เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 17

บทที่ 17 ช่วยอาจารย์ปราบความจองหองอวดดีของบรรดาลูกศิษย์ที (ตอนต้น)

สถานีตำรวจที่ใกล้ที่สุด ตั้งอยู่บนถนนการค้าในย่านมหาวิทยาลัยทั้งหลาย

เมื่อเดินผ่านทางจัตุรัสกลางออกไปอีกไม่นานนัก ก็จะพบกับจุดหมายปลายทาง

ทันทีที่มาถึงสี่แยกของถนนการค้า ซูเย่มองเห็นคิวอันยาวเหยียดออกมาจากทางเข้าห้องโถงใหญ่ของทางสถานีที่ได้มีป้ายประกาศเอาไว้ว่าเป็นจุดลงทะเบียนสำหรับจำหน่ายหมวก VR เขียนเอาไว้อยู่เหนือประตู

เขากวาดสายตาดูคร่าว ๆ ตั้งแต่หัวแถวจรดปลายแถว

ดูเหมือนว่าผู้คนส่วนใหญ่จะเป็นนักศึกษา มีบางส่วนที่ดูเหมือนว่าจะเป็นพ่อค้า – แม่ค้าในย่านการค้าแถวนี้ ในมือของทุกคนล้วนถือบัตรประชาชนของตนเอาไว้

ไม่ว่าแดดจะร้อนแรงขนาดไหน แต่ก็ไม่มีใครหวั่นไหวกับสภาพอากาศอันโหดร้ายนี้แม้แต่น้อย อีกทั้งยังรวมกลุ่มพูดคุยถึงเกมนี้กันอย่างสนุกสนาน

“เกมนี้มันเป็นที่นิยมขนาดนี้เชียว?”

ซูเย่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่เขาก็เลือกที่จะเดินหน้าเข้าไป

เขาต่อที่ท้ายแถวได้ไม่นาน ไม่กี่นาทีต่อมา หางแถวก็เริ่มยาวขึ้นและยาวขึ้น

“สายลมใต้นำความร่มเย็น คลายยากเข็นให้ใจเบิกบาน”

ซูเย่พึมพำเบา ๆ

จู่ ๆ ก็มีสายลมพัดผ่านมาจากทางทิศใต้พัดพาไอร้อนรอบ ๆ ตัวเขาออกไป

คนที่อยู่ตรงหน้าและข้างหลังของเขาต่างรู้สึกได้ถึงสายลมเย็น ๆ ที่พัดผ่านพวกเขาไปจนทำเอารู้สึกแปลกใจน้อย ๆ

ซูเย่มองความยาวของแถวด้านหน้า เจ้าหน้าที่ที่อยู่ตรงหน้าโต๊ะ และดวงอาทิตย์ที่ฉายแสงร้อนระอุเหนือศีรษะ

“ถ้าเป็นเขตที่สูงก็คงใช้คาถาเรียกฝนมาแล้ว.. “

ซูเย่ส่ายหัวอย่างเซ็ง ๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วเข้าไปยังห้องแชทที่ตั้งชื่อไว้ว่า “เจริญพรท่านผู้เจริญแล้วทั้งหลาย”

เขาพิมพ์ข้อความลงไป

“นอกจากซื้อที่สถานีตำรวจแล้ว พอจะมีที่อื่นให้ซื้อบ้างมั้ย? หรือมีวิธีแชร์ไอดี อะไรแบบนั้นบ้างหรือเปล่า?

“ไม่มีอะ”

จินฟานตอบกลับมาทันทีด้วยข้อความสั้นกระชับ

“เกมนี้มันพิเศษมากเลยนะ แถมการผลิตหมวกนี่ก็ไม่ง่ายเลย.. ก็อย่างที่รู้กันว่าเกมนี้มันได้รับการส่งเสริมจากประเทศเราด้วย ใคร ๆ ก็รู้ดีทั้งนั้นว่ามีคนหนุนเบื้องหลังอยู่เป็นเรื่องระดับประเทศแน่ ๆ คนที่ได้หมวกนี่ไปแล้ว ไม่มีใครอยากปล่อยต่อหรอก เพราะงั้นเรื่องของมือสองน่ะ ฝันไปได้เลย”

“ยิ่งไปกว่านั้น เป้าหมายของการที่ต้องไปซื้อที่สถานีตำรวจ ก็เพื่อที่จะใช้บัตรประชาชนเพื่อยืนยันตัวตนและฝังข้อมูลที่แท้จริงของผู้ใช้กับหมวก เพราะงั้นแล้ว ต่อให้ซื้อมือสองมาใหม่ นายก็ใช้มันไม่ได้อยู่ดี

“มันผิดกฎหมายน่ะนะ”

“แถมใครมันจะกล้าให้ข้อมูลตัวเองกับคนอื่นกันวะ?”

ซูชือพิมพ์ตอบกลับมาสี่ข้อความรวดในเสี้ยวนาที

“โอเค เข้าใจแล้ว”

หลังจากที่ได้รับการยืนยันจากเพื่อนทั้งสอง ซูเย่พยักหน้าเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง เขาเก็บโทรศัพท์มือถือไว้ในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะตัดสินใจยืนรอในคิวต่อไป ในขณะที่หางแถวข้างหลังเขานั้นก็เริ่มยาวไปเรื่อย ๆ

เขาได้ยินเสียงพูดคุยแลกเปลี่ยนกันแทบจะทุกแบบ

“ฉันได้ยินมาจากแหล่งข่าวซุบซิบที่น่าเชื่อถือได้ เห็นว่าบางคนไปเจอเทพธิดาไป๋จือเหยียนแห่งสถาบันดนตรีซิงเหมิงในเกมเมื่อวานนี้ด้วยล่ะ”

“ประเทศนี้บอกว่ากำลังหาทางสร้างตัวจากธุรกิจรูปแบบใหม่อยู่ โดยใช้เกมนี้เป็นตัวอย่างแรกเริ่ม.. เคยเห็นประเทศไหนเขาทำกันแบบนี้บ้างไหม? ต้องมีอะไรอยู่เบื้องหลังแน่ ๆ “

“ภาพจำลองในเกมโคตรสวยเลย เทียบกับเกมอื่นไม่ติดฝุ่น แต่น่าเสียดายที่เลเวลขึ้นยากไปหน่อย”

……

ซูเย่ยืนฟังความคิดเห็นและข่าวซุบซิบอย่างใจเย็น

หลังจากที่เวลาผ่านไป…

ซูเย่เดินเข้าไปยังห้องโถงใหญ่ที่ทางสถานีตำรวจจัดเอาไว้ หลังจากที่รอมานาน เขาก็เข้าไปถึงโต๊ะลงทะเบียนเสียที