เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 994

บทที่993 คนๆนี้อยากลองดีใช่ไหม

ตอนที่เฉียวจื้อตอบกลับข้อความของเธอคือสองวันหลังจากนั้น เขาบ่นระทมอยู่ในวีแชท

ที่แท้เขาไม่ได้จงใจหายไปจากวีแชท แต่เป็นเพราะโทรศัพท์ของเขาถูกชายชราที่บ้านยึดไปเท่านั้น ช่วงเวลาที่ผ่านมาก็เลยเหมือนถูกเผาทั้งเป็น อยู่ก็เหมือนตาย ตายก็เหมือนอยู่

หานมู่จื่อฟังเขาบ่นอยู่ในวีแชท ถึงได้รู้ว่าที่แท้เขากลับไปฉลองปีใหม่กับคุณปู่ในประเทศ หลายวันที่ผ่านมาคุณปู่พาเขาไปแนะนำกับญาติๆทั้งหลาย ถึงจะพูดว่าเป็นญาติ น่าจะพูดว่าพาเขาไปดูตัวไปทั่วมากกว่า

เมื่อฟังถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็อดที่จะพูดแซวเขาไม่ได้

“ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ ถือว่าทำเพื่อเรื่องใหญ่ในชีวิตนายเลยนะ”

เฉียวจื้อโหยหวนอยู่ในโทรศัพท์ทางวีแชทเหมือนหมาป่า “พี่สะใภ้ เธอก็ขำได้แค่ตอนนี้แหละ ถ้าฉันบอกว่าเรื่องที่ได้พบเจอเมื่อวานเป็นเรื่องที่ยู่ฉือต้องพบเจอในวันพรุ่งนี้ เธอจะพูดว่าก็ดีอีกหรือเปล่า”

น้ำเสียงของหานมู่จื่อก็ไม่ได้โกรธเคืองอะไร คิ้วงามเลิกสูงขึ้น “แต่พวกคุณไม่เหมือนกันนี่นา ยู่ฉือที่คุณพูดถึงเขามีเจ้าของแล้ว ส่วนคุณ......เป็นโสด”

พอเฉียวจื้อได้ยินคำนี้เข้า ก็ร้องไห้ทันที

“พี่สะใภ้ ไม่ต้องพูดอทงใจอีก ช่วงนั้นฉันก็น่าสงสารพอแล้ว เธอไม่ต้องทำกับฉันแบบนี้ก็ได้”

หานมู่จื่อถูกเขาทำให้ขำอย่างหนัก

แต่เฉียวจื้อก็กลับสู่สภาพปกติอย่างรวดเร็ว

“ไม่สิ ฉันลืมถามเรื่องสำคัญไป พวกเธอจะกลับประเทศหรือ เมื่อไหร่”

หานมู่จื่อเหลือบมองเวลาที่เขาตอบกลับข้อความทีหนึ่ง “อืม อีกสามวัน”

“ให้ตายสิ！”

จากนั้น หานมู่จื่อก็ได้ยินเสียงเฉียวจื้อกระโดดอยู่ในสาย แล้วเหมือนว่าเตะถูกของบางอย่างเข้าเลยร้องอย่างเจ็บปวด สูดหายใจอยู่นานก่อนจะพูดกับเธออย่างน่าสงสารว่า “อย่าทำแบบนี้สิพี่สะใภ้ กว่ายู่ฉือ พี่สะใภ้ กับฉันจะสนิทสนมกันได้ไม่ใช่ง่ายๆเลย พวกเธอกลับประเทศกันแบบนี้ แล้วฉันจะทำยังไง ต่อไปก็เหลือฉันคนเดียว ฉันก็ต้องอยู่อย่างเปลี่ยวเหงาน่ะสิ”

“......”

“ไม่พูดให้มากความแล้ว บอกฉันมาว่าตอนนี้พวกเธออยู่ไหน ฉันจะไปหาพวกเธอเดี๋ยวนี้แหละ”

หานมู่จื่อ “......”

ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง หานมู่จื่อก็บอกที่อยู่เขาไป

ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้ถือโทรศัพท์เลย เพราะถูกยึดไว้ ตอนนี้เขาคงจะกลับมาแล้วสินะ

แล้วก็เป็นไปตามคาด พอหานมู่จื่อส่งที่อยู่ให้เฉียวจื้อไปไม่นาน เฉียวจื้อก็ตรงมาทันที

ตอนที่ได้ยินเสียงกระดิ่งดังขึ้น หานมู่จื่อก็เหลือบไปมองนาฬิกาแวบหนึ่ง ทำไมเฉียวจื้อถึงได้รวดเร็วขนาดนี้ เขาขับรถแข่งมาหรืออย่างไรกัน

หานมู่จื่อมองดูที่ตาแมวครั้งหนึ่ง แล้วก็พบว่าเฉียวจื้อยืนอยู่ข้างนอกจริงๆ เธอเลยเปิดประตูออก

ตอนที่เฉียวจื้อเห็นเธอ ก็ทำสีหน้าน่าสงสารออกมา จากนั้นก็อ้าแขนพุ่งเข้ามาหาเธอ “พี่สะใภ้ ฉันคิดถึงพวกเธอจังเลย”

หานมู่จื่อยืนนิ่งอยู่กับที่ ราวกับคิดไม่ถึงว่าเขาจะแสดงท่าทางแบบนี้ออกมา แต่ก่อนที่เธอจะเบี่ยงตัวหลบเฉียวจื้อก็หยุดด้วยตัวเองเสียก่อน ยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับแขนที่ค้างอยู่กลางอากาศ

ผ่านไปครู่ใหญ่ เขาก็เดินผ่านตัวหานมู่จื่อแล้วไปกอดตู้ที่อยู่ข้างๆ

หานมู่จื่อ “......”

คนๆนี้ หาเรื่องใช่ไหม

เฉียวจื้อกอดตู้ ทำหน้าน่าเวทนา

ล้อเล่นหรือเปล่า เมื่อกี้ถึงได้คิดจะพุ่งเข้าไปกอดพี่สะใภ้ ถึงแม้ในใจเขา จะคิดว่าพี่สะใภ้เป็นเหมือนคนในครอบครัว แต่ในใจของยู่ฉือคงไม่ได้คิดแบบนั้น

เดี๋ยวเขาจะคิดว่าตัวเองล่วงเกินพี่สะใภ้ ตัวเองไม่ได้อยากจากไปตั้งแต่ยังเยาว์