เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 150

บทที่ 150 กลายเป็นเจ้าหัวขโมยอีกครั้ง

ซูชือลุกขึ้นยืนเท้าเอว ส่งเสียงตะโกนไล่หลังไปอย่างวางมาด

“เลิกพูดมากได้แล้วมั้ง รีบตามไปเถอะ เกิดตามไม่ทันขึ้นมานี่ยุ่งเลยนะ!”

จินฟานตบไหล่ซูชือก่อนยกมือชี้ไปยังแผ่นหลังของซูเย่ที่หายลับเข้าไปในดงป่า

ซูชือถึงกับชะงักกึก

เมื่อขมวดคิ้วมองไปยังทิศทางที่หัวขโมยหายไป เขาก็พบว่าหมอนั่นวิ่งหนีเข้าไปในป่าจริง ๆ

“เฮ้ยย! มันเอามือถือฉันไปแล้ว!”

ซูชือร้องตะโกนออกมาด้วยความตกใจขณะที่วิ่งตามเข้าไปในป่าอย่างบ้าคลั่ง

จินฟานวิ่งตามหลังเพื่อนไปติด ๆ พวกเขามีความเร็วน่าประทับใจ เพียงไม่นาน ก็ตามมาถึงในเขตป่าหนาทึบ

ปรากฏว่าเจ้าหนุ่มหัวขโมยยืนหันหลังและเอามือไขว้หลังรอคอยพวกเขาอยู่ก่อนแล้ว

“เอาซี้ อยู่ดีไม่ว่าดีคิดขโมยมือถือฉันใช่ไหม! วันนี้แหละฉันจะอัดแกให้น่วมไปเลย!”

ซูชือตะโกนด้วยความโกรธแค้นและพุ่งกระโจนเข้าไปหาหัวขโมย

จินฟานไม่ได้โกรธแค้น เพราะตนเองไม่ใช่ผู้เสียหาย แต่เขาก็พุ่งทะยานเข้าหาซูเย่พร้อมกับซูชือ และโจมตีด้วยกำปั้นอันหนักหน่วง

“ผลั่ก!”

ซูเย่หมุนตัวกลับมายกมือขึ้น

ฝ่ามือของเขาสามารถคว้าจับกำปั้นของทั้งสองหนุ่มได้ทันเวลา ต่อมา ซูชือกับจินฟานก็ล้มลงไปกระแทกพื้นเสียงดังตุบ

ทั้งสองหนุ่มนอนคว่ำหน้า แอบชำเลืองมองหน้ากันด้วยความตื่นตระหนก นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาลองใช้ทักษะการต่อสู้ในโลกความจริง แต่คิดไม่ถึงเลยว่ากลับมาพบเจอผู้ที่แข็งแกร่งกว่าเสียได้

แต่ซูชือกับจินฟานไม่คิดยอมแพ้ง่าย ๆ พวกเขาลุกขึ้นมาและถลันเข้าไปหาเจ้าหัวขโมยอีกครั้ง

หลังจากนั้น

ก็ต้องล้มลงมานอนกองอยู่บนพื้นอีกรอบ

ซูชือกับจินฟานลุกขึ้นมองซูเย่ด้วยความพิศวง

“นายเป็นใครกันแน่? เก่งขนาดนี้จะต้องมาหลอกขโมยมือถือฉันเพื่ออะไร!”

“ถ้ามันไม่ใช่มือถือของนาย ฉันก็คงไม่ขโมยหรอก”

ซูเย่ตอบเสียงเรียบ

ซูชือพูดอะไรไม่ออก

จินฟานก็ตกอยู่ในอาการเดียวกัน

“ฉันสู้นายไม่ได้ อยากได้มือถือก็เอาไปเถอะ ฉันยกให้”

ซูชือสบถคำหยาบตามหลัง ก่อนจะดึงตัวจินฟานเดินออกมา เพราะพวกเขาไม่สามารถทนรับความพ่ายแพ้ได้มากไปกว่านี้อีกแล้ว

แต่อย่างไรก็ตาม

เพิ่งจะเดินออกมาได้เพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น เงาดำก็ทิ้งตัวลงมายืนดักอยู่ข้างหน้า

เงาดำนั้นหันหน้ากลับมา

ก็กลายเป็นเจ้าหัวขโมยอีกครั้ง

“มึงจะเอาใช่ไหม ได้เลย!”

สองหนุ่มกระโจนเข้าไปโจมตีใส่หัวขโมยด้วยความโกรธแค้นสุดขีด

วินาทีต่อมา

พวกเขาก็ต้องลงมานอนเงยหน้ามองท้องฟ้าอยู่บนพื้นดิน…

“พอใจหรือยัง?”

ซูเย่ส่งเสียงถาม

แน่นอนว่าทั้งสองหนุ่มจะไปพอใจได้ยังไง!

ซูชือกับจินฟานได้แต่สบถอยู่ในใจ ส่วนภายนอกไม่กล้าทำอะไร นอกจากพยักหน้าและตอบว่า

“พอแล้ว ปล่อยพวกเราไปเถอะ”

“ลุกขึ้นมาสิ เมื่อกี้ฉันแค่ล้อเล่น”

ซูเย่โยนโทรศัพท์มือถือกลับมาให้ซูชือพลางหัวเราะในลำคอ “เห็นว่าพวกนายมีฝีมือการต่อสู้พอใช้ได้ ฉันจะสอนอะไรให้สักหน่อย ไม่รู้ว่าพวกนายอยากเรียนกับฉันหรือเปล่า?”

หา?

ซูชือกับจินฟานเบิกตาโต พูดอะไรไม่ออก

เจ้าหัวขโมยคนนี้มันบ้าไปแล้วหรือไง?

พออัดพวกเขาเสร็จ ก็จะมาสอนวิชาการต่อสู้ให้เนี่ยนะ

“นายจะสอนอะไรพวกเรา?”

ซูชือถามด้วยความสงสัย

“สอนเรื่องการใช้หมัดระดับสูง”