนี้ ฉันจะซัดนายให้ตาสว่างสักที”

“เจสัน ถ้าเกิดคุณต่อยเขาอีก คุณนายน้อยของเราจะรู้เรื่องนี้นะครับ” เซียวซู่พูด

“คุณนายน้อย?”

เจสันอึ้งไปเล็กน้อยแล้วเลิกคิ้วขึ้น “เขาแต่งงานแล้วเหรอ ทำไมฉันถึงไม่รู้”

เหอะ คนที่เป็นเพื่อนสนิทกันมาหลายปี แม้แต่เรื่องแต่งงานของเย่โม่เซินเขายังไม่รู้

นี่ยังเรียกว่าเพื่อนอีกเหรอ เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย

เซียวซู่พูดอย่างกระอักกระอ่วนว่า “เรื่องในปีนี้มันค่อนข้างอธิบายลำบาก รอให้เย่โม่เซินความทรงจำกลับมาแล้วค่อยให้เขาบอกคุณดีกว่าครับ”

“รอให้เขาฟื้นความทรงจำงั้นเหรอ ฉันกลัวว่าเขาจะตายก่อนที่ความทรงจำจะกลับมาน่ะสิ พอเถอะ วันนี้เรากระตุ้นความทรงจำแค่นี้พอ ทำต่อไปไม่ได้อีกแล้ว”

เย่โม่เซินขมวดคิ้ว พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “แต่ว่าวันนี้ดูเหมือนจะไม่มีอะไรก้าวหน้าเลย”

ให้เขากลับไปแบบนี้ เขาดูจะไม่พอใจสักเท่าไร

“นี่เพิ่งจะวันแรกเองนะ นายจะเอาความก้าวหน้าอะไร ก้าวหน้าแบบเทพไหม ค่อยๆ ก้าวไปตามลำดับเข้าใจไหม แม้ฉันจะมาอยู่ต่างประเทศนาน แถมยังเปลี่ยนชื่อแล้วด้วย แต่ฉันก็ยังจำสำนวนจีนได้อยู่นะ ” เจสัน พูด

“.…..” เย่โม่เซิน

เขามองเจสัน ผู้ชายคนที่อยู่ตรงหน้าเหมือนเจ้าป่าที่โกรธและหงุดหงิดง่าย เซียวซู่บอกว่าผู้ชายคนนี้คือเพื่อนที่เขาสนิทมากเมื่อก่อน

ตอนนี้เขาสงสัยมากว่าตัวเองเป็นเพื่อนกับคนแบบนี้เหรอ

ถ้าคิดให้ดีมันเป็นเรื่องที่คิดไม่ถึง

“มองแบบนั้นทำไม แม้จะไม่พอใจ แต่วันนี้เราทำต่อไปไม่ได้อีกแล้ว เซียวซู่นายพาเขากลับไปเถอะ กลับไปพักผ่อน พรุ่งนี้ค่อยมา คืนนี้ฉันจะคิดดูว่ามีวิธีที่ความเสี่ยงน้อยกว่านี้ไหม”

เซียวซู่ทำได้เพียงไปประคองเย่โม่เซิน

“คุณชายเย่ ฟังที่เจสันพูดดีกว่าครับ เรากลับกันก่อน พรุ่งนี้เจสันอาจจะคิดวิธีอื่นได้ คุณจะได้ไม่ต้องทรมานแบบนี้อีก”

ไม่มีทางเลือกอื่น เย่โม่เซินก็รู้สึกว่าสภาพของตัวไม่ดีสักเท่าไรเหมือนกัน เขาลุกขึ้นยืนแล้วกลับไปพร้อมกับเซียวซู่

เจสันมองพวกเขาจนลับตา เขาต่อว่าออกมาอย่างอดไม่ได้