เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 992

บทที่991 ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล

เมื่อเห็นเธอไม่ตอบ เย่โม่เซินก็ขมวดคิ้ว “หรือพูดอีกอย่างก็คือ ในสายตาเธอฉันเป็นพวกไม่หนักแน่น ไม่น่าเชื่อถือ ระหว่างที่ภรรยาตั้งท้อง ยังออกไปหากินข้างนอกอย่างนั้นหรือ ?”

หานมู่จื่อ “......”

เธอตกตะลึงเล็กน้อย เย่โม่เซินกลายเป็นคนพูดมากแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอตกใจมากจนไม่สามารถตอบโต้ได้แม้แต่คำเดียว

ในตอนนั้นเอง หานมู่จื่อก็คิดถึงเรื่องสมัยก่อนขึ้นมาได้ แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเดิมทีเย่โม่เซินก็เป็นคนปากร้ายอยู่แล้ว บ่อยครั้งที่ทำให้ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก ทั้งโกรธทั้งโมโหแต่สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้

ดังนั้น ตอนนี้เขาก็แค่กลับไปเป็นเหมือนเดิมอย่างนั้นหรือ ?

หานมู่จื่อกะพริบตาปริบๆ ขนตาทั้งสองข้างกระพือขึ้นลงเหมือนใบพัดน้อยๆ

ท่าทางแบบนั้นทำให้เย่โม่เซินเกือบจะทนไม่ไหว แทบจะเข้าไปจูบทันที

แต่เมื่อคิดถึงคำพูดที่เธอพูดกับเขาก่อนหน้านี้ เย่โม่เซินก็เลยเงียบไปหลายวินาที ก่อนจะยื่นมือไปปิดตาของเธอแล้ว แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าว่า “ไม่อยากให้ฉันแตะต้องเธอก็ได้ ต่อไปห้ามมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นอีก แล้วก็ห้ามยั่วฉันด้วย”

เมื่อคิดว่าอีกเจ็ดเดือนต่อจากนี้ จนกว่าเธอจะคลอดลูกออกมา เขาต้องอดกลั้นเอาไว้ เย่โม่เซินก็รู้สึกได้ว่าร่างกายของเขาจะสามารถลุกเป็นไฟได้ตลอดเวลา

เธอไปยั่วเขาตอนไหนกัน ?

หรือว่าเขาจะดูไม่ออก ว่าตัวเองกำลังปฏิเสธเขาอยู่

ทำไมพออยู่ในสายตาเขา ถึงได้กลับกลายเป็นยั่วยวนไปได้

พอคิดถึงสิ่งที่เขาพูดเมื่อครู่แล้ว ถึงแม้ตอนนี้หานมู่จื่อจะถูกปิดตาอยู่ แต่ดูจากระยะห่างระหว่างเธอกับเย่โม่เซินในตอนนี้ จะปิดหรือไม่ปิดสำหรับเธอก็ไม่ได้มีอะไรแตกต่างกันเลย

เธอพูดเสริมด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง

“ฉันไปยั่วคุณตอนไหนกัน ฉันกำลังปฏิเสธคุณอยู่ชัดๆ......”

เย่โม่เซิน “......”

“เป็นเพราะคุณควบคุมตัวเองไม่ได้ เหมือนกับตอนที่อยู่ในออฟฟิศ ทั้งๆคุณเป็นฝ่ายต้องการเอง แต่กลับ......อืม”

ยังไม่ทันได้พูดจบ ริมฝีปากของหานมู่จื่อก็ถูกคนบางคนปิดไว้อย่างรุนแรง

ราวกับน้ำที่เอ่อทะลัก ริมฝีปากบางของเย่โม่เซินเบียดผ่านเธออย่างรุนแรง แล้วก็ถอยร่นไปอย่างรวดเร็ว จูบนี้ทำให้หานมู่จื่อสัมผัสได้ว่าเขาอยากจะจูบมากแต่กลับไม่กล้า เพราะกลัวว่าไฟจะลุกลาม

จากนั้น ก็ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆอีก

เบื่องหน้าของหานมู่จื่อก็ยังคงมืดสนิท เธอกะพริบตาปริบๆ แต่ขนตาก็ไปสัมผัสกับฝ่ามือของเย่โม่เซินเข้าไปดี และรู้สึกได้ว่าตัวเขาแข็งทื่อไป

วินาทีต่อมา เย่โม่เซินก็พลิกตัวลงจากเตียง

หานมู่จื่อเองก็พลิกผ้าห่มลุกขึ้นมานั่งในเวลาเดียวกัน

“คุณจะไปไหน ?”

เย่โม่เซินเดินเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่หันกลับมามอง

“อาบน้ำ”

จากนั้นก็ปิดประตูห้องน้ำเสียงดังปัง

“......”

*

ค่ำคืนมืดมิด ความพลุกพล่านในยามค่ำคืนค่อยๆจางหายไป รถบนถนนลดน้อยลง เงาของแสงไฟทอดยาวแสนไกล รถที่แล่นผ่านไปทิ้งเงาไว้เป็นสาย

เซียวซู่เปิดเครื่องมือนำทาง แล้วขับรถอย่างตั้งใจ

หานชิงนั่งอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับ อาจจะเป็นเพราะความเหนื่อยล้า หลังจากขึ้นรถแล้วพูดคุยกับเซียวซู่คำสองคำแล้วเขาก็ปิดตาพักผ่อนทันที

ภายในรถนอกจากเสียงลมหายใจของทั้งสองคน ก็ไม่มีเสียงอื่นนอกจากนั้นอีก

จู่ๆเซียวซู่ก็คิดขึ้นมาได้ ว่าถ้าหากเสี่ยวเหยียนอยู่ที่นี่ ภายในรถก็คงมีชีวิตชีวาหรือไม่ก็ตกอยู่ในความเงียบอย่างน่าประหลาด

ถ้าหากเป็นความเงียบสงบแบบนี้ ก็ทำให้เขารู้สึกไม่คุ้นชินอยู่บ้าง

รถแล่นไปถึงจุดหมายอย่างรวดเร็ว และจอดลงที่หน้าประตูโรงแรม

ผ่านไปครู่หนึ่ง ในที่สุดหานชิงก็ยอมเปิดปาก และพูดอธิบายทีละคำว่า “เสี่ยวเหยียนเป็นเพื่อนของน้องสาวผม เลยต้องเจอกันบ้างเป็นบางคราว แต่ระหว่างผมกับเธอไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันทั้งนั้น”

ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรทั้งนั้น

ปฏิเสธอย่างหมดจด

เซียวซู่ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหรี่ตา “คุณไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอเลยแม้แต่น้อยจริงๆหรือ”

เขาไม่ค่อยอยากจะเชื่อ ทั้งสองคนรู้จักกันมานานขนาดนั้น รวมถึงที่เสี่ยวเหยียนชอบเขามานานขนาดนั้น ไม่มีทางที่จนถึงตอนนี้จะไม่มีหวั่นไหวเลยสักนิด

หรือว่า ?

เซียวซู่คิดอะไรขึ้นมาได้ “คุณหานเก็บซ่อนไว้ดีเกินไป และก็เพราะว่าดีเกินไป เลยทำให้ผมอดสงสัยในตัวคุณไม่ได้”

“แล้วยังไง ?”

หานชิงถามเขาต่อ แววตาเรียบเฉย “ไม่ว่าผมจะรู้สึกอะไรกับเธอหรือไม่ นี่ก็เป็นเรื่องส่วนตัวของผม ไม่เกี่ยวอะไรกับผู้ช่วยเซียวนี่ครับ”

เซียวซู่ถูกคำพูดนี้ทำให้โกรธจนต้องขำออกมา แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาพูดถูก เขาปากหาเรื่องเองจริงๆ

“เดิมทีผมไม่อยู่ในฐานะที่จะมีสิทธิ์ถามคุณ แต่ผมไม่อยากให้เธอต้องเสียใจ”

หานชิงจ้องหน้าเขาด้วยสายตาเฉียบคม ดวงตานั้นลุ่มลึกมากจนสามารถมองทะลุหัวใจของผู้คนได้

“ผู้ช่วยเซียวถามผมแบบนี้ ก็เพราะอยากจะหาข้ออ้างให้ตัวเองสินะครับ แต่ว่าคุณลืมไปแล้วหรือ ว่าคุณอยากจะทำอะไรก็ไม่จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากผม” เมื่อพูดจบ หานชิงก็ถอนสายตากลับมาไม่มองเซียวซู่อีก ทอดมองไปยังที่ห่างไกล แต่น้ำเสียงกลับเย็นชากว่าเดิม “แต่ในเมื่อคุณถามแล้ว งั้นผมก็จะขอพูดให้ชัดเจน ว่าระหว่างผมกับเธอไม่ได้มีอะไรทั้งนั้น”

เซียวซู่ “ทำไมล่ะครับ ?”

หานชิงยิ้มบางๆ “ทำไมคุณถึงชอบเธอล่ะครับ”

เซียวซู่ “......”

“เรื่องหลายๆ อย่าง ก็ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล และไม่จำเป็นต้องมีต้นเหตุ”

เป็นเรื่องที่หาได้ยาก ที่เซียวซู่จะได้ยินคำพูดออกจากปากหานชิงมากมายขนาดนี้ เดินที่เมื่อครู่เขานึกว่าหานชิงจะโมโห แต่ใครจะรู้ กลับกลายเป็นว่าเขายอมพูดกับตัวเองมากมายขนาดนี้