เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 975

บทที่975จูบทีนึงถึงจะหายคิดถึง

ส่วนอีกด้านนึง ในที่สุดหานมู่จื่อก็กล่อมเย่โม่เซินจนหลับ

ยากที่จะจินตนาการจริงๆ เขาที่เป็นผู้ชายอกสามศอกก็มีวันที่ต้องให้คนกล่อมนอนด้วย

หลายวันมานี้เย่โม่เซินนอนไม่ค่อยหลับตลอด คงจะเพราะจิตใจได้รับกระทบกระเทือนและทรมาน ดังนั้นจึงยากที่จะนอนหลับ อีกอย่างพอหลับปุ๊บก็จะสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากความฝันอยู่เป็นประจำ

อาการแบบนี้ที่จริงร้ายแรงมาก ถ้าแค่ไม่กี่วันก็ไม่มีอะไร

แต่ถ้าเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ จิตใจของเขาอาจจะเกิดปัญหาได้

เผชิญหน้ากับเย่โม่เซินที่เป็นแบบนี้ หานมู่จื่อทั้งโกรธและสงสารจริงๆ

ที่โกรธคือเขาปิดบังตัวเองไปทำเรื่องพวกนี้ ที่สงสารคือจิตใจของเขากลายเป็นแบบนี้ ทั้งๆที่จิตใจของเขาเข้มแข็งมากแล้ว แต่กลับยังกลายเป็นแบบนี้ แค่นี้ก็สามารถเห็นได้แล้วว่าช่วงนี้เขาทุกทรมานมากแค่ไหน

เพราะฉะนั้นหานมู่จื่อจึงต้องคอยกล่อมเขา เย่โม่เซินคนขี้โกงคนนี้คงจะฉวยโอกาส มือคอยจับเอวของไปมาเธออยู่เป็นประจำ สุดท้ายยังเอ่ยปากพูดด้วยเสียงแหบแห้ง: “คิดถึงคุณจัง ต้องจูบทีนึงถึงจะหายคิดถึงได้”

หานมู่จื่อ: “…...…”

อยากตบไปที่หน้าของเขาจริงๆ อยากถามเขาว่ากลายเป็นคนหน้าด้านแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

แต่พอเห็นสีหน้าและริมฝีปากที่ซีดเซียวของเขา หานมู่จื่อก็ใจแข็งไม่ลง ได้แต่ก้มหน้าลงไปจูบเขาอย่างเชื่อฟัง

เดิมทีหานมู่จื่อกะว่าจะปลอบโยนเขาโดยการจูบเบาๆ

ใครจะไปรู้ริมฝีปากแดงเพิ่งสัมผัสโดนเขา เย่โม่เซินก็เปลี่ยนจากฝ่ายถูกจูบมาเป็นฝ่ายจูบเองทันที ฝ่ามือใหญ่กดหลังศีรษะเธอไว้โดยตรง และอ้าปากจูบเธอ

“ม๊วฟ”

หานมู่จื่อเบิกตากว้าง คิดไม่ถึงว่าเขาจะไร้ยางอายขนาดนี้ จึงได้ยื่นมือผลักเขา เย่โม่เซินกลับครวญออกมาทีนึง ส่งเสียงออกมาจากซอกฟัน

“ตอนนี้ผมเป็นผู้ป่วยเชียวนะ ผลักผมได้ลงคอหรอ?”

ผู้ป่วย?

หานมู่จื่อหัวเราะเหอะๆอยู่ในใจ

มีผู้ป่วยคนไหนบ้างที่แรงเยอะเหมือนเขา? แต่ว่าริมฝีปากของเขาเย็นเล็กน้อย แถมยังแห้งกร้านมาก อีกอย่างช่วงนี้หานมู่จื่อก็คิดถึงเขามาก สุดท้ายก็เลยครึ่งยอมครึ่งปฏิเสธตามใจเขา

จากนั้นทั้งคู่ได้หวานแหววไปสักพักใหญ่ๆ เพราะด้านนอกมีคน บวกกับเย่โม่เซินก็เหลือบ่ากว่าแรง ดังนั้นจึงไม่ได้ทำจนเลยเถิดเกินไป

แต่ว่าตอนที่หานมู่จื่อจะออกมา ก็ยังได้ไปดูความเรียบร้อยที่ห้องน้ำครู่นึง ตอนที่เธอออกมาได้ยินเสียงปิดประตูของห้องครัวพอดี

“ใครเข้าห้องครัว?”

เธอถามไปคำนึง จากนั้นสายตามองคนสองคนที่อยู่ในห้องรับแขก

หานชิงกับเซียวซู่

งั้นคนที่ไปห้องครัวคือใครแค่คิดก็รู้แล้ว

หานมู่จื่อนึกถึงหลายวันก่อนเสี่ยวเหยียนยังเป็นไข้สูงอยู่เลย ดังนั้นช่วงนี้เลยไม่ได้ให้เธอเข้าครัวเลย คิดไม่ถึงว่าวันนี้เธอเข้าครัวอีกแล้ว

ดังนั้นหานมู่จื่อจึงเดินไปดึงประตูห้องครัวโดยตรง

“เสี่ยวเหยียน เธอออกมา”

เสี่ยวเหยียนสีหน้ามึนงง: “มีอะไรหรือเปล่า?”

“เย่โม่เซินจ้างคนรับใช้ไว้ เธอเข้าไปนี่อยากทำอะไร? เข้าไปแย่งงานคนอื่นหรอ?”

เสี่ยวเหยียน: “….…”

เธอเงียบไปสักพัก เอ่ยปากพูดด้วยแววตากล้ำกลืน: “ฉันไม่ชินกับอาหารที่คนรับใช้ทำ ฉันอยากทำเองสักมื้อนึง”

หานมู่จื่อ: “….…”

“อย่างไรก็ตาม ฉันหายจากการเป็นไข้มาก็หลายวันแล้ว ช่วงนี้ฉันกระโดดโลดเต้น ร่างกายก็ไม่มีตรงไหนที่ไม่ดีหนิ ทำกับข้าวมื้อนึงก็ไม่ทำให้ฉันเป็นกำเริบหรอก เธอร้อนรนใจอะไร?” พอพูดจบ