เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 980

บทที่980ถูกกำหนดไว้แล้วว่าจะมาพบกัน

แม่สามี........

แม่ของเย่โม่เซิน——ส้งซิน

คนๆนี้.......ตอนนั้น เย่โม่เซินเคยเล่าให้เธอฟังอยู่

ตอนนั้นยังเป็นสมัยที่เย่โม่เซินเกิดความแค้นกับเย่หลิ่นหาน ตอนนั้นหลังจากเธอฟังที่เย่โม่เซินพูดแล้ว รู้สึกเพียงว่าแม่สามีที่ไม่เคยเจอหน้ากันท่านนี้ นิสัยแกร่งกร้าวและหยิ่งในศักดิ์ศรี หลังจากพบว่าอีกฝ่ายนอกใจ ก็หย่าในทันที จากนั้นก็ไม่ไปมาหาสู่กันจนชั่วชีวิต

นิสัยที่เด็ดเดี่ยวและเฉียบขาดแบบนี้ทำให้เธอเองก็อิจฉามาก

ดังนั้นตอนนั้นเย่โม่เซินถึงได้เกลียดเย่หลิ่นหานขนาดนั้น

เพียงแต่.......

“พูดไปไกลเลย ที่จริงนี่ก็เป็นความคิดของน้าเฉยๆ บนโลกนี้ไม่มีคำว่าถ้าหากเลยด้วยซ้ำ ถ้ามีสมมุติมากมายขนาดนั้น งั้นก็มีคนมากมายที่ไม่ต้องตายแล้ว เรื่องก็ไม่พัฒนาเหมือนตอนนี้หรอก ไม่ว่ายังไง วันนี้ทุกคนสามารถรวมตัวอยู่ด้วยกันก็ไม่เลวแล้ว”

ส้งอานเช็ดน้ำตาและพูดเสียงเบา: “ทุกอย่างบนโลกใบนี้ถูกกำหนดไว้หมดแล้ว พี่สาวของน้าถูกกำหนดว่าจะหนีออกจากบ้าน พี่สาวก็ถูกกำหนดไว้แล้วว่าจะเจอผู้ชายนอกใจ เย่โม่เซินถูกกำหนดไว้แล้วว่าจะถูกคนของตระกูลเย่พากลับบ้าน จากนั้น......ก็ถูกกำหนดไว้แล้วว่าจะเจอกับหนู”

หานมู่จื่อ: “….…”

“ทุกอย่างล้วนเป็นผลและกรรม”

ส้งอานหลุบตาลง พูดพึมพำคนเดียว

“คุณน้าคะ เรื่องก็เกิดขึ้นแล้ว และไม่สามารถกลับไปเปลี่ยนแปลงอะไรได้แล้ว อย่าไปคิดถึงมันอีกเลยค่ะ” หานมู่จื่อเดินไปข้างหน้า ตบที่ไหล่ของส้งอานเบาๆ

“อืม น้ารู้” ส้งอานไปล้างหน้าที่หน้าเคาน์เตอร์ล้างมือ จากนั้นก็ยิ้มเบาๆ: “ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว เรากลับไปเถอะ”

“คุณน้าคะ หนูมีเรื่องนึงอยากคุยกับคุณน้าที่นี่พอดีเลยค่ะ”

“เรื่องอะไรเอ่ย?”

หานมู่จื่อมองเธอแล้วลังเลไปครู่นึง ถึงได้พูดเรื่องที่ตัวเองกับเย่โม่เซินตัดสินใจออกมา

หลังจากฟังเธอพูดจบ สีหน้าของส้งอานเหมือนปกติ “ได้สิ เรื่องของหนูสองคน พวกหนูตัดสินใจเองก็พอแล้ว”

หานมู่จื่อค่อนข้างแปลกใจ คิดไม่ถึงว่าส้งอานจะยอมรับเร็วขนาดนี้?

“คุณน้าคะ หนู.......”

“หนูกลัวตะแก่จะไม่เห็นด้วยใช่มั้ย? หนูวางใจเถอะ มีน้าอยู่ ถ้าตะแก่นั่นยังดื้อดึงอีก คอยดูเขาได้เจอดีจากน้าแน่” พอพูดจบ ส้งอานยังได้ทำท่าตีคน: “นอกจากเขาไม่อยากเอาลูกสาวคนนี้แล้ว ไม่งั้นน้าก็ยังสามารถช่วยหนูสองคนได้อยู่”

“ที่จริง......หนูกลัวคุณตาจะไม่ชอบใจ เพราะยังไงซะตอนนี้ท่านก็อายุมากแล้วค่ะ.......”

“ที่จริงมีวิธีดีอยู่วิธีนึง”

“วิธีอะไรคะ?”

“ตอนนี้ในใจของตะแก่นั่นมีแต่เหลนหัวแก้วหัวแหวนของตัวเอง ถ้าพวกหนูยินยอมล่ะก็ งั้นสามารถให้เสี่ยวหมี่โต้วอยู่ที่ข้างกายของตะแก่ได้”

“ไม่ได้ค่ะ!”

หานมู่จื่อส่ายหัวอย่างยืนหยัดทันที: “ไม่ได้ค่ะ”

เธอจะหลอกใช้เสี่ยวหมี่โต้วให้อยู่ที่นี่เพื่อตัวเองไม่ได้ แบบนี้จะช่วงชิงอิสระของเด็กคนนึงไป เธอทำไม่ได้

“รู้ตั้งนานแล้วว่าหนูไม่เห็นด้วย เพราะฉะนั้นน้าคนนี้ก็แค่พูดไปเรื่อยเปื่อยแค่นั้นแหละ หนูอย่าเอามาใส่ใจนะ ถึงเวลาก็พาลูกและโม่เซินกลับประเทศโดยตรงเลย ที่เหลือมอบให้น้าจัดการเอง”

ความหมายของคำพูดนี้คือ หนูเอะอะโวยวายให้เต็มที่เลย อยากทำอะไรก็ทำ ไม่ต้องคำนึงถึงผลที่ตามมา ไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรน้าก็จะช่วยพวกหนูแก้ปัญหาที่ตามมาเอง

ตำแหน่งคุณน้านี้สมฐานะจริงๆ

ทั้งสองได้กลับมาที่โต๊ะอาหาร พบว่าบรรยากาศดูเหมือนจะผิดปกติ

หานมู่จื่อนึกว่าเพราะเรื่องของส้งอาน ดังนั้นจึงไม่ได้คิดมาก ใครจะไปรู้ว่าเพิ่งนั่งลงมาไม่นาน สายตาของยู่ฉือจินก็หล่นอยู่ที่ใบหน้าของหานมู่จื่อ แววตานั้นเฉียบคมเหมือนมีด มองจนหานมู่จื่ออกสั่นขวัญแขวน

เพราะเมื่อกี๊เธอไปห้องน้ำ ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าทางนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น ได้แต่พูดว่า: “เมื่อกี๊ตอนที่คุณไปหาคุณน้า ผมได้บอกเรื่องที่เราจะกลับประเทศกับคุณตา”

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว หานมู่จื่อค่อนข้างประหลาดใจ ก่อนหน้านี้เธอยังแปลกใจอยู่เลย ว่าทำไมสายตาที่ยู่ฉือจินมองเธอถึงได้เฉียบคมขนาดนั้น ที่แท้ก็เย่โม่เซินได้พูดเรื่องนี้ออกมานี่เอง

ถึงว่าล่ะ....……

“โอเค ฉันรู้แล้วค่ะ” หานมู่จื่อพยักหน้า เธอก็ไม่ได้โกรธ แค่ปลอบโยนเย่โม่เซินโดยการตบมือเบาๆ: “ฉันเข้าไปแป๊บเดียว ถ้าคุณไม่ไว้ใจก็เฝ้าอยู่ที่หน้าห้อง รอฉันออกมาก็พอค่ะ”

หลังจากหานมู่จื่อไปที่ห้องอ่านหนังสือยู่ฉือจิน เย่โม่เซินก็ได้เชื่อฟังคำพูดเธอเฝ้าอยู่ที่หน้าห้อง สีหน้าดูเคร่งขรึมมาก ส้งอานที่อยู่ไม่ไกลมองดูภาพนี้ อดไม่ได้ที่จะโน้มตัวพูดกับเสี่ยวหมี่โต้ว

“เสี่ยวหมี่โต้ว หลานดูซิว่าหน้าตาของแดดดี๊ในตอนนี้ เหมือนหมาปั๊กที่เชื่อฟังมั้ย?”

เสี่ยวหมี่โต้ว: “….…”

หานชิงที่อยู่ข้างๆสีหน้าเงียบสงบ: “.......”

หลังจากฟังคำพูดนี้แล้ว ริมฝีปากของเขาอดไม่ได้ที่จะยกขึ้นทีนึง จากนั้นก็ได้มองส้งอานไปทีนึง

คนๆนี้ เป็นน้าแท้ๆของเย่โม่เซินจริงๆหรอ?

มีน้าแท้ๆที่ใส่ร้ายป้ายสีหลานชายตัวเองแบบนี้ด้วยหรอ?

ถ้าไม่ใช่เห็นกับตา ยากที่จะเชื่อจริงๆ

เสี่ยวหมี่โต้วกระพริบตาปริบๆ พูดด้วยสีหน้าไร้เดียงสา: “คุณย่าน้อยพูดปุ๊บ รู้สึกเหมือนจริงๆด้วยแฮะ~”

หานชิงหันมองเสี่ยวหมี่โต้วทีนึง

พอกันเลย มีน้าที่ใส่ร้ายเขาไม่พอ แม้แต่ลูกชายของเขาก็ยังใส่ร้ายป้ายสีตามด้วย

ในฐานะที่เป็นพี่ชายของหานมู่จื่อ หานชิงรู้สึกนี่ไม่มีอะไร

แต่ในฐานะที่เป็นผู้ชายด้วยกัน หานชิงก็รู้สึกค่อนข้างสงสารเขาขึ้นมาเลย