เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 146

บทที่ 146 เกมนี้ต้องมีบั๊กแน่ ๆ

ทันใดนั้น ใบหน้าของผู้คุ้มกันมีความเย็นชามากขึ้น พลังลมปราณที่แผ่ออกจากร่างกายก็รุนแรงมากขึ้น

เขาสะกิดปลายเท้าลงบนพื้นเวที ใช้แรงกระแทกที่เกิดขึ้นระหว่างเซถอยหลังเป็นแรงเหวี่ยงหมุนตัวเตะกลับหลังฟาดส้นเท้าเข้าใส่ศีรษะของซูเย่

“ผลั่ก!”

เขาไม่ได้ขยับหลบหนี แต่ยกแขนขึ้นมาปิดด้านข้างศีรษะของตนเอง ทำให้สามารถป้องกันการโจมตีด้วยส้นเท้าของผู้คุ้มกันได้ทันเวลา

ซูเย่ยังคงไม่ได้บุกตะลุยไปข้างหน้า

เขาถูกโจมตีถึงสองกระบวนท่า แต่ก็ยังไม่ได้ตอบโต้กลับไป

ผู้คุ้มกันรีบหมุนตัวทิ้งระยะห่าง หันหน้ากลับมาถลึงตามองชายหนุ่มด้วยความระมัดระวัง

บรรดาผู้เล่นที่ติดตามมารับชมการต่อสู้ ล้วนเบิกตาโตด้วยความตกตะลึงอีกครั้ง

ผู้คุ้มกันสังเวียนมีความแข็งแกร่งมากไม่ใช่หรือ?

สองกระบวนท่าที่โจมตีออกมาเมื่อสักครู่นี้ หากเปลี่ยนเป็นคนอื่นคงไม่สามารถต้านทานได้แล้ว

แต่เจ้าเวรกรรมกลับรับมือได้อย่างสบาย

ทุกสายตาจ้องมองไปที่ซูเย่ด้วยความตื่นเต้น

หมอนี่แข็งแกร่งถึงขนาดนี้ได้ยังไงกันเนี่ย!

“หรือว่าเขาจะเอาชนะผู้คุ้มกันได้จริง ๆ?”

คำถามนั้นปรากฏขึ้นมาในจิตใจของหวังเหา

ถึงเขาจะรู้ดีว่าเพลงหมัดขั้นพื้นฐานไม่มีทางเอาชนะวิชาการต่อสู้ของผู้คุ้มกันสังเวียนได้เด็ดขาด

แต่วินาทีต่อมา

ซูเย่ก็เริ่มเคลื่อนไหวแล้ว

การจู่โจมสองครั้งติด ๆ เมื่อสักครู่นี้ ทำให้ชายหนุ่มสามารถประเมินพลังของผู้คุ้มกันสังเวียนได้พอสมควร

เขาเคลื่อนไหวด้วยความรวดเร็วราวสายฟ้าฟาด พร้อมกับปล่อยหมัดชกออกไปที่ศีรษะของอีกฝ่ายด้วยความว่องไว

เมื่อเห็นกำปั้นพุ่งตรงเข้ามาหาตนเอง สีหน้าของผู้คุ้มกันสังเวียนก็เปลี่ยนแปลงไป

เขายกแขนทั้งสองข้างขึ้นมาป้องกันศีรษะ

“ผลั่ก!”

กำปั้นของชายหนุ่มกระแทกเข้าใส่ท่อนแขนของผู้คุ้มกัน

สีหน้าของผู้คุ้มกันเปลี่ยนแปลงไปอีกครั้ง

แรงอัดของพลังลมปราณไม่ได้ซัดใส่เข้ามาอย่างที่คิด

สิ่งที่ผู้คุ้มกันรู้สึกก็คือมันเป็นการกระแทกของหมัดธรรมดา ๆ เมื่อยกมือขึ้นป้องกันแล้ว ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก

แต่วินาทีต่อมา ผู้คุ้มกันถึงได้ตระหนักว่ามีนิ้วมือกำลังจ่ออยู่ที่ลำคอของตนเอง

ขอแค่นิ้วมือนั้นทิ่มออกมาข้างหน้าอีกเล็กน้อย

เขาก็จะคอหักเสียชีวิตไปทันที

เขาเบิกตาโตจ้องมองซูเย่อยู่เนิ่นนาน สุดท้ายก็ได้แต่พูดออกมาด้วยใบหน้าบิดเบี้ยวว่า “นายชนะแล้ว!”

ซูเย่ชักมือกลับ

“เท่ากับว่าผมผ่านโหมดนี้แล้วใช่ไหม?”

ซูเย่ถามให้แน่ใจ

“ผ่านแล้ว”

ผู้คุ้มกันมองหน้าชายหนุ่มอีกเล็กน้อย ก็หมุนตัวกลับไปนั่งกลางเวทีเพื่อปรับระดับพลังลมปราณ และรอคอยผู้ท้าดวลคนต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เห็นดังนั้น กลุ่มผู้เล่นที่ติดตามมารับชมการต่อสู้ก็ถึงกับปากอ้าตาค้าง

เจ้าเวรกรรมชนะแล้วหรือ?

เพิ่งเปิดจุดลมปราณได้เพียงจุดเดียวกลับสามารถเอาชนะผู้คุ้มกันสังเวียนที่มีความแข็งแกร่งที่สุดได้แล้ว?

หวังเหากำลังขมวดคิ้วเฝ้ามองซูเย่ด้วยความประหลาดใจไม่แพ้ทุกคน

“ถ้าให้ต่อสู้กันจริง ๆ นายจะสามารถเอาชนะฉันได้ตั้งแต่ตอนไหน?”

ทันใดนั้น ผู้คุ้มกันส่งเสียงถามออกมาเหมือนติดใจสงสัยอะไรบางอย่าง

“ตั้งแต่ตอนที่คุณโจมตีกระบวนท่าแรก”

ซูเย่ตอบ

ผู้คุ้มกันสังเวียนชักสีหน้าด้วยความไม่พอใจ ก่อนพูดน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ถ้าเป็นโลกความจริง นายคงมายืนพูดอยู่แบบนี้ไม่ได้แล้ว”

พูดจบ

เขาก็หลับตานั่งสมาธิไม่สนใจชายหนุ่มอีก

ซูเย่ไม่พูดอะไร หันกลับมากวาดตามองกลุ่มคนดูผู้รับชม และก้าวเดินลงมาจากสังเวียนต่อสู้

หวังเหายืนดูจนซูเย่เดินหายลับไปจากสายตา