เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 976

บทที่976นายอยู่ที่บ้านเถอะ

เสี่ยวเหยียนยังทุบอยู่ พอทุบเสร็จก็ได้หั่นเป็นชิ้นๆอย่างคล่องแคล่ว

หานมู่จื่อมองกระเทียมพวกนั้น อดไม่ได้ที่จะพูด: “ตอนเที่ยงเธอจะกินกระเทียมหรอ?”

“มีปัญหาอะไรหรอ?”

“ไม่มีปัญหา เพียงแต่.....เธอไม่กลัวกลิ่นของมัน”

พอได้ยินคำนี้แล้ว เสี่ยวเหยียนดึงสติกลับมาทันที: “ใช่น้อ เทพบุตรอยู่ที่นี่ เป็นไปได้ยังไงที่ฉันจะกินกระเทียม? เดี๋ยวถ้ามีโอกาสได้อยู่ใกล้กันสองต่อสองกับเทพบุตร เปิดปากพูด ไม่ทำให้เขาเหม็นตายหรอ?”

คิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนยื่นมือคว้ากระเทียมที่หั่นเสร็จ แล้วโยนไปที่ถังขยะข้างกายโดยตรง

จากนั้นก็ล้างมีดและเขียงให้สะอาดด้วยท่าทางที่คล่องแคล่วว่องไวมาก

“ยังดีที่เธอเตือนฉันนะเนี่ย”

หานมู่จื่อมองเธออย่างละเอียดทีนึง พบว่าใบหน้าเธอไม่มีสีหน้าที่หลบหนีเลยแม้แต่น้อย ดูเหมือนลืมคำพูดของก่อนหน้านั้นไปหมดแล้ว

คือไม่แคร์ หรือสะเพร่ากันนะ?

หานมู่จื่อคิดๆแล้วพูดอีก: “เอ่อ......คำที่ฉันพูดกับเธอเมื่อกี๊ เธอได้ยินหรือเปล่า?”

เสี่ยวเหยียน: “คำพูดอะไร?”

“บางที เซียวซู่อาจจะหึงจริงๆล่ะ?”

เสี่ยวเหยียน: “เป็นไปไม่ได้!”

“เธอรู้ได้ยังไงว่าเป็นไปไม่ได้? เธอเองก็เกิดความสงสัยแล้วไม่ใช่หรอ? แค่ไม่แน่ใจเฉยๆ”

“ใช่ ฉันสงสัยนิดหน่อยก็จริง แต่พอคิดอย่างละเอียดแล้วก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดี เซียวซู่ไม่มีทางชอบฉันหรอก พวกเรารู้จักกันมานานขนาดนี้ ถ้าเขาจะชอบฉันก็คงชอบไปตั้งนานแล้ว เป็นไปได้ยังไงที่วันนั้นฉันถามเขา เขายังจะปฏิเสธฉันอีก ที่จริงฉันยังรู้สึกเสียใจเล็กน้อย ที่ตัวเองวู่วามขนาดนั้น ถามคำถามแบบนี้รู้สึกขายหน้ามากเลย”

หานมู่จื่อ: “........”

ช่างเถอะ เธอไม่รู้จะพูดกับเสี่ยวเหยียนยังไงแล้วจริงๆ

อย่ายุ่งเลยดีกว่า

หานมู่จื่อไม่ได้พูดอะไรอีก ทั้งสองทำกับข้าวอย่างเงียบๆ

ตอนที่ทานข้าว เย่โม่เซินยังหลับอยู่ หานมู่จื่อจึงได้ยกกับข้าวของเขามาให้ รอให้เขาตื่นแล้วค่อยทาน

เธอเพิ่งเก็บวัตถุดิบเข้าไปในตู้เย็นเสร็จ จู่ๆได้ยินหานชิงพูดคำนึง

“พี่จะกลับประเทศพรุ่งนี้”

ตึ๊ก！

มือของเสี่ยวเหยียนที่ก่อนหน้านั้นยังกุมตะเกียบไว้ หลังจากได้ยินคำนี้ก็ปล่อยมือทิ้งโดยตรง จากนั้นตะเกียบก็ได้ตกหล่นบนพื้น

เวลาเหมือนได้หยุดนิ่งไปเสี้ยววินาที หลังจากผ่านไปครู่นึง เสี่ยวเหยียนก้มศีรษะลงด้วยความอึดอัด เตรียมเก็บตะเกียบที่ตัวเองทำหล่นขึ้นมา

ใครจะไปรู้ว่ามีคนที่ท่าทางไวกว่าเธอ เซียวซู่โน้มตัวเก็บตะเกียบของเธอขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบตะเกียบให้เธอใหม่

ตอนที่เสี่ยวเหยียนรับตะเกียบมายังค่อนข้างประหลาดใจอยู่ “นาย......”

“แค่ตะเกียบก็ยังไม่กุมดีๆ โง่ตายไปเลยดีกว่า”

เซียวซู่แขวะเสียงเบา

เสี่ยวเหยียนเบิกตากว้างขึ้นมาทันที

แต่ว่าเธอก็ไม่ได้ถือสาเซียวซู่ แต่ได้มองไปที่หานชิง และถามด้วยความตื่นเต้น: “ก่อนหน้านั้นตอนที่อยู่บนรถ ไม่ใช่บอกว่ายังอีกหลายวันหรอคะ? ทำไมตอนนี้กลับกลายเป็นพรุ่งนี้แล้ว? ถ้ารีบร้อนขนาดนี้ล่ะก็ จะจองตั๋วได้หรอคะ?”

“เรื่องนี้ซูจิ่วจะจัดการเอง”

ได้ยินชื่อของซูจิ่ว เสี่ยวเหยียนเงียบกริบ ใช่สิ ผ่านมาหลายวันแล้ว ซูจิ่วก็ควรจะเตรียมตัวทำงานแล้ว ขอแค่เธอออกโรง ไม่ว่าเรื่องอะไรก็สามารถช่วยหานชิงจัดการได้อย่างเรียบร้อย

แต่ไม่นาน เสี่ยวเหยียนก็เอ่ยปากพูด: “งั้นฉันกลับไปพร้อมคุณได้มั้ยคะ? ฉันก็จะไปจองตั๋วเดี๋ยวนี้เลย”