เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 965

บทที่ 965 คนโหดเหี้ยม

เซียวซู่ยังไม่กลับมา

เย่โม่เซินแอบเดาอยู่ในใจ แต่เขายังไม่แน่ใจ เขาอยากโทรถามเซียวซู่ว่าสถานการณ์เป็นยังไงบ้าง ทว่ากลัวเรื่องจะแตก คิดไปคิดมาเขาก็รอต่ออีกห้านาที เซียวซู่ก็ยังไม่กลับมา

ดังนั้นเย่โม่เซินจึงหยิบกุญแจรถแล้วออกมา

วันนี้เป็นวันที่หกแล้ว

เขาไม่ได้เจอหน้าผู้หญิงของตัวเองมาหกวันแล้ว

เขาขมขื่นใจ แต่ในความเป็นจริงก็ยังต้องโหดร้าย สองสามวันมานี่เขาลองมาหลายครั้ง ไม่ว่าเขาจะอยู่ในน้ำนานแค่ไหน จิตใจของเขาได้รับความทรมานเป็นอย่างมาก แต่กลับใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

นอกจากเห็นคนที่เคยเจอแต่ก่อนและความทรงจำอีกเล็กน้อย ก็ไม่มีแนวโน้มที่ความทรงจำของเขาจะกลับมาเลย

หากมีความคืบหน้าเพียงเล็กน้อย แม้ว่ามันจะน้อย เย่โม่เซินก็ไม่จำเป็นต้องกังวลมากนะ

เมื่อถึงมาถึง เจสัน เห็นเย่โม่เซินมา สีหน้าจึงเปลี่ยนไปเล็กน้อย

“วันนี้ก็จะลองต่อเหรอ”

เขาถามอย่างระมัดระวัง นี่มันก็หลายวันแล้ว ที่เย่โม่เซินมาทุกวัน สีหน้าของเขาดูไม่ดีขึ้นทุกวัน เจสันกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไป

แต่ดูจากท่าทางของเขาแล้ว นอกจากสีหน้าที่ดูไม่ค่อยดีนัก นอกนั้นก็เหมือนคนปกติทุกอย่าง

อีกทั้งทุกครั้งที่เขาพูดกับตัวเองว่าจะเริ่มแล้ว แววตาของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนาที่อยากจะฟื้นความจำของตัวเอง จนทำให้เจสันไม่กล้าพูดปฏิเสธ

“ไม่”

แต่ทว่าวันนี้เจสันได้ยินคำตอบที่แปลกไปจากปากของเย่โม่เซิน โดยปกติเขามักจะมีสีหน้าเย็นชาและพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่าลองต่อ

เจสันไม่มีทางเลือกอื่น จึงทำได้เพียงช่วยเขา

วันนี้คำว่าไม่ออกมาจากปากเขา เจสันคิดว่าเขาคงคิดได้แล้ว ความดีใจเกิดขึ้นมาอย่างกะทันหัน “โม่เซิน ในที่สุดนายก็คิดได้แล้ว ฉันเคยบอกนายแล้วว่าให้ลองแค่วันเดียว หยุดพักสักสองสามวัน แบบนี้ร่างกายและจิตใจของนายจะได้ไม่ต้องแบกรับอะไรมากจนเกินไป อัตราที่จะเกิดความเสี่ยงก็ต่ำลงไปด้วย นายดึงดันจะทำตามใจตนเองโดยไม่รับฟังข้อเสนอของผู้อื่น ฉันต้องมองดูนายด้วยความหวาดกลัว ตอนนี้นายคิดได้แล้ว ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี งั้นนาย…”

เย่โม่เซินขมวดคิ้ว สีหน้าดูไม่พอใจ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่มีความอดทนพอที่จะรอให้เจสันพูดต่อไป เขาพูดออกมาด้วยสีหน้าเย็นชา

“ว่างไหม”

“ห๊ะ?” เจสันหยุดพูดแล้วมองเขาด้วยท่าทางสงสัย

เย่โม่เซินหรี่ตาลง “ฉันรอไม่ได้แล้ว ถ้ายังยื้อต่อไปก็เสียเวลาเปล่าๆ”

“แล้วยังไง” เจสันถาม

มองเย่โม่เซินที่อยู่ตรงหน้า จู่ๆ เจสัน ก็รู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดี

เมื่อครู่เขานึกว่าเย่โม่เซินจะคิดได้แล้ว แต่เมื่อคิดไปคิดมาก็รู้สึกผิดปกติ ถ้าวันนี้เย่โม่เซินไม่ลองทำต่อ ก็คงไม่มาที่นี่

แต่เขามาที่นี่ จากที่รู้จักกันมา เจสันคิดว่าการที่เขามาที่นี่ต้องมีอะไรแน่ๆ

เมื่อคิดถึงเรื่องที่ค่อนข้างน่ากลัว เจสันกลืนน้ำลายลงคออย่างหวาดระแวง

“นายคงไม่ได้กำลังคิด…”

เย่โม่เซินเห็นสีหน้าหวาดกลัวของเจสัน ก็ยิ้มออกมา “นายนี่ฉลาดจริงๆ สมแล้วที่เคยเป็นเพื่อนรักของฉัน”

เจสันพูดอะไรไม่ออก

นี่เป็นครั้งแรกในสัปดาห์ที่เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเย่โม่เซิน แม้มันจะนิ่งๆ แต่ก็ถือว่าเขายิ้มแล้ว แต่เจสันไม่คิดว่าจะเห็นรอยยิ้มของเขาในสถานการณ์แบบนี้