เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 171

บทที่ 171 มันต้องเป็นนายแน่นอน!

แรงเหวี่ยงของชายหนุ่มทำให้ชายร่างสันทัดลอยกระเด็นออกไปอย่างไม่ทันตั้งตัว

“บ้าเอ๊ย!”

ชายร่างสันทัดสบถด้วยความเกรี้ยวกราด

เขาไม่ประหลาดใจ แต่กำลังตื่นตระหนก

ประเด็นแรกคือชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้มีความแปลกประหลาดพิสดารมากเกินไป ระดับพลังที่พวกเขาตรวจสอบได้ อีกฝ่ายไม่น่าจะมีพลังเกินผู้ฝึกยุทธ์ขั้นที่หนึ่ง แต่เมื่อต่อสู้กันจริง ๆ ชายหนุ่มกลับมีฝีมือแข็งแกร่งมากกว่าพวกเขาสามคนรวมกันเสียอีก!

และสิ่งที่ทำให้ชายร่างสันทัดตื่นตระหนกมากขึ้นก็คือ ตอนที่ตนเองถูกเหวี่ยงออกมานั้น เขาพบว่าคมมีดสับกระดูกได้ปรากฏขึ้นตรงหน้าแล้ว

มีดสับกระดูกที่อยู่ในมือพ่อครัวร่างอ้วน!

พ่อครัวร่างอ้วนไม่เข้าใจอีกแล้วว่าเหตุไฉนตนเองถึงได้จู่โจมเพื่อนร่วมขบวนการทั้งสองคนไปเสียได้

เมื่อสักครู่นี้ เขาแอบย่องเข้าไปด้านหลังซูเย่ด้วยมั่นใจว่าชายหนุ่มกำลังรับมือการโจมตีจากชายร่างสันทัด คงไม่มีทางระวังหลังแน่นอน

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าชายหนุ่มแปลกหน้ากลับกระชากตัวชายร่างสันทัดและเหวี่ยงเข้ามาหามีดของเขาอย่างกะทันหันเช่นนี้

“ไม่นะ!”

พ่อครัวร่างอ้วนรีบรั้งกำลังของตนเองกลับคืน ก่อนจะเหวี่ยงมีดไปอีกทางหนึ่ง

“ปึก!”

มีดสับกระดูกบรรจุพลังลมปราณพุ่งไปฝังตัวบนกำแพงของหลุมหลบภัย เกิดเป็นรูโบ๋ขนาดใหญ่บนกำแพง

ซูเย่ยิ้มออกมาเล็กน้อย ยกมือขึ้นกระแทกหมัดใส่ลำตัวของชายร่างสันทัดอย่างหนักหน่วง

“บัดซบเอ้ย ฉันจะฆ่าแก!” เมื่อเห็นหัวหน้ากลุ่มของตนเองถูกต่อยล้มลงไปนอนกองอยู่บนพื้นดิน พ่อครัวร่างอ้วนก็ระเบิดเสียงคำราม และวิ่งเข้ามาหาซูเย่ไม่ต่างจากหมูป่าบ้าคลั่ง

แต่ซูเย่ไม่เสียเวลาอีกแล้ว

ที่เขายอมปล่อยให้การต่อสู้ยืดเยื้อมาถึงขนาดนี้ ก็เพราะอยากจะรู้ว่าชายฉกรรจ์ทั้งสามคนมีระดับพลังอยู่ในขั้นไหนกันแน่

ขณะนี้เขาทราบคำตอบแล้ว

“ผลั่ก!”

ซูเย่กระทืบเท้าลงไปที่หน้าอกของชายร่างสันทัด ผู้ถูกกระทืบใช้มือของตนเองกอดขาของซูเย่เอาไว้แน่น ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มสะใจ แม้จะมีเลือดไหลออกมาจากปากก็ตาม

“ฆ่าแม่งซะ!”

ชายร่างสันทัดตะโกนบอกพ่อครัวร่างอ้วนคล้ายกับตัดสินใจแล้วว่าวันนี้พวกเขาจะยอมตายด้วยกันทั้งหมด

จวบจนถึงตอนนี้ เขาก็ยังไม่อยากเชื่อในความแข็งแกร่งของชายหนุ่มหน้าขาวคนนี้ เพราะขนาดตำรวจที่สังกัดหน่วยสืบสวนพิเศษซึ่งเป็นผู้ฝึกยุทธ์ระดับสองก็ยังไม่แข็งแกร่งเท่านี้เลยด้วยซ้ำ!

พ่อครัวร่างอ้วนชักมีดทำครัวออกมาอีกเล่มและพยายามจะฟันใส่ศีรษะของซูเย่

“ความดีสร้างกำแพงคุ้มกันเภทภัย!”

ซูเย่ร่ายคาถาพร้อมกับหัวเราะเยาะ

เกิดพลังลมหมุนพุ่งลงมาจากเพดาน ครอบคลุมร่างกายของซูเย่เป็นม่านพลังหนาแน่น

“เคล้ง!”

คมมีดปะทะเข้ากับม่านพลัง

พ่อครัวร่างอ้วนรู้สึกเหมือนกับว่าตนเองกำลังฟันเหล็กที่มีความยืดหยุ่นสูง มิหนำซ้ำ มีดในมือเขากลับเกิดแรงดีดสะท้อนที่ทำให้ต้องเซถอยหลังล้มลงก้นจ้ำเบ้า

ซูเย่เพิ่มน้ำหนักลงไปที่ปลายเท้าซึ่งเหยียบอยู่บนหน้าอกของชายร่างสันทัด เพียงไม่กี่วินาทีต่อมา ชายร่างสันทัดก็หมดสติไป

เห็นดังนั้น พ่อครัวร่างอ้วนก็พลอยหมดสติไปอีกคนด้วยความตกใจสุดขีด

“เดี๋ยวนี้พวกผู้ฝึกยุทธ์มีทักษะการต่อสู้อ่อนด้อยลง หรือว่าเป็นเพราะเหตุผลอื่นกันแน่นะ?”

ซูเย่มองชายฉกรรจ์ทั้งสามคนที่นอนหมดสติอยู่บนพื้นดินด้วยความสับสน

ชายฉกรรจ์ทั้งสามคนนี้เป็นผู้ฝึกยุทธ์ระดับสอง ทักษะการต่อสู้ควรแข็งแกร่งมากกว่านี้ ถ้านำไปเทียบกับบรรดาผู้ฝึกยุทธ์ระดับสองในโลกยุคโบราณ ฝีมือของชายฉกรรจ์ทั้งสามคนนี้ ก็คงเป็นได้เพียงผู้ฝึกยุทธ์ระดับหนึ่งชั้นปลายแถวเท่านั้น

ส่วนผู้ฝึกยุทธ์ระดับสองในโลกยุคอดีต หากมาอยู่ในโลกยุคปัจจุบัน ก็คงเทียบเท่าผู้ฝึกยุทธ์ระดับสาม!

“หมายความว่าวงการผู้ฝึกยุทธ์ในปัจจุบันเสื่อมถอยลงไปมากแล้วสินะ”

ซูเย่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเตรียมตัวโทรไปหาหวังห่าว แต่แล้วชายหนุ่มก็นึกได้ว่าเขาไม่ควรเปิดเผยตัวตน

ดังนั้น ซูเย่จึงจัดการค้นตามตัวของชายฉกรรจ์ทั้งสามและพบว่าพวกเขาไม่มีแม้แต่โทรศัพท์มือถือ

ที่นี่เป็นหลุมหลบภัยอยู่ในเขตภูเขาใหญ่ รอบข้างมีแต่ป่าไม้ ระยะห่างจากตัวเมืองหลายสิบกิโลเมตร แน่นอนว่าคงไม่มีโทรศัพท์สาธารณะอยู่แถวนี้

ซูเย่หันหน้ากลับไปมองที่หีบเหล็ก

“คงเป็นพวกหมวก VR นั่นแหละนะ”

ชายหนุ่มเอื้อมมือออกไปเปิดฝาหีบและเห็นว่าด้านในบรรจุอยู่ด้วยหมวก VR จำนวนนับไม่ถ้วนจริง ๆ

“หรือว่านี่จะเป็นหมวกชุดใหม่ที่เอาไว้ให้ผู้เล่นใช้เข้าสู่โลกของเกม Fantasy Dream ที่แท้จริง?”

ตอนแรกซูเย่ก็นึกอยากจะขอยืมมาอีกสักใบ แต่เมื่อเขาเห็นหมายเลขที่กำกับอยู่บนตัวหมวก ชายหนุ่มก็ต้องหยุดชะงัก

หมวก VR ที่เขาขโมยมาใบนั้นไม่มีหมายเลขเหล่านี้อยู่บนหมวก พวกมันคือหมายเลขซีเรียลนัมเบอร์ น่าจะลงทะเบียนไว้ร่วมกับผู้เป็นเจ้าของ ต่อให้ขโมยมาเก็บไว้ไม่ได้ใช้งาน แต่ก็ถูกตามตัวได้ง่ายมากเกินไป

“ที่นี่ไม่มีโทรศัพท์มือถือก็จริง แต่ให้พวกเขาตามแกะรอยสัญญาณหมวกพวกนี้มาก็แล้วกัน น่าจะไม่ใช่เรื่องยากเกินไปสำหรับพวกของหวังห่าว”

ซูเย่หยิบหมวก VR ใบหนึ่งขึ้นมาจากด้านในหีบเหล็กและกดปุ่มเปิดการทำงาน

หลังจากนั้น เขาก็เอาหมวกใบนี้มาแขวนไว้ที่ต้นไม้ต้นหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ข้างปากทางเข้าหลุมหลบภัย

เพียงเท่านี้ก็เรียบร้อย

ร่างของซูเย่เคลื่อนไหววูบวาบ กระโดดขึ้น ๆ ลง ๆ ห่างออกไปเพียงไม่กี่ครั้ง ชายหนุ่มก็ไปซ่อนตัวอยู่บนยอดไม้สูงลิบนับสิบเมตรเป็นที่เรียบร้อย