เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 155

บทที่ 155 วันนี้ฉันจะปล่อยนายไปก่อนก็แล้วกัน

ซูเย่พยายามใช้งานดวงตาสวรรค์ของตนเอง

ปรากฏว่าเขาสามารถใช้งานดวงตาที่สามได้ไม่มีปัญหา!

เดิมที ชายหนุ่มอยากจะใช้งานดวงตาสวรรค์เพื่อตรวจสอบว่าสถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยหมอกขาวแห่งนี้ เป็นภาพมายาหรือเป็นสถานที่ที่มีอยู่จริง ๆ กันแน่

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า

เมื่อเปิดดวงตาที่สามขึ้นมาแล้ว

เขากลับพบเห็นพุ่มไม้จำนวนมากขึ้นอยู่โดยรอบ และพุ่มไม้เหล่านั้นก็ซ่อนตัวอยู่หลังหมอกขาวนี่เอง

ซ้ำมันยังเป็นพุ่มไม้ที่มีพลังปราณธรรมชาติลอยออกมาอีกด้วย

แต่ในส่วนลึกของม่านหมอกขาว ซูเย่เห็นเงาดำเงาหนึ่งปรากฏขึ้น

ชายหนุ่มรีบเดินตรงเข้าไป

ด้วยความช่วยเหลือของดวงตาสวรรค์ ซูเย่จึงเดินมาถึงจุดซึ่งเป็นที่ตั้งของต้นโซวูวิเศษ

เขาสแกนข้อมูลอย่างรวดเร็ว

แล้วก็ต้องอ้าปากค้าง

“ต้นโซวูพันปี!”

ปรากฏว่านี่คือต้นโซวูที่มีอายุไม่ต่ำกว่าหนึ่งพันปี

“สุดยอดไปเลยแฮะ”

ซูเย่ถอนหายใจและจัดการถอนต้นโซวูนั้นขึ้นมาทันที

ทันใดนั้น เงาประหลาดจากส่วนลึกของดงไม้ก็ปรากฏตัวออกมา

ซูเย่หยุดชะงักแล้วหันไปชำเลืองมอง

หลังจากนั้น

เขาถึงได้พบว่าสัตว์ประหลาดที่เดินออกมาจากหลังม่านหมอกนั้น คือกวางยักษ์ตัวหนึ่ง

เมื่อพิจารณาดูองค์ประกอบของมันใกล้ ๆ กวางยักษ์ตัวนี้มีใบหน้าคล้ายกับหมาป่า แต่แผ่นหลังของมันมีหนอกงอกขึ้นมา คล้ายกับหนอกบนหลังวัวกระทิง เพียงแต่มีขนาดเล็กลงมาหน่อยเท่านั้น

กวางยักษ์ตัวนี้มีกายสีขาว หางสีแดง ลักษณะสง่างามเป็นอย่างยิ่ง

ซูเย่รีบสแกนข้อมูลดูทันที

“เฉิงหวงเทพเจ้า!”

ชื่อของกวางยักษ์ตัวนี้ปรากฏขึ้นในอากาศ

แต่ในส่วนที่เป็นข้อมูลของระดับพลังนั้น ปรากฏเพียงเครื่องหมายคำถาม

“ไม่คิดบอกหน่อยหรือไงว่ามีพลังอยู่ในระดับไหน?”

ซูเย่เลิกคิ้วสูงด้วยความประหลาดใจ

ตอนแรกที่เจ้ากวางยักษ์ปรากฏตัวออกมานั้น เห็นได้ชัดว่าแววตาของมันเต็มไปด้วยความโกรธแค้น แต่เมื่อพบว่าผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือซูเย่ ความดุร้ายในแววตาของมันก็หายไป

เจ้ากวางยักษ์หรือเฉิงหวงเทพเจ้าตัวนี้เดินตรงเข้ามาหาซูเย่ ก่อนจะก้มหัวลงคำนับต่อชายหนุ่มด้วยความนอบน้อมเป็นอย่างยิ่ง

เสมือนกับเป็นสัตว์เลี้ยงเชื่อง ๆ ตัวหนึ่ง

“หืม?”

เห็นดังนั้น ซูเย่ก็ยิ่งประหลาดใจมากกว่าเดิม

แต่เมื่อลองสังเกตดูอีกที

ชายหนุ่มก็พบว่าสัตว์วิเศษที่เรียกว่าเฉิงหวงตัวนี้สัมผัสได้ถึงพลังลมปราณที่อยู่ในร่างกายของเขา

มันจึงยอมศิโรราบ*โดยทันที!

ซูเย่มองเจ้ากวางยักษ์ด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะยิ้มกว้าง

“ถ้าเอามาขี่ได้คงสบายเลยนะเนี่ย”

ระหว่างที่พูดนั้น ซูเย่ก็พยายามกระโดดขึ้นไปนั่งอยู่บนหลังของตัวเฉิงหวง

เขาคิดว่ามันจะขัดขืน

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้ากวางยักษ์กลับให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี

“แค่นี้เราก็ไม่ต้องเหนื่อยแรงเดินสำรวจแล้ว”

ซูเย่ยิ้มมุมปาก ใช้มือตบลงไปที่ข้างลำตัวของเจ้ากวางยักษ์แผ่วเบา ก่อนจะขี่หลังมันออกสำรวจทั่วเขตสนธยา

แต่นอกจากต้นโซวูพันปีแล้ว ชายหนุ่มก็ไม่พบสิ่งอื่นใดอีกเลย

เขาจึงทำได้เพียงขี่หลังเจ้ากวางกลับมายังจุดแรกเริ่มของเขตสนธยา

…

ด้านหน้าประตูทองเหลืองในขณะนี้

ยังคงมีกลุ่มผู้เล่นพยายามเปิดม่านพลังทองคำให้ได้

แต่ในทันใดนั้น ชายคนหนึ่งก็ขี่กวางยักษ์ตัวหนึ่งพุ่งออกมาจากด้านหลังม่านพลังอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“เหวอ!”

“เกมนี้มีสัตว์ให้ใช้ขี่ได้อีกเหรอเนี่ย?”

“พวกเรารีบถ่ายคลิปเอาไว้เร็วเข้า คงไม่เคยมีใครทำแบบนี้มาก่อนเลยนะฉันว่า!”

“ว่าแต่กวางตัวนี้มันดูเท่จังเลย ฉันอยากลองขี่บ้างสักครั้ง!”

กลุ่มผู้เล่นล้วนรีบสแกนข้อมูลดูชื่อของผู้เล่นที่ปรากฏตัวออกมาจากหลังม่านพลัง

แล้วจะเป็นใครไปได้อีก!

เมื่อทุกคนเห็นว่าชายหนุ่มผู้นี้เป็นใคร หัวใจของพวกเขาก็ต้องเต้นระรัวอีกครั้ง

“ท่านเทพ X ?!!!”

“เป็นเขาอีกแล้วเหรอเนี่ย!!!”

พวกเขาอยากจะถ่ายรูปและถ่ายคลิปวิดีโอ พร้อมกับสอบถามว่าท่านเทพ X สามารถเปิดม่านพลังได้อย่างไร รวมถึงถามว่าเขาไปนำกวางยักษ์ตัวนี้มาจากไหน และด้านหลังม่านพลังนั้นมีอะไรอยู่กันแน่

แต่เพียงพริบตาเดียว ร่างของท่านเทพ X บนหลังสัตว์วิเศษก็เคลื่อนที่ออกไปห่างไกลหลายกิโลเมตรแล้ว

“ท่านเทพ X ครับ อย่าเพิ่งไป กลับมาบอกวิธีเปิดม่านพลังให้พวกเราก่อน!”

“ท่านเทพ X แบ่งปันเคล็ดลับกันบ้างสิครับ!”