เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 985

บทที่984 คิดไปเองก็ต้องมีขอบเขต

พอได้ฟัง เสี่ยวหมี่โต้วชะงักงัน

เดิมทียู่ฉือจินมาหาเพราะมีอะไรจะพูดกับเขา บอกว่าอีกไม่กี่วันหานมู่จื่อกับเย่โม่เซินก็จะ กลับประเทศแล้ว อยากถามว่าเขาจะกลับไปด้วยกัน หรือจะอยู่เป็นเพื่อนตาแก่อย่างเขา

ถ้าจะอยู่เป็นเพื่อน เขาก็จะได้ไม่เหงามากจนเกินไป

เพื่อที่จะให้เสี่ยวหมี่โต้วอยู่ ยู่ฉือจินยังแสร้งทำเป็นน่าสงสารต่อหน้าเด็กอีกด้วย

แม้ว่าตอนนี้จะเสแสร้งจบแล้ว แต่จู่ๆเขากลับรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมกับเด็กคนหนึ่งเอาเสียเลย

แน่นอนว่าเสี่ยวหมี่โต้วรู้ถึงวัตถุประสงค์ของยู่ฉือจิน อย่างไรเสียเขาก็เป็นเด็กที่ฉลาดมากคนหนึ่ง

ดังนั้นตอนนั้นเขาเลยพูดเองว่าเขาจะอยู่เป็นเพื่อนยู่ฉือจิน

หม่ามี๊ทุกข์มามากพอแล้ว จะให้หม่ามี๊ทุกข์อีกไม่ได้แล้ว ตอนนั้นเสี่ยวหมี่โต้วคิดแบบนั้น

“คุณตาทวดครับ ถ้าเสี่ยวหมี่โต้วกลับประเทศไปกับหม่ามี๊ แบบนั้นคุณตาทวดจะน่าสงสารมากนะครับ เสี่ยวหมี่โต้วเห็นใจคุณตาทวดครับ ไม่กลับไปกับหม่ามี๊นะครับ”

พอได้ฟัง ยู่ฉือจินรู้สึกสะเทือนใจ

“เจ้าเห็นใจตาทวด แล้วเจ้าไม่เห็นใจหม่ามี๊เจ้าเหรอ”

เสี่ยวหมี่โต้วกระพริบตา พูดเสียงค่อย“หม่ามี๊มีแดดดี๊เป็นเพื่อนแล้วนี่ครับ แต่ว่าคุณตาทวด……ไม่มีใครเรย์ เสี่ยวหมี่โต้วก็เลยจะเป็นเพื่อนคุณตาทวดครับ”

“……เด็กดี！”

พอยู่ฉือจินซาบซึ้งใจ จึงยื่นมือออกไปกอดเสี่ยวหมี่โต้วไว้แนบอก ในใจรู้สึกร้อนระอุ

ความรักในครอบครัวที่ขาดหายมาหลายปี คิดไม่ถึงว่าจะหาได้จากตัวเสี่ยวหมี่โต้วนั้น แหละ

*

ระหว่างทางที่กลับไป หานมู่จื่อมองดูเย่โม่เซินอย่างกังวลใจ ดูเหมือนอยากจะพูดอะไรแต่เงียบเอาไว้

เย่โม่เซินหลุบตาขึ้น มองลงไปที่หน้าของเธอด้วยแววตาที่ราบเรียบ“เป็นห่วงเสี่ยวหมี่โต้วเหรอ”

หานมู่จื่อพยักหน้า

“สบายใจได้ คุณตาชอบเขามาก อีกอย่างนะ……ถ้าคุณตัดใจไม่ลงจริงๆ พวกเราพาเขากลับประเทศด้วยก็ได้”

“แต่ว่า……ทางคุณตา……”

“ในเมื่อท่านยอมรับคุณแล้ว ต่อไปก็คงไม่สร้างความลำบากใจให้คุณอีก แล้วยิ่งท่านรักเสี่ยวหมี่โต้วขนาดนี้ด้วย”

“ที่จริง……คุณตาของคุณก็ดีนะคะ ท่านยังช่วยคุณไว้ ไม่ได้เป็นแค่คนในครอบครัว แต่ยังเป็นผู้มีพระคุณอีกด้วย ให้เสี่ยวหมี่โต้วอยู่เป็นเพื่อนฉันว่าไม่มากเกินไป เพียงแต่……ตอนนี้เสี่ยวหมี่โต้วยังเด็กขนาดนี้ สำหรับเขาแล้ว ไม่ค่อยยุติธรรมเท่าไหร่”

ยังเด็กขนาดนี้เหรอ

เย่โม่เซินนึกถึงตอนที่เสี่ยวหมี่โต้ววางกับดักให้ตัวเอง ฝีมือขนาดนั้นยังเรียกว่าเด็กเหรอ

เขาถึงขนาดที่รู้สึกว่า ทุกการตัดสินใจของเสี่ยวหมี่โต้วล้วนผ่านความคิดของตัวเขาเอง มาแล้วทั้งนั้น และก็ไม่มีใครจะตัดสินใจแทนเขาได้ด้วย ต่อให้ตาแกอย่างเขาเถอะ

แต่ว่าต่อหน้าหานมู่จื่อเขามักจะแสดงออกอย่างว่านอนสอนง่ายเป็นพิเศษ ไม่มีจุดบกพร่องเลยแม้แต่น้อย ดังนั้นหานมู่จื่อไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าลูกชายตัวเองแสบขนาดไหน

“คอยดูเถอะ ยังมีเวลา”

“อืม”

ก็คงได้แต่แบบนี้แหละ

ถ้าหากว่าได้ หานมู่จื่อก็ยังคงมีความเห็นแก่ตัวอยู่บ้าง เธอคาดหวังว่า……เสี่ยวหมี่โต้วจะตามกลับประเทศด้วย สำหรับยู่ฉือจิน ถ้าหากว่าเขาเต็มใจ ทุกคนกลับประเทศพร้อมกัน เธอคงดีใจ

กลัวแต่เขา……จะไม่ยอม

*

เซียวซู่ลงไปซื้อไฟแช็คกับบุหรี่ จากนั้นจึงยืนพิงสูบบุหรี่อย่างสบายใจอยู่ที่ระเบียง ลม

เย็นได้พัดพากลิ่นบุหรี่ลอยไป ตอนที่เริ่มต้นเขาแค่ยืนอยู่ จากนั้นก็รู้สึกว่าสูบบุหรี่นั้นน่า เบื่อเสียแล้ว เลยไม่สูบดีกว่า จากนั้นจึงไปนั่งลงบนเก้าอี้ เขาเงยหน้ามองดวง ดาวกับ ดวงจันทร์บนท้องฟ้า

ทันใดนั้น ในห้องก็มีเสียงลอดออกมา

“ก๊อกๆๆ——”