เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 97
บทที่96 เป็นคู่ออกงานของฉัน
เสิ่นเฉียวบอกตำแหน่งเสร็จสรรพก็ออกไปรอด้านนอก
รอประมาณ20นาทีรถของหานเส่โยวก็ขับมาอยู่ตรงหน้าเธอ เธอรีบพุ่งไปเปิดประตูแล้วนั่งลงในรถทันที
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ไปบริษัทก่อนเถอะ ฉันกำลังจะสายแล้ว เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟังระหว่างทาง”
หานเส่โยวได้ยินก็รีบกลับหัวรถ
“เย่โม่เซินทำไมถึงยึดโทรศัพท์เธอ? เธอไปทำให้เขาโมโหหรือเปล่า? หรือว่าเธอทำความแตกไปแล้ว??”
เสิ่นเฉียวส่ายหน้า “ไม่น่าจะใช่ ฉันไม่ได้พูดอะไรเลย แต่ว่าเมื่อคืนเราทะเลาะกัน”
“ทะเลาะกัน? เกิดอะไรขึ้นบ้าง? เล่าให้ฉันฟังหน่อย”
เรื่องที่เสิ่นเฉียวทะเลาะกับเย่โม่เซิน เธอไม่ค่อยกล้าเล่าละเอียดมากนัก เธอแค่พูดเหตุผลรวมๆว่าทำไมถึงทะเลาะกันให้หานเส่โยวฟัง
“โอ้โห เขาไม่ชอบเธอขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย? ชอบใช้คำพูดพวกนี้ทำร้ายเธอบ่อยๆ เขานี่มันไม่ต่างจากงูพิษเลย”
ได้ยินประโยคที่บอกว่าเขาไม่ชอบเธอ เสิ่นเฉียวก็รู้สึกใจหาย พยักหน้าอย่างน้อยใจ “ใช่นะสิ เขาน่าจะเกลียดฉันมากๆเลยล่ะ”
“ถ้าพูดจากสถานการณ์ในตอนนี้นะ เธอก็ไม่ได้ทำให้ความลับรั่ว แล้วก็ไม่ได้พูดถึงอะไรแปลกๆ ฉันว่าเขาไม่ได้รู้อะไรถึงจะถูก ยังไงซะ เรื่องนี้ก็มีแค่เราสองคนที่รู้ ใช่ไหม?”
เสิ่นเฉียวพยักหน้าอย่างแรง “ฉันบอกเธอแค่คนเดียว”
“งั้นก็โอเค จากการวิเคราะห์ของฉัน ฉันว่าเขาเอาโทรศัพท์เธอไปเพราะต้องการจะแกล้งเธอเล่นมากกว่าอีกอย่างนะ..... เขาอยากให้เธอชดใช้ ก็คงจะแกล้งหาเรื่องทรมานเธอ”
“เส่โยว ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมานั่งวิเคราะห์เรื่องนี้นะ ตอนนี้โทรศัพท์อยู่ในมือเขา เขาอาจจะเจอแชทที่พวกเราเคยคุยกันก็ได้
“พระเจ้าช่วย! เรื่องสำคัญขนาดนั้น คุยเสร็จแล้วเธอไม่ได้ลบเลยหรอ?”
เสิ่นเฉียวก็คิดว่าเธอเองไม่ระมัดระวังมากพอ “แชทเก่าๆนะลบแล้ว แต่ล่าสุดที่คุยกันยังไม่ได้ลบ ฉันเองก็ไม่คิดว่าเขาจะมาเอาโทรศัพท์ฉันไป”
“แล้วตอนนี้จะทำไง โทรศัพท์ก็โดนยึดไปแล้ว เขาก็ไม่ยอมคืนให้ เธอก็ทำได้แค่ภาวนาให้เขาไม่ค้นโทรศัพท์เธอแล้วแหละ”
เสิ่นเฉียวรู้สึกปวดหัว เธอยกมือขึ้นไปนวดระหว่างคิ้ว หานเส่โยวหันไปมองเธออย่างเหลืออด เลยด่าเธอขึ้นมาประโยคนึง “ฉันกำลังจะโง่ก็เพราะเธอเนี่ยแหละ ถ้าลบประวัติการแชทไปตั้งแต่แรก ตอนนี้ก็ไม่ต้องมานั่งร้อนใจอยู่แบบนี้หรอก”
เสิ่นเฉียวไม่พูดอะไร
“ฉันไปส่งเธอที่บริษัทก่อน ระหว่างนี้เธอพยายามอย่าตื่นตูมล่ะ ดูสถานการณ์ให้แน่ใจก่อนค่อยลงมือ”
พูดจบ หานเส่โยวก็ยัดโทรศัพท์เครื่องนึงใส่มือเธอ “นี่โทรศัพท์ของฉัน ให้เธอเอาไปใช้ก่อน”
เสิ่นเฉียวพยักหน้า “แล้ว ของเธอล่ะ?”
“เธอโง่รึเปล่า นี่มันโทรศัพท์ที่ฉันเตรียมเอาไว้ใช้ฉุกเฉิน ฉันก็มีเครื่องที่ฉันใช้ประจำย่ะ”
“อืม”
“กำลังจะถึงแล้ว ถ้ามีเรื่องอะไรก็โทรมาหาฉัน เรื่องอื่นเธอก็ดูสถานการณ์แล้วค่อยๆแก้ไขไปแล้วกัน รีบๆเอาโทรศัพท์กลับมาให้ได้ล่ะ”
หลังจากที่เสิ่นเฉียวลงจากรถ เธอหันกลับไปมองหานเส่โยวอย่างกังวล หานเส่โยวโบกมือให้เธอ “รีบเข้าไปได้แล้ว”
ถึงตอนนี้เสิ่นเฉียวถึงได้ยอมก้าวเท้าเข้าบริษัทไป
เธอสูดหายใจเข้า บอกตัวเองว่าต้องใจเย็นๆ อย่าตื่นตูม
หลังจากเดินเข้าบริษัทไปแล้ว เสิ่นเฉียวก็ขึ้นตึกไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง เห็นว่าภายในบริษัทยังเงียบอยู่ เธอเลยลุกไปชงกาแฟ แล้วนำเข้าไปข้างใน
ตอนที่ผลักประตูเข้าไป เธอเห็นสายตาของเย่โม่เซินกำลังจ้องไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ นิ้วกำลังเคาะอยู่บนแป้นพิมพ์ กำลังใจจดใจจ่อ
เสิ่นเฉียวกลอกลูกตาไปมา เม้มปาก สุดท้ายก็ตัดสินใจวางกาแฟเอาไว้บนโต๊ะทำงานของเขา
“คุณชายเย่ กาแฟค่ะ”
เย่โม่เซินไม่ตอบอะไรเธอ เธอขยับปากไปมา อยากถามเขาเรื่องโทรศัพท์ว่าเมื่อไหร่จะคืน
สุดท้ายเธอก็ไม่ได้ถามออกไป พยายามเตือนสติตัวเองเอาไว้ เริ่มใจเย็นลง
ห้ามทำตัวเป็นกระต่ายตื่นตูมเด็ดขาด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่