เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 127

บทที่ 127 อาจารย์หลี่เนี่ยนะจะเป็นคณบดี?

มีข้อความเข้าอย่างต่อเนื่อง

“อะไรกันอีกล่ะเนี่ย?”

ซูชือถามด้วยความมึนงง ก่อนจะล้วงโทรศัพท์ออกมาดู

เมื่อเห็นข้อความบนหน้าจอ ชายหนุ่มก็ถึงกับเบิกตาโตด้วยความตกตะลึง

“หยางเหวินป๋อมาโพสต์กระทู้สารภาพผิดว่ะเฮ้ย!”

ข้อความที่แจ้งเตือนมานี้เป็นข้อความจากกลุ่มวีแชท ซึ่งสมาชิกคนหนึ่งได้แคปหน้าจอกระทู้ของหยางเหวินป๋อมาให้พวกเขาดูเบื้องต้น

สามสหายรีบเข้าสู่ระบบในเว็บบอร์ดรวมมิตรมหาลัยทันที

และเป็นไปตามที่คิด

หยางเหวินป๋อมาตั้งกระทู้เอาไว้จริง ๆ

“สิ่งที่อยากฝากไว้ให้จัดการ!”

นั่นคือชื่อกระทู้

“ตัวเองจะโดนลากเข้าซังเตอยู่แล้ว ยังจะมาฝากอะไรอีก?”

ซูเย่กวาดตาอ่านกระทู้ด้วยความประหลาดใจ

เนื้อหาในกระทู้ค่อนข้างตรงไปตรงมา

มันเป็นการแจ้งรายชื่อผู้บริหารและอาจารย์หลายท่านที่เคยรับผลประโยชน์จากหยางเหวินป๋อ

นอกจากนั้นก็ยังมีรายละเอียดว่าทุกคนรับสินบนอย่างไรและสินบนที่รับไปนั้นมีอะไรบ้าง

ในกระทู้ปรากฏชื่อบุคคลหลายสิบคนพร้อมด้วยความผิดทางกฎหมายอีกหลายกระทง

ช่วงท้ายของรายชื่อ ซูเย่ถึงกับเห็นชื่อของอาจารย์คนหนึ่งในคณะวิจัยสมุนไพรจีนปรากฏอยู่ด้วยเช่นกัน

เนื้อหาในกระทู้ระบุว่าอาจารย์ท่านนี้จะทำการสอนให้ยากกว่าปกติ และคำถามที่ออกในข้อสอบก็ยากมากกว่าข้อสอบทั่วไป เพราะมีเจตนาที่จะทำให้นักศึกษาไม่สามารถตอบข้อสอบได้นั่นเอง

ด้วยเหตุนี้ ก่อนเริ่มการสอบทุกครั้ง อาจารย์จากคณะวิจัยสมุนไพรจีนท่านนี้จึงจะเก็บ ‘ค่าเรียนพิเศษ’ จากนักศึกษาที่สนใจเป็นจำนวนเงินคนละ 200 หยวน

“บ้าไปแล้ว มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอวะเนี่ย?”

ซูชืออุทานออกมาด้วยความเหลือเชื่อ

อาจารย์ท่านนั้นสอนวิชาสถิติ ตอนนี้พวกเขายังเรียนไปไม่ถึง จึงไม่เคยรับทราบเรื่องราวมาก่อน เพียงแต่เคยได้ยินผ่าน ๆ ว่าวิชาสถิติเป็นวิชาที่ยากมากวิชาหนึ่งเท่านั้นเอง

ซูชือว่าจะลองส่งข้อความไปสอบถามรุ่นพี่ดูเหมือนกัน

แต่เมื่อไล่สายตาอ่านลงไปด้านล่างกระทู้ เขาก็พบว่ารุ่นพี่ที่ตนเองกำลังจะส่งข้อความไปสอบถาม ก็มีชื่ออยู่ในกระทู้นี้เช่นกัน เพราะว่าเขาคือนักศึกษาที่เป็นหน้าม้าให้แก่อาจารย์ท่านนั้นนั่นเอง

“ใช่แล้ว อาจารย์สอนวิชาสถิตินี่แหละตัวไถเงินของจริง ฉันก็เป็นหนึ่งในเหยื่อของเขาเหมือนกัน ก่อนหน้านี้เราร้องเรียนทางมหาวิทยาลัยไปแล้ว แต่ไม่เห็นมีใครสนใจสักคน!”

“ฉันก็ได้แต่หวังว่าไอ้เรื่องค่าเรียนพิเศษ 200 หยวนนี่ ทางมหาลัยคงไม่รู้ไม่เห็นด้วยหรอกนะ เพราะถ้ารู้เห็นมาตลอดแต่ไม่ทำอะไรเลย ก็ถือว่ามีความผิดในฐานสมรู้ร่วมคิดหลอกเอาเงินจากนักศึกษา!”

“เวรเอ๊ย อาจารย์คนนี้ร้ายกาจเป็นบ้า!”

ซูชือพูดด้วยความฉุนเฉียว “โชคดีนะที่ถูกแฉเสียก่อน ไม่งั้นปีหน้าพวกเราคงได้เสียอีกคนละ 200 หยวนแน่ ๆ!”

จินฟานพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ในที่สุด คณบดีหยางก็ทำเรื่องดี ๆ ให้กับคณะวิจัยสมุนไพรของเราบ้างสักที”

เมื่อทั้งสองหนุ่มเลื่อนลงดูข้อความจากชาวเน็ต พวกเขาก็พบว่าบรรดานักศึกษาจากมหาวิทยาลัยแพทย์แผนจีนจี้หยาง ต่างก็แสดงความคิดเห็นด้วยความเดือดดาล!

“มีอาจารย์รับสินบนเป็นสิบคนเลยเหรอเนี่ย?”

“ให้ตายสิ มหาลัยของเรายังเหลืออาจารย์ดี ๆ อยู่บ้างไหม?”

“ฉันนี่มันอ่อนต่อโลกเกินไปจริง ๆ ฉันนึกว่ามหาลัยของเรามีแค่รองอธิการบดีกับคณบดีเท่านั้นที่มีปัญหา แต่ที่ไหนได้ ยังมีปลาเน่าอยู่อีกตั้งหลายตัว!”

กระทู้ของหยางเหวินป๋อทำให้ทุกคนต้องตกตะลึง เพราะพวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่าอาจารย์ในมหาวิทยาลัยของตนเองจะมีปัญหามากมายถึงขนาดนี้

ดังนั้น ทุกคนจึงรู้สึกโกรธเคืองขึ้นมาทันที

พวกเขารู้สึกอับอายที่ตนเองได้รับการสอนโดยอาจารย์ผู้คดโกงเหล่านี้!

สมควรต้องล้างบางออกไปให้หมด!

“อย่างนี้ต้องตรวจสอบ! ทางมหาวิทยาลัยจะปล่อยให้อาจารย์พวกนี้ลอยนวลต่อไปไม่ได้เด็ดขาด!”

“ใช่ เรื่องนี้ปล่อยผ่านไปไม่ได้แล้ว!”

…