เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 148

บทที่ 148 ชักจะโลภมากเกินไปแล้ว

“เรื่องนั้น…”

หวังเหาส่ายหน้าและตอบตามความจริง “ฉันยังบอกไม่ได้”

รอยยิ้มบนริมฝีปากของซูเย่ขยายใหญ่มากขึ้นเรื่อย ๆ

“มีอีกคำถามครับ ในโลกของเกม Fantasy Dream ที่แท้จริง การคำนวณพลังลมปราณของผู้เล่นแต่ละคนไม่ใช่เรื่องผิดปกติ แต่ไม่ทราบว่าทางผู้ผลิตเกม เอาข้อมูลพลังลมปราณของสัตว์ประหลาดแต่ละชนิดจากที่ไหนมาประเมินเหรอครับ?”

ซูเย่มองหน้านายตำรวจหนุ่มอย่างต้องการคำตอบ

“อย่าถามอะไรไม่เข้าเรื่องสิ นี่มันความลับสุดยอดเชียวนะ!”

หวังเหาตอบเสียงเข้ม “เอาไว้นายเลื่อนขึ้นมาเป็นผู้ฝึกยุทธ์ระดับสามได้เมื่อไหร่ นายก็จะได้รู้เองนั่นแหละ”

ซูเย่หรี่ตามองหน้าหัวหน้าทีมสืบสวนพิเศษ “แล้วอย่างนั้นคุณรู้ได้ยังไง?”

“เพราะว่าฉันได้รับการยกเว้นเป็นกรณีพิเศษ”

หวังเหาพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ มองหน้าซูเย่อย่างไม่ชอบใจ “นายจะถามอะไรมากมาย พวกเราอย่ามาคุยเรื่องนี้เลยดีกว่า นายพอมีเวลาว่างใช่ไหม ฉันอยากรู้ว่าตอนนี้นายมีทักษะการต่อสู้อยู่ในระดับไหนแล้ว ลองสู้กันสักยกหน่อยเป็นไง ตอนนี้นายก็เป็นผู้ฝึกยุทธ์อย่างเป็นทางการแล้วนี่ เดี๋ยวฉันจะออมมือให้แล้วกัน”

“ได้ครับ ไม่มีปัญหา!”

ซูเย่ยิ้มกริ่ม

ที่หวังเหาเรียกเขามาตั้งแต่เช้าอย่างนี้ ก็เพราะอยากทดสอบเขานี่เองสินะ

“งั้นเรามาเริ่มกันเลยดีกว่า”

“ระวังตัว!” เขาร้องเตือนคู่ต่อสู้ หวังเหากระโดดเข้าประชิดตัวซูเย่และจู่โจมโดยไม่ลังเล

ซูเย่โต้ตอบกลับไปโดยไม่เกรงกลัว

“ตุบตับ…”

“ผลัวะ…”

“ฟึบ…”

ได้ยินเสียงกำปั้นปะทะกันอย่างหนักหน่วง

บุรุษทั้งสองคนต่อสู้อยู่ในห้องฝึกซ้อมด้วยความบ้าคลั่ง

แต่อย่างไรก็ตาม

ก่อนที่การต่อสู้จะยืดยาวโดยไม่จำเป็น ผลแพ้ชนะก็ปรากฏออกมาแล้ว

“ผลั่ก!”

หมัดสุดท้ายที่ต่อยออกไป ทำให้ทั้งซูเย่และหวังเหาต้องถอยออกมาคนละหลายก้าว

บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบ

ซูเย่ถอยหลังไปสองก้าว ในขณะหวังเหาต้องถอยหลังไปถึงสี่ก้าว!

สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้หัวใจของหวังเหากระตุกวูบ ดวงตาเบิกโตด้วยความประหลาดใจ

ถึงซูเย่จะไม่เล่นงานจุดอ่อนของเขา

แต่เขาก็ยังเอาชนะซูเย่ไม่ได้อีกหรือนี่?

แม้ว่าหวังเหาจะลดระดับพลังของตนเองลงมาจนอยู่ในขั้นผู้ฝึกยุทธ์ระดับหนึ่งเท่ากัน แต่พลังแฝงในร่างกายของเขามีมากกว่าซูเย่ รวมถึงประสบการณ์ต่อสู้ด้วยเช่นกัน แล้วมีเหตุผลอะไรที่ทำให้เขาเอาชนะซูเย่ไม่ได้

ยิ่งคิดก็ยิ่งน่าสงสัยนัก!

คิดมาถึงตรงนี้

หวังเหาก็ตัดสินใจโคจรพลังเต็มอัตรา และพุ่งเข้าหาซูเย่ด้วยความรวดเร็ว

เขาไม่ออมมืออีกต่อไปแล้ว

“ผลั่ก!”

กำปั้นของหวังเหากระแทกเข้าไปที่หน้าอกซูเย่

ชายหนุ่มล้มกลิ้งลงไปบนพื้นห้อง

“คุณเล่นทีเผลอ!”

ซูเย่คำรามด้วยความโกรธแค้น นอนกลิ้งอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด

ดวงตาของหวังเหาปรากฏความประหลาดใจมากขึ้นกว่าเดิม เขารีบวิ่งเข้าไปช่วยประคองซูเย่ลุกขึ้นยืน ปั้นหน้ายิ้ม พูดว่า “ขอโทษที เมื่อกี้ฉันลืมลดพลังลงไป ก็เลยต่อยนายเข้าไปเต็มแรงเลยน่ะ”

ซูเย่ยกมือนวดหน้าอก ยิ้มแหย ๆ “ไม่เป็นไรครับ ผมขอของปลอบใจเป็นหยกปราณธรรมชาติอีกชิ้นหนึ่งก็พอแล้ว”

“อีกชิ้นบ้านนายเถอะ”

หวังเหาหลุดหัวเราะออกมาทันทีเมื่อได้ยินคำนั้น “เร็วเข้า รีบ ๆ กลับไปเรียนได้แล้ว!”

เจ้าหนุ่มคนนี้มันชักจะโลภมากเกินไปแล้วจริง ๆ!

รู้อย่างนี้เมื่อกี้ต่อยอีกสักหมัดก็ดีหรอก!

“ในเมื่อผมรู้แล้วว่าโลกของเกม Fantasy Dream ที่แท้จริงมันเป็นยังไง แล้วคุณจะไม่บอกผมหน่อยเหรอครับว่าจะเข้าไปเล่นได้ไง?” ซูเย่ถาม

“ถ้าจะเข้าไปเล่น…”