เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 973

บทที่973ไม่สบายใจ

ยังไม่พูดถึงว่าเธอไม่ชอบนาย แม้แต่สังเกตคนอื่นก็ยังไม่สังเกตเห็นนายเลย

ไม่นึกเลยว่าตัวเองชอบเธอมานานหลายปี แต่ปรากฏอยู่ในใจเธอเขาไม่มีตำแหน่งเลยสักนิด

ถึงว่าล่ะ เดิมทีตัวเองก็ดีสู้คนอื่นไม่ได้อยู่แล้ว บวกกับตอนนี้เขากลายเป็นหน้าผีแบบนี้อีก

คนอื่นยิ่งไม่เอาเขามาไว้ในใจอยู่แล้ว

เซียวซู่รู้สึกเหนื่อยใจ จู่ๆถึงกับพูดไม่ออก

เสี่ยวเหยียนกลับเหมือนหาต้นตอที่ขจัดความอึดอัดเจอ เธอพูดจากับเขา เสียงใสๆก้องเข้าไปในหูของเขาทีละคำๆ

“ฉันไม่รู้สิ ครั้งนี้ก็พาเสี่ยวหมี่โต้วมาหามู่จื่ออยู่แล้ว พวกเราต่างก็เป็นห่วงเธอมาก ตอนนี้เห็นเธอเหมือนไม่มีอะไรที่ต้องเป็นห่วง วันที่สิบห้าก็คงจะกลับแล้วมั้ง”

พูดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ เธอพูดเสริมคำนึง: “แต่ว่าฉันอยากกลับไปอยู่นะ เทศกาลโคมไฟของในประเทศค่อนข้างคึกคักกว่า”

เทศกาลโคมไฟของบางที่มีกิจกรรมมากมายของประเพณี ถึงเวลาลองไปดู และร่วมฉลองสักหน่อยรู้สึกว่าน่าสนใจมาก

เธอรู้สึกช่วงนี้ตัวเองเศร้าเกินไปจริงๆ จำเป็นต้องร่วมกิจกรรมที่มีชีวิตชีวาหน่อย ถึงจะหาความมั่นใจของตัวเองกลับมาได้อีกครั้ง

เซียวซู่มีความคิดปรากฏ มองเธอ: “บางที เราอาจจะสามารถกลับไปพร้อมกันได้นะครับ”

กลับไปพร้อมกัน?

เสี่ยวเหยียนมองหานชิงที่อยู่ด้านหลังกระจกรถ เธอกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง: “แต่ว่า.........”

“แต่ว่าอะไรครับ? คุณมาต่างประเทศกับผม ผมมีหน้าที่ส่งคุณกลับไปอย่างปลอดภัย เพื่อเลี่ยงไม่ให้ระหว่างทางคุณเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ถึงเวลาผมจะรายงานผลงานลำบาก”

รายงานผลงานอีกแล้ว เสี่ยวเหยียนอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ: “นายนี่เป็นคนดีที่ทุ่มเทกับหน้าที่จริงๆเลยนะ”

เซียวซู่: “........”

ใช่สิ เขาเป็นคนดีที่ทุ่มเทกับหน้าที่จริงๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ทุ่มเทกับหน้าที่ขนาดนี้

คิดไม่ถึงกลับถูกคนปฏิเสธความรัก เขาก็ไม่รู้แล้วว่าควรจะร้องไห้หรือควรจะหัวเราะดี อีกอย่างยังถูกปฏิเสธความรักต่อหน้าศัตรูหัวใจอีก ถ้าไม่ใช่ว่าเขามีจิตใจที่เข้มแข็ง คาดว่านาทีนี้ก็คงระเบิดอารมณ์ออกมาแล้ว เฮ้อ

ในที่สุดหานชิงที่หลับตาพักผ่อนสายตามาโดยตลอด อดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้น

เดิมทีเขานึกว่าตัวเองแค่หลับตาลง ก็จะสามารถละทิ้งเรื่องทั้งหมดของโลกภายนอกได้ แต่ตอนที่เสี่ยวเหยียนเอ่ยปากพูด เสียงๆนั้นก็ก้องเข้าไปในหูของเขาอย่างเผด็จการ โดยที่ไม่มีการแจ้งเตือนล่วงหน้าเลยสักนิด ยึดครองการได้ยินของเขาไปหมด

จากนั้นเสี่ยวเหยียนกับเซียวซู่เริ่มพูดคุยสนทนากัน ตอนที่ได้ยินเสี่ยวเหยียนชมฝ่ายตรงข้ามว่าเป็นคนดี หานชิงอดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้น ครั้งแรกที่เริ่มรู้สึกสงสารเซียวซู่ขึ้นมา

ความรู้สึกที่เขามีต่อเสี่ยวเหยียนสามารถบอกได้ว่าเห็นได้ชัดมากแล้ว ไม่งั้นเจสันคนนั้นที่เพิ่งจะเจอกันครั้งแรกก็ไม่มีทางดูออกไวขนาดนี้ อีกทั้งยังช่วยเขาสร้างโอกาสด้วย เพียงแต่ความคิดของเสี่ยวเหยียนไร้เดียงสาเกินไป ไม่นึกเลยว่าจะรู้สึกไม่ถึงเลยสักนิด แถมยังปฏิเสธความรักของฝ่ายตรงข้ามอีก

คาดว่าเซียวซู่คนนี้ คงมีใจที่อยากจะกระอักเลือดออกมาแล้ว

คิดถึงตรงนี้ จู่ๆหานชิงตื่นตกใจจนดึงสติกลับมา พร้อมขมวดคิ้ว

ตอนนี้.......เขากำลังคิดอะไรอยู่?

ที่ผ่านมาตอนที่หลับตาลง ล้วนแต่สามารถละทิ้งเสียงทั้งหมดของโลกภายนอกได้ แต่ตอนนี้เขาไม่เพียงแต่ฟังเสียงของโลกภายนอกเข้าไปในหู แถมยังเริ่มครุ่นคิดขึ้นมาด้วย

ปัญหานี้ ไม่ใช่แค่ปัญหาที่ร้ายแรงธรรมดา

คิดถึงตรงนี้ หานชิงลืมตาขึ้น สายตาหล่นอยู่ที่หลังศีรษะของเสี่ยวเหยียน

หลังศีรษะของเสี่ยวเหยียนได้มัดทรงหัวลูกชิ้นไว้ ด้านข้างยังติดกิ๊ฟสีชมพูที่น่ารักไว้อันนึง หลังศีรษะดูแล้วทำให้คนรู้สึกกลมกลืนน่ารัก มีชีวิตชีวามากเป็นพิเศษ

เพียงแต่ เสื้อคลุมผู้ชายสีดำที่อยู่บนตัวเธอ เมื่อเทียบกับหน้าตาเธอในนาทีนี้ดูไม่เข้ากันเลย

ไม่เข้ากัน?

ปลายนิ้วของหานชิงขยับ เขาดึงสายตากลับอย่างสงบเยือกเย็น ในขณะนี้เสี่ยวเหยียนกลับจับสายตาเขาได้ หันกลับไปมองเขาด้วยความดีใจ

“คุณตื่นแล้วหรอคะ!”

หานชิงที่กำลังอยากจะหลับตาลงแล้วแกล้งหลังต่อ: “.........”