เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 983

บทที่983 ความรักมักไม่เห็นแก่ตัว

“พูดอะไรน่ะ”ส้งอานจ้องมองเธอ“ของสิ่งนี้ท่านผู้เฒ่าท่านให้เธอ เธอก็เก็บรักษาไว้เถอะ อย่ายัดให้คนอื่นเลย”

“แต่ว่าฉัน……”

“แต่ว่าอะไรเล่า ต่อให้ของสิ่งนี้เป็นของพี่สาวฉันจริง ก็คือของแม่ผัวเธอ ถ้าหากหล่อนยังมีชีวิตอยู่ล่ะก็ เห็นว่าโม่เซินแต่งงานมีลูก หล่อนก็คงจะให้สร้อยเส้นนี้เป็นของขวัญพบหน้ากับเธอเหมือนกัน”พูดมาถึงตรงนี้ ส้งอานชะงัก ราวกับนึกอะไรออก จึงยิ้มเจื่อนๆ“ท่านผู้เฒ่าคงจะทำเรื่องนี้แทนพี่สาวฉันน่ะ ดังนั้น……เขายอมรับหลานสะใภ้คนนี้แล้วล่ะ”

ไม่อย่างนั้น ก็คงไม่ให้ของแพงขนาดนี้กับหานมู่จื่อ

สร้อยไพลินสีฟ้าเส้นนี้ ตอนแรกประมูลมาในราคาที่สูงมาก หลังจากที่ประมูลมาแล้ว ท่านผู้เฒ่าก็หานายช่างมา สังคยนาสร้อยเส้นนี้ใหม่ แล้วตั้งชื่อให้กับมัน

The Heart of Galaxy หัวใจแห่งจักรวาล

เป็นน้ำใจที่ยู่ฉือจินมีต่อภรรยาของเขา

ทั้งจักรวาล มีเพียงหล่อนคนเดียว

ชื่อที่ยิ่งใหญ่ขนาดนั้น ตอนแรกที่ส้งอานได้ยินก็เคยสำลักออกมาทีหนึ่ง รู้สึกว่าชื่อไม่ ค่อยเข้ากับสร้อยเอาเสียเลย สร้อยที่วิจิตรงดงามขนาดนี้ ทำไมจะต้องตั้งชื่อที่เป็นวิทยาศาสตร์ขนาดนี้ด้วย

จนกระทั่งต่อมา……หลังจากที่สองแม่ลูกเสียชีวิตไป ยู่ฉือจินก็ไม่เคยไปมีผู้หญิงอื่นอีก เลย ต่อให้มีผู้หญิงนับพันนับหมื่นมาติดพัน เขาก็ไม่เคยชายตามอง

ในใจของเขา มีเพียงผู้หญิงคนนั้นตลอดกาล

พูดมาถึงตรงนี้ส้งอานจึงถอนหายใจออกมาในใจเบาๆ มารดาของหล่อนเลือกผู้ชายได้ ไม่เลวเลยทีเดียว เพียงแต่ว่าต่อมายู่ฉือจินแค่ไม่รู้ว่าควรเป็นพ่อที่ดีได้อย่างไร

หานมู่จื่อได้ฟังคำพูดของส้งอานจึงตกตะลึง เธอไม่ได้สติเป็นนมนาน

ยู่ฉือจินให้สร้อยเธอมา แปลว่าเขายอมรับเธอแล้วอย่างนั้นเหรอ พอได้ยินข่าวว่าเธอกับ เย่โม่เซินจะกลับประเทศ เขาไม่เพียงแต่ไม่โกรธ หากแต่ยังให้สร้อยมาเส้นหนึ่งในขณะที่พวกเขากำลังจะไปอย่างนั้นเหรอ

น่าภาคภูมิใจเสียจริง

หานมู่จื่อยิ้มเล็กน้อย เก็บกล่องเข้า

ดูท่าครั้งนี้เสี่ยวหมี่โต้วไม่ได้อยู่เปล่า เจ้าตัวน้อยนี่พูดส่วนดีของเธอได้อย่างจริงๆจังๆ ดูท่าเขาคงพยายามพูดถึงเธอในด้านดีทุกวัน

“เอาล่ะ ในเมื่อรู้แล้วว่าคืออะไร ก็เก็บเสียเถอะนะ วันนี้ก็ดึกแล้วล่ะ ฉันต้องกลับโรงแรม ก่อน”

ส้งอานพูดจบ จึงหมุนตัวกลับออกไป จากนั้นจึงโบกไม้โบกมือให้คนอื่นๆ“ไม่ต้องส่งฉันหรอก ฉันมาเองไปเองได้”

ปรากฏว่าออกไปไม่ทันไร หยูโปก็ขวางทางเอาไว้

“คุณอานอานครับ ท่านผู้เฒ่าหวังว่า……คุณจะย้ายกลับไปอยู่บ้านยู่ฉือ”

หลายปีมานี้ ส้งอานไม่ได้แต่งงานออกไป ยังเป็นโสดตัวคนเดียว ดังนั้นเธอจึงนับว่าเป็นคนของบ้านตระกูลยู่ฉือ ย้ายกลับไปอยู่บ้านเป็นเรื่องปกติ

ใครจะไปคิดว่าส้งอานจะหยุดฝีเท้า วางกระเป๋าไว้อีกข้าง พูดเสียงเย็นชา“ทำไมฉันต้องย้ายกลับบ้านยู่ฉือด้วยเล่า คุณอาหยู ฉันให้ความเคารพคุณ เวลาคุยกับคุณก็ยอมก้าวถอยให้ แต่ว่าในเรื่องนี้ ถ้าเขาอยากจะให้ฉันกลับบ้านจริงๆ ก็ต้องให้เขามาเป็นคนพูดกับฉันเองสิ แต่ไม่ใช่ให้คุณมาพูดแทน”

หยูโปคิดไม่ถึงว่าส้งอานจะมีอารมณ์ เขายื่นมือออกไปลูบจมูกตัวเอง พูดอย่างกระอักกระอ่วน“คุณอานอานครับ ผมเองก็……”

“คุณอาหยู ฉันรู้ว่าคุณคิดเผื่อเขา แต่ฉันก็เป็นคนมีเลือดมีเนื้อ เรื่องบางเรื่องมันไม่ได้ผ่านไปได้ง่ายๆหรอกนะ เอาล่ะ ฉันไปก่อน”

พูดจบส้งอานก็ถือกระเป๋าออกไป เธอก้าวเท้าออกไปอย่างสง่าผ่าเผย

พอเธอจากไป หยูโปยืนส่ายหน้าอย่างอ่อนใจอยู่ที่เดิม จากนั้นจึงเดินขึ้นหน้า

“คุณชายเซิน พวกคุณจะค้างที่นี่ไหม”