เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 958

บทที่ 958 ฉันฝันถึงเขา

ยิ่งไปกว่านั้น เธอไม่เชื่อในตัวพี่ชายของตัวเองเหรอ ฉันไม่ทำอะไรผู้หญิงคนนั้นหรอก

“.…..” มู่จื่อ

เธอรู้ดีว่าหานชิงไม่ทำอะไรเสี่ยวเหยียนหรอก เธอยังรู้อีกว่าถึงเสี่ยวเหยียนจะยั่วยวนหานชิง เขาก็สามารถนั่งนิ่งๆ โดยไม่ทำอะไรได้

ให้หานชิงดูแลเสี่ยวเหยียน น่าจะไม่มีอะไรอันตรายอย่างแน่นอน

แต่เมื่อนึกถึงความสัมพันธ์อันละเอียดอ่อนระหว่างทั้งสองคน มู่จื่อรู้สึกอึดอัด ในขณะเดียวกันก็รู้สึกน้อยใจแทนเสี่ยวเหยียนเพื่อนรักของตัวเอง

คิดไปคิดมาเธอจึงอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา “พี่…”

“ฉันรู้ว่าเธอจะพูดอะไร” ถ้าเธอไม่อยากพูดเธอคงไม่เอ่ยปาก หานชิงจึงพูดตัดบท “เธอวางใจเถอะ เสี่ยวเหยียนเป็นเพื่อนของเธอฉันจะจัดการเรื่องนี้ให้ดีที่สุด อีกอย่างเธอก็เป็นผู้หญิงที่แยกแยะชัดเจนระหว่างความรักและความเกลียด ความสัมพันธ์ของพวกเธอทั้งสองไม่สั่นคลอนเพราะฉันหรอก”

มู่จื่อกลืนคำพูดของตัวเองลงไป คิดไม่ถึงว่าเขาจะรู้ความคิดของเธอ ตอนนี้เธอไม่รู้จะพูดอะไรอีก ทำได้เพียงพยักหน้า “ฉันเข้าใจแล้ว พี่คิดไว้ก็ดีแล้ว”

พูดจบ มู่จื่อก็เดินกลับไปยังห้องของตัวเอง

ตอนที่กำลังจะเดินถึงประตูห้องตัวเอง มู่จื่ออดไม่ได้ที่จะหันมามองหานชิง

“พี่”

“หื้ม?”

“ฉันถามอะไรพี่หน่อยได้ไหม”

เมื่อเผชิญหน้ากับน้องสาว หานชิงก็ต้องตอบคำถามของน้องอยู่ดี “ว่ามาสิ”

“ทำไมไม่ยอมมีครอบครัวล่ะ”

ในค่ำคืนนี้เธอไม่เพียงแต่จะนอนไม่หลับ หนำซ้ำยังมีเรื่องให้คิดมากมาย เรื่องที่เธอคิดมากที่สุดก็คือเรื่องระหว่างหานชิงกับเสี่ยวเหยียน ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าเสี่ยวเหยียนไม่ใช่สเปกของหานชิง หานชิงถึงไม่ชอบเธอ

เมื่อไม่ได้เจอคนที่ทำให้ตัวเองใจเต้นก็เลยไม่อยากแต่งงาน ถึงแม้จะใช้ชีวิตโสดก็ไม่เป็นเดือดเป็นร้อนอะไร เธอเข้าใจคนประเภทนี้ดี

แต่ทว่า ก่อนหน้านี้ที่เธอได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคน มันทำให้เธอเกิดความสงสัยขึ้นมา

เห็นได้ชัดว่าพี่ชายของเธอกับเสี่ยวเหยียน…

ถ้าเรียกว่าหวั่นไหวก็เกินไป แต่ถ้าพูดว่าไม่มีความรู้สึกเลยสักนิด แล้วสิ่งที่เธอได้ยินได้เห็นนั่นเรียกว่าอะไรล่ะ

ดังนั้น เธอจึงตัดสินใจถามเขาให้ชัดเจน

ปกติแล้วหานชิงจะตอบคำถามน้องสาวอย่างเธอเสมอ

แต่ครั้งนี้ หานชิงกลับยืนนิ่งอยู่นานโดยไม่ตอบคำถามของเธอ

มู่จื่อเลิกคิ้วขึ้นแล้วมองหานชิง

“มีเรื่องอะไรที่ลำบากใจหรือเปล่า”

คำว่าลำบากใจทำให้เขาหลุดออกจากภวังค์ เขาเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปยังมู่จื่อ ภายใต้แสงไฟสลัว หานชิงราวกับเห็นผู้หญิงที่งดงามและมีค่าเหมือนในปีนั้น แววตาที่มองเธอเต็มไปด้วยความรักใคร่

“หานชิง หลังจากน้องสาวของลูกลืมตาดูโลก ลูกต้องดูแลและปกป้องน้องสาวให้ดีนะ”

เขาในวัยเด็กยืนอยู่ตรงหน้าผู้เป็นแม่ เมื่อได้ยินสิ่งที่แม่กำชับเขารีบพยักหน้า “แม่วางใจเถอะครับ ผมจะปกป้องน้องเอง”

เหมือนมากจริงๆ…

“พี่”

เสียงของมู่จื่อดังขึ้นมาอีกครั้ง หานชิงหลุดออกจากภวังค์ เห็นน้องสาวของตัวเองยืนมองตัวเองด้วยท่าทางกังวลอยู่ตรงนั้น

ความสับสนบนใบหน้าและแววตาของเขาพลันหายไป เขาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ยัยเด็กโง่ คิดอะไรไร้สาระ มีอะไรที่ต้องลำบากใจล่ะ สุขภาพของเธอไม่ค่อยดี รีบกลับไปนอนเถอะ อย่ามัวแต่ยืนอยู่ ไม่สบายขึ้นมาจะทำยังไง”

มู่จื่อยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เมื่อครู่เหมือนเธอเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของหานชิง

แต่เพียงแวบเดียวก็หายไป เธอรู้สึกว่าตัวเองตาฝาดไปแต่ก็เหมือนจะไม่ใช่อย่างนั้น

ในใจของเธอมีแต่ความสงสัย เธอมีคำถามมากมาย แต่เมื่อเห็นท่าทางของหานชิง ถึงเธอจะถามต่อไป เขาก็ไม่น่าจะตอบคำถามของเธอ

เมื่อคิดได้ดังนั้น มู่จื่อจึงพยักหน้าอย่างเหนื่อยใจ แล้วทิ้งคำพูดที่จริงใจเอาไว้

“ฉันเป็นคนที่พี่สนิทที่สุด ที่พี่เหลืออยู่เพียงคนเดียวบนโลกนี้ ถ้ามีเรื่องสำคัญอะไร พี่ต้องบอกฉันนะ อย่าแบกมันไว้คนเดียว”