เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 16
สรุปบท บทที่ 16 เหล่าพี่น้องและฝูงหมาป่า!: เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁]
อ่านสรุป บทที่ 16 เหล่าพี่น้องและฝูงหมาป่า! จาก เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] โดย Internet
บทที่ บทที่ 16 เหล่าพี่น้องและฝูงหมาป่า! คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายกำลังภายใน เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย Internet อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
บทที่ 16 เหล่าพี่น้องและฝูงหมาป่า!
“ลูกพี่ซู!!”
พอได้เห็นซูเย่ เหล่าพี่น้องต่างตะโกนเรียกด้วยความตื่นเต้นทันที และรีบมองสำรวจชายหนุ่มตั้งแต่หัวจรดเท้าเพื่อดูว่ามีแขนขาดหรือขาหักหรือไม่
“ทำไมถึงอยู่ตรงนี้กัน?” ซูเย่ถามด้วยความแปลกใจ “ไม่ใช่ว่าถอนกำลังกลับไปมหานครตะวันออกกันแล้วเหรอ?”
“พวกเราเป็นห่วงลูกพี่ไง!”
พอได้ยืนยันแล้วว่าซูเย่ปลอดภัย ซูชือก็กล่าวอย่างมีความสุขว่า “พวกเรารออยู่ที่มหานครตะวันออกอยู่นานแล้ว แต่ไม่เห็นนายมาสักที ก็เลยรีบออกมาตามหาทันทีที่สัญญาณเตือนหยุด แต่ไม่คิดว่าจะเจอตัวทันที”
“แล้วคนอื่นล่ะ” ซูเย่ถาม
“มีแค่พี่น้องเราที่มา” ซูชือส่ายหัวพร้อมตอบคำถาม “เหล่าผู้ฝึกยุทธ์ของเมืองจี้หยางยังรออยู่ในมหานครตะวันออกและรอฟังข่าวคราว”
“ดีแล้วล่ะ จะได้ไม่เป็นเป้าสายตา” ซูเย่ยิ้มก่อนจะเอ่ยขึ้น “เหล่าพี่น้อง อยากร่วมทำการใหญ่กับฉันไหม?”
ทำการใหญ่เหรอ? ทุกคนตั้งใจฟัง
ดวงตาของพวกเขาลุกโชน!
ผ่านไปแล้วเกือบสองจากสามวันของการสำรวจ เนื่องจากไร้ความคืบหน้าใด ๆ พวกเขาล้วนสิ้นหวังและหดหู่ กว่าจะมีโอกาสได้รวมตัวกัน พวกเขาไม่อยากกลับไปมือเปล่า
ทุกครั้งที่ลูกพี่ซูบอกว่าจะทำการใหญ่ มันมักจะไม่ธรรมดา ต้องเป็นเรื่องพิเศษแน่!
“ได้เลย!”
“ลูกพี่ซู ขอแค่สั่งมา พวกเราจะทำตาม”
“นาน ๆ ทีจะได้รวมตัวกันสักหน ถ้ามีโอกาส ก็ต้องทำให้มันใหญ่โต!”
“ว่าแต่จะทำอะไรเหรอ?”
เหล่าพี่น้องต่างตอบรับด้วยความตื่นเต้น
“อาจจะมีความเสี่ยง ขอให้ทุกคนคิดอย่างถี่ถ้วนก่อน”
ซูเย่ตักเตือน เรื่องในครั้งนี้แน่นอนว่าอันตราย หรือจะเรียกว่าบ้าก็ย่อมได้
เหล่าพี่น้องทุกคนมองหน้ากัน ก่อนจะตอบอย่างพร้อมเพรียง
“จัดไป!”
ซูเย่ถามกลับด้วยความสงสัย “ทำไมตกลงง่ายจัง? ไม่ลองคิดกันก่อนเหรอ?”
ซูชือยิ้มตอบ “พวกเรารู้ว่านายไม่ทำอะไรเล่น ๆ อยู่แล้ว มีแผนเตรียมการไว้เรียบร้อยแล้วใช่ไหม?”
พี่น้องทุกคนต่างยิ้ม และตามด้วยซูเย่ เขาถูกมองออกทะลุปรุโปร่ง!
“ช่างสังเกตและฉลาดมาก มาวางกลยุทธ์กัน!” ซูเย่เรียก “ทุกคน มารวมตัวกันตรงนี้!”
“ฮูล่า” เหล่าพี่น้องตอบรับก่อนจะรวมตัวกัน
“สองวันที่ผ่านมา ฉันสำรวจไปหลายแห่งและได้เจอหญ้าปราณกับสายแร่…” ซูเย่นั่งยองลงทันทีพร้อมกับวาดภาพ
เขาวาดออกมาเป็นภาพของส่วนที่เขาค้นพบด้วยตัวเองในพื้นที่ระดับสี่ และเน้นตำแหน่งที่มีทรัพยากร
ขณะที่ฟังซูเย่เล่า ดวงตาของทุกคนก็สดใสขึ้น
พวกเขารู้ว่าพื้นที่ระดับสี่เปรียบเสมือนขุมสมบัติสภาพดั้งเดิมที่ยังไม่ถูกขุดค้น แต่พวกเขาไม่ได้คาดคิดว่าจะมีทรัพยากรมากเช่นนี้ ถ้าอิงจากคำบอกเล่าของซูเย่แล้ว ทรัพยากรปริมาณขนาดนี้ไม่สามารถลำเลียงออกไปได้ด้วยคนเพียงหนึ่งหรือสองทีม
แต่ถ้าหากนำออกไปได้ การสำรวจเที่ยวนี้จะไม่สูญเปล่า!
“บอกพวกเราสิว่าแผนเป็นอย่างไร!” ซูชือเอ่ยถามด้วยสีหน้าเบิกบาน
ทุกคนเองก็ต่างจ้องมองซูเย่ด้วยดวงตาที่ตื่นเต้น
ด้วยพละกำลังของพวกเขาในตอนนี้นั้น ไม่สามารถเข้าไปยังแหล่งทรัพยากรที่อยู่ลึกลงไปได้อย่างแน่นอน พวกเขาจึงต้องพึ่งพาแผนเด็ดของซูเย่!
“แผนง่ายมาก” ซูเย่ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเริ่มอธิบาย “ฉันจะจัดการมอนสเตอร์ทุกตัวที่อยู่ระหว่างทางเอง พวกนายหาโอกาสเก็บเกี่ยวหญ้าปราณและขุดเจาะสายแร่ จากนั้นรีบกลับออกมา”
“เอ่อ? แผนนี้…จะใช้ได้เหรอ?” ทุกคนเกิดความสงสัย
“ไม่จริงใช่ไหม?”
“ลูกพี่ซู มันจะไม่อันตรายไปหน่อยเหรอ?”
“อันตรายก็เรื่องหนึ่ง แต่จากคำบอกเล่าของเขาแล้ว ในนั้นมีหญ้าปราณจำนวนมากและสายแร่ ต่อให้พวกเรามีกำลังคนมาก แต่เราต้องการเวลาในการเดินทาง การขุดเจาะและการลำเลียงกลับมันน่าจะกินเวลาเป็นวันแน่ นอกเสียจากจะขวางมอนสเตอร์ไว้นานทั้งวันได้ เขาต้องตายแน่!”
เฉินเซียนเยว่วิเคราะห์
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย
แผนนี้มันบ้าระห่ำเกินไป การปล่อยให้ซูเย่จัดการกับมอนสเตอร์คนเดียวนั้นอันตรายมาก
“ไม่ต้องห่วงเรื่องอันตรายหรอก ส่วนในเรื่องข้อจำกัดของเวลา”
รอยยิ้มปริศนาปรากฏขึ้นบนใบหน้าเขา “ถ้าหากว่าควบคุมอสูรได้ล่ะ?”
“ควบคุม?” ทุกคนประหลาดใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น
หมายความว่าอย่างไร?
สามารถควบคุมตัวอะไรได้อีกเหรอ?
หรือว่าทุกคนจะมีเฉิงหวง?
“พูดให้เข้าใจง่าย ๆ ก็คือจะหาสัตว์พาหนะให้ทุกคน” ซูเย่หัวเราะ
สิ้นสุดคำพูด เหล่าพี่น้องล้วนตกตะลึง
พวกเขาตาเบิกโพลงด้วยความตื่นเต้นที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
จะมีสัตว์พาหนะจริงเหรอเนี่ย?
ไม่ว่าจะเป็นโลกในเกมหรือดินแดนภูผามหานที ทุกคนล้วนเป็นเหมือนผู้เล่นหรือผู้ฝึกยุทธ์ส่วนมาก พวกเขาอิจฉาซูเย่จากก้นบึ้งของจิตใจที่เขามีสัตว์พาหนะและหวังว่าจะมีเป็นของตัวเองบ้าง
อย่างไรก็ตาม สัตว์พาหนะเป็นสิ่งหายากใน Fantasy Dream นอกจาก X และซูเย่แล้ว ก็ไม่มีใครมีโอกาสได้ครอบครอง!
ไม่ต้องพูดถึงดินแดนภูผามหานทีซึ่งเป็นโลกแห่งความจริง
มอนสเตอร์ที่สามารถพบได้ในโลกนี้ซึ่งนำมาเป็นสัตว์พาหนะได้ล้วนเป็นอันตรายต่อมนุษย์ พวกมันจะยอมสู้จนตัวตายทันทีที่พบ
แล้วจะทำให้เชื่องได้อย่างไร?
นอกจากจะเป็นเฉิงหวง ทว่ามันมีเพียงตัวเดียวบนโลก
ซูเย่คลายข้อสงสัยพร้อมรอยยิ้ม “ฉันมีตราควบคุมอสูรอยู่น่ะ ใช้มันเพื่อสั่งการมอนสเตอร์ได้”
ตราควบคุมอสูร?
เหล่าพี่น้องจ้องมองมันตาโต
โห! ลูกพี่ซูมีกระทั่งของแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย?
“มีอยู่จริงเหรอ?” จินฟานถามด้วยความไม่อยากเชื่อ
“ใช่” ซูเย่พยักหน้าตอบรับ
พอได้เห็นซูเย่ยืนยัน ทุกคนกลับมาตื่นเต้นอีกครั้ง มันมีอยู่จริง!
พวกเขาจะได้มีสัตว์พาหนะกันแล้ว!
เวลากำลังหมดลง
ซูเย่ไม่พูดพร่ำ เริ่มลงมือสอนเหล่าพี่น้องถึงวิธีการควบคุมมอนสเตอร์ทันที
วิธีการของมันค่อนข้างเข้าใจง่าย ทุกคนสามารถเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว
จากการสำรวจครั้งก่อน ซูเย่พบว่าบริเวณนี้แทบจะไร้ซึ่งมอนสเตอร์ ดังนั้นการให้ทุกคนมาตั้งหลักตรงนี้จึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
“จำทางได้ไหม?” ซูเย่เอ่ยถามซูชือ
“ไม่ต้องห่วง จำได้แม่นเลย” ซูชือพยักหน้ายืนยันและกล่าวต่อ “จะไม่มีอะไรผิดพลาดแน่นอน”
“ดีเลย!” ซูเย่พยักหน้ากลับ “ทุกคนรออยู่ตรงนี้ก่อน ห้ามไปไหนโดยพละการ รอฉันสั่ง”
กล่าวจบ
เขารีบพุ่งตรงไปยังพื้นที่ระดับ 42 ด้วยความเร็วสูง
มอนสเตอร์บริเวณนี้มีทั้งกลุ่มใต้ดินและบนดิน พวกที่ซ่อนอยู่ใต้ดินจะปกคลุมไปด้วยเกล็ดเหล็กกล้าสีดำ ส่วนพวกบนดินจะเป็นคางคงยักษ์น่าเกลียดและพ่นพิษ
อย่างไรก็ตาม ซูเย่เคยเจอและจัดการพวกมันมาก่อนจากในเกม เขารู้วิธีการดี!
“เสี่ยวเย่ ระวังตัวด้วย” เสียงของซูชือและจินฟานดังมาจากด้านหลัง
ซูเย่โบกมือกลับไปยังเหล่าพี่น้อง ขึ้นขี่เฉิงหวงและเริ่มวิ่งไปทั่วพื้นที่ระดับ 42
พอเห็นคางคก ซูเย่หยิบหินสีเขียวที่เขาเก็บมาจากแดนลับออกมาทันทีเพื่อดึงดูดมอนสเตอร์
ด้วยพลังของหินสีเขียว
เหล่ามอนสเตอร์ทั่วพื้นที่ระดับ 42 ทั้งใต้ดินและบนดินต่างเคลื่อนที่ตามกันมา
เริ่มรวมตัวกันเป็นกลุ่ม
พวกมันไล่ล่าซูเย่อย่างบ้าคลั่ง
“ครืน……”
เมื่อมีมอนสเตอร์มากและมากขึ้นเรื่อย ๆ พื้นที่ระดับ 42 เริ่มสั่นสะเทือนจากการเคลื่อนที่ของพวกมัน
แรงสั่นสะเทือนนี้ไกลไปถึงพื้นที่ระดับ 41
เมื่อเห็นว่าเกือบจะกลายเป็นกองทัพมอนสเตอร์แล้ว
ซูเย่มุ่งหน้าไปยังขอบของพื้นที่ระดับ 41
เตรียมการลากมอนสเตอร์ทั้งหมดออกจากพื้นที่ระดับ 42
ในเวลานั้น ผู้คนในพื้นที่ระดับ 41 เองต่างรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนของพื้นดินอย่างชัดเจน
“กองทัพมอนสเตอร์กำลังจะมาเหรอ?”
“เวรละ ลูกพี่ซูเล่นใหญ่ตั้งแต่เริ่มเลยเหรอเนี่ย?”
ไร้ความลังเลใด ๆ
เหล่าพี่น้องเตรียมพร้อมและรอฟังคำสั่งจากซูเย่
ย้อนกลับไปยังมหานครตะวันออก หลังจากที่ผู้คนออกจากเมืองได้ไม่นานและได้ยินเสียงของการเคลื่อนไหว พวกเขาจึงรีบกลับเข้าไปอีกครั้ง
“มีใครเห็นกลุ่มมหาวิทยาลัยจี้หยางไหม?”
โมหลี่ไล่ถามกลุ่มที่กลับเข้าเมืองมาอย่างกังวลใจ
และกลายเป็นว่าไม่มีใครพบพวกนั้นเลย
สถานการณ์นี้ทำให้โมหลี่อดไม่ได้ที่จะหงุดหงิด เขาเป็นถึงผู้นำของกลุ่มคนจากเมืองจี้หยาง และตอนนี้มีคนหายไปกว่า 70 คน จะให้เขาไม่ตื่นตระหนกได้อย่างไร?
พวกเขาจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม?
แค่มีซูเย่ที่อยู่เฉยไม่เป็นคนเดียวก็พอแล้ว อย่าเป็นตามกันไปหมดสิ!
ว่าแล้วโมหลี่ก็รีบรายงานสถานการ์และขอออกไปตรวจสอบนอกเมืองทันที!
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁]