เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 98

บทที่97 ฉันอยู่ด้วย ไม่มีใครกล้าทำอะไรเธอหรอก

“ผู้ช่วยเสิ่น ชุดๆนี้คุณชายเย่เป็นคนเลือกเองกับมือ”

เซียวซู่ห้ามตัวเองไม่ไหว จนต้องพูดขึ้นมา

“อ๋า?” เสิ่นเฉียวทำหน้างงๆหันไปมองเย่โม่เซิน เย่โม่เซินหลบตาเธอ กระแอมขึ้น “ฉันเลือกหรอ ทำไมฉันไม่เห็นจะรู้?”

“...... เอ้อ ใช่ครับๆ ชุดนี้ผมเป็นคนเลือกเอง ขอโทษด้วยครับผู้ช่วยเสิ่น”

“......”

เซียวซู่บ่นในใจ คุณเย่ชาย นี่คุณชายไม่รู้สึกละอายบ้างหรอ?

เซียวซู่ไม่ค่อยรู้ว่าเย่โม่เซินรู้สึกยังไงกับเสิ่นเฉียว แต่ในฐานะลูกน้อง เขาก็ทำได้เพียงแสร้งว่าไม่รู้อะไรทั้งนั้น

“ไปกันได้แล้ว”เย่โม่เซินเตือน เสิ่นเฉียวถึงได้เดินมาผลักรถเข็น

ทั้งสามคนเข้าไปในลิฟต์ ออกมาขึ้นรถ ผ่านไปแป๊บเดียวก็ถึงสถานที่จัดงาน

เสิ่นเฉียวมองวิวระหว่างทางที่มางาน เธอพบว่าระหว่างทางนั้นไม่เห็นมีบึงน้ำเลยสักแห่ง เมื่อลงจากรถเธอถึงตระหนักได้

เธอกำลังโดนเย่โม่เซินแกล้งอีกหนแล้ว

บึงน้ำอะไร! ไม่เห็นจะมี นี่เขากำลังแกล้งเธออยู่ชัดๆ

คิดถึงตรงนี้ เธอก็ผลักรถไปข้างหน้าอย่างโมโห “คุณโกหกฉันอีกแล้ว! ตอนนั่งรถมาฉันไม่เห็นบึงน้ำเลยสักแห่ง”

ได้ยินอย่างนั้น เย่โม่เซินก็กระตุกยิ้มมุมปากขึ้น “เด็กโง่”

เพราะเสียงของเขาเบามาก เธอเลยไม่ได้ยินว่าเขาพูดว่าอะไร เธอเลยจำเป็นต้องโน้มตัวไปข้างหน้า “อะไรนะคะ?”

เย่โม่เซินหันมาเห็นพอดีว่าตอนที่เธอที่โน้มตัวลงมา หน้าอกของเธอก็โผล่ออกมาด้วย เขาสูดลมหายใจเข้า “เงยหน้า”

เสิ่นเฉียวถึงจะไม่เข้าใจ แต่ก็ทำตามเขาสั่ง

“ห้ามก้มหัวอีก” ที่นี่คนเยอะจนตาลาย ถ้าเธอก้มลงมา คนคงได้เห็นกันหมดพอดี

เขามองเห็นไม่มีปัญหา แต่เมื่อคิดถึงว่าก็มีคนอื่นมองเห็นด้วยเหมือนกัน ใจเขาก็ไม่สงบสุขอีกต่อไป

เวรจริง! รู้แบบนี้เขาคงเลือกชุดที่เรียบร้อยกว่านี้ให้เธอ

เสิ่นเฉียวยังคงสับสน “ตกลงมีอะไรหรอคะ?”

“เธอทำตัวให้มันดูเป็นผู้หญิงเรียบร้อยกว่านี้ไม่ได้หรอ?”

ได้ฟังเธอก็เบิกตาโต “ฉันไม่เรียบร้อยตรงไหนคะ?”

เสิ่นเฉียวก้มลงมองชุดที่ตัวเองสวม ยิ้มเยาะ “คุณชายเย่ ชุดนี้ไม่ใช่ว่าคุณเป็นคนเลือกเองหรือคะ? ตอนนี้มาว่าฉันทำตัวไม่เรียบร้อย ไม่ใช่ว่ากำลังตบหน้าตัวอยู่หรือไง?”

“เซียวซู่ไม่ได้บอกแล้วหรอ ว่าเขาเป็นคนเลือกชุดนี้”

เซียวซู่ที่ยืนอยู่ข้างๆรีบตอบ “ขอโทษครับ ครั้งหน้าผมจะเลือกชุดที่ดูเรียบร้อยกว่านี้ครับ”

เย่โม่เซินมองคาดโทษเซียวซู่ และเขาก็ทำได้เพียงกรีดร้องในใจ

การเปิดตัวของเย่โม่เซินได้รับเสียงตอบรับเป็นอย่างดี ถึงแม้ว่าเขาจะนั่งอยู่บนรถเข็นแต่ว่าตระกูลเย่ในเมืองเป่ยถือว่าเป็นตระกูลดังอันดับต้นๆ อีกทั้งเย่โม่เซินยังเป็นประธานของบริษัทตระกูลเย่ การปรากฏตัวของเขาสามารถเรียกสายตาจากคนมาร่วมงานได้เป็นอย่างดี

ตอนที่แสงไฟและสายตาจับจ้องอยู่ที่เย่โม่เซิน เสิ่นเฉียวที่เดินอยู่ข้างๆก็ไม่ได้โดนมองข้าม อย่างน้อยวันนี้ชุดที่เสิ่นเฉียวสวมก็เป็นชุดราตรีสีเทา ผมของเธอปล่อยยาวประบ่า มองดูแล้วดูสวยงาม เรียบร้อย สะอาดตา

ทำให้ดึงดูดสายตาทั้งของชายหนุ่มและหญิงสาวที่มาร่วมงาน

จำนวนครั้งที่เย่โม่เซินเข้าร่วมงานเลี้ยงแค่มือข้างเดียวก็นับได้ และระยะห่างในการเข้าร่วมงานแต่ละครั้งนั้นห่างกันค่อนข้างนาน นับตั้งแต่ที่เขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของบริษัทตระกูลเย่ก็หลายปีแล้ว เขาเข้าร่วมร่วมงานเลี้ยงน่าจะเพียง5-6ครั้งเท่านั้น

เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าปากกับคอของเธอแห้งไปหมด ตัวของเธอก็เริ่มโงนเงนไปมา

เย่โม่เซินรู้สึกได้ถึงอาการแปลกๆของเธอ เขาขมวดคิ้ว “เป็นอะไร?”

เสิ่นเฉียวส่ายหน้า “ไม่ ไม่เป็นไร”

แต่ว่าเสียงที่เปล่งออกมาของเธอสั่นๆ

เย่โม่เซินขมวดคิ้วหนักยิ่งกว่าเก่า คิดถึงครั้งที่กำลังเดินอยู่ในห้างสรรพสินค้า ตอนนั้นเธอต้องเผชิญหน้ากับสายตาสอดรู้และตำหนิของคนอื่น เธอไม่ทันได้โต้ตอบอะไรกลับไป เธอก็ตาปรือแล้วเป็นลมล้มลงไปเลย

ถ้าไม่ใช่เพราะเขารับเธอเอาไว้ได้ทันเวลา เธอคงได้ลงไปนอนอยู่บนพื้น

เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าภาพด้านหน้าของเธอค่อยๆมืดลงทุกที แต่เธอก็ทำได้เพียงกัดริมฝีปากตัวเองแล้วอดทนเอาไว้

มือเธอได้รับสัมผัสอุ่นๆ เย่โม่เซินวางมือของเขาใกล้ๆกับมือของเธอ เสียงทุ้มถาม “ตื่นเต้นหรอ?”

เสียงนุ่มทุ้มในลำคอของเขาฟังแล้วทำให้รู้สึกเหมือนมีแรงมากขึ้น มือเล็กๆที่เย็นเฉียบของเธอเทียบกับมือใหญ่ของเขา มือของเขาก็ไม่ต่างอะไรกับกองไฟกองใหญ่ มันทำให้เธอนั้นรู้สึกอุ่นขึ้นไปถึงหัวใจ

เสิ่นเฉียวที่อยู่ในอาการประหม่าเมื่อกี้ พอได้ยินคำพูดของเขาก็ได้แต่กระพริบตามองท้ายทอยของเจ้าของคำพูด

เหมือนกับเขารู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เขาเลยพูดขึ้นมาอีกครั้งว่า “มีฉันอยู่ด้วย ไม่มีใครกล้าทำอะไรเธอหรอก”

ตึ้ง!

คำพูดเมื่อกี้ มันเหมือนกับเป็นเสียงเตือนของนาฬิกา เสียงตึ้งของมัน ดังลั่นเข้าไปในใจของเสิ่นเฉียว

เธอได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นรัวและเร็วขึ้น เย่โม่เซินที่อยู่ด้านหน้าก็ดูตัวโตขึ้น ความรู้สึกที่ถูกดูแลทำให้เธอไม่ได้กลัวเขาอย่างที่ผ่านมา เมื่อเงยหน้าอีกครั้ง ภาพตรงหน้าเธอก็เปลี่ยนมาเป็นปกติ

เสิ่นเฉียวไม่เคยรู้ตัวว่าอาการของเธอก็สามารถรักษาให้หายได้ ตั้งแต่.....เกิดเรื่องนั้นขึ้น เธอก็กลัวสถานที่ที่มีคนรวมตัวเยอะๆ โดยเฉพาะเวลาที่มีคนมองมาทางเธอมากๆ