เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 186

บทที่ 186 ราวกับปาฏิหาริย์

ตอนนี้ซูเย่กำลังจะเริ่มทำการช่วยเหลือ

“เดี๋ยวผมจัดการเอง!”

กัวหงหย่วนรีบเดินเข้ามา สีหน้าขึงขัง พูดว่า “นี่คือเรื่องที่คุณรับมือไม่ไหวหรอก”

พูดจบ อาจารย์หนุ่มก็รีบตรวจดูอาการของคนไข้

ในเวลาเดียวกันนี้หัวคิ้วก็ขมวดมุ่น

กัวหงหย่วนสามารถรับรองได้เลยว่าวิธีการฝังเข็มและจุดฝังเข็มที่ซูเย่เลือกปฏิบัติต่อคนไข้นั้นไม่มีปัญหาแน่นอน แล้วปัญหานี้เกิดขึ้นมาได้อย่างไร?

หรือจะเป็นอย่างที่ซูเย่พูด ก่อนหน้านี้จางฮ่าวเฉินรับประทานบางอย่างที่แสลงท้องเข้าไป และของสิ่งนั้นก็เพิ่งจะมาออกฤทธิ์เอาตอนนี้?

ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็คงต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้าให้ได้ก่อน!

ในเวลาเดียวกันนี้

จางฮ่าวเฉินผู้ร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดก็ตัวอ่อนระทวยและเกิดอาการช็อกขึ้นมาแล้ว!

กัวหงหย่วนมีสีหน้าร้อนใจอย่างเห็นได้ชัด

“อาจารย์ครับ ผมมีวิธี!”

ซูเย่รีบแทรกตัวเข้ามาและไม่รอฟังคำอนุญาตจากกัวหงหย่วน เขาก็เริ่มทำการฝังเข็มอีกครั้ง!

จุดจงหว่าน จุดเน่ยกวน จุดจู๋ซานหลี่ จุดเน่ยถิง…

หลังจากนั้น ชายหนุ่มก็พลิกตัวคนไข้และฝังเข็มไปที่ด้านหลัง เพื่อบรรเทาอาการกล้ามเนื้อแข็งเกร็ง ซึ่งประกอบไปด้วย : จุดจินซัว จุดเว่ยซู และจุดผีซู

มือของซูเย่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว!

ในเวลาเดียวกับที่ลงมือฝังเข็มนี้

ชายหนุ่มก็โคจรพลังลมปราณเข้าสู่ร่างกายจางฮ่าวเฉิน

เขาใช้พลังลมปราณขับไล่พิษที่ตกค้างอยู่ในตัวคนไข้

ขณะนี้ ถึงกัวหงหย่วนอยากจะห้าม แต่ก็สายเกินไปแล้ว

ทว่า

เมื่อเห็นสีหน้าของจางฮ่าวเฉินผ่อนที่คลายมากขึ้น อาจารย์หนุ่มถึงได้รู้ว่าคนไข้อาสาสมัครผู้นี้หายจากอาการช็อกแล้ว

“ฮื่อ…” ทันทีที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา จางฮ่าวเฉินก็ต้องรีบสูดหายใจลึกหลาย ๆ ครั้ง

เห็นดังนั้น

กัวหงหย่วนก็ชำเลืองมองมาที่ซูเย่ด้วยความตกตะลึง

ต่อจากนั้น อาจารย์หนุ่มจึงได้ขยับเข้าไปจับชีพจรจางฮ่าวเฉิน

ปรากฏว่าจางฮ่าวเฉินกลับมาปกติราวกับปาฏิหาริย์

อาการผิดปกติที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้ไม่มีอยู่อีกแล้ว!

กัวหงหย่วนหันขวับกลับมามองหน้าซูเย่อีกรอบ

ดวงตาของเขาแสดงออกถึงความตกตะลึงไม่ปิดบัง

นอกจากซูเย่จะตรวจพบความผิดปกติของคนไข้อย่างรวดเร็วแล้ว ชายหนุ่มคนนี้ก็ยังสามารถแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าและให้ความช่วยเหลือคนไข้ได้อย่างรวดเร็วไม่แพ้กัน!

ก่อนหน้านี้ กัวหงหย่วนมีคะแนนอยู่ในใจแล้วว่าควรจะให้คะแนนซูเย่เท่าไหร่ดี แต่เมื่อเหตุการณ์ดำเนินมาถึงขั้นนี้ เขาก็ไม่รู้อีกแล้วว่าควรให้คะแนนนักศึกษาหนุ่มอย่างไรดี

“คนไข้ปลอดภัยแล้ว”

กัวหงหย่วนถอนหายใจยาวแรงและกล่าวว่า “ต้องขอบคุณนักศึกษาซูเย่เขานะ ไม่งั้นคุณคงไม่ฟื้นจากอาการช็อกได้รวดเร็วขนาดนี้ และผลกระทบที่ตามมาอาจจะแรงมากกว่านี้ก็ได้”

เมื่อจางฮ่าวเฉินได้ยินดังนั้น ประกอบกับรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าร่างกายของตนเองอ่อนล้าไร้เรี่ยวแรง เขาก็อดรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาไม่ได้

“ขอบคุณมากครับ!”

ดวงตาของจางฮ่าวเฉินทอประกายความรู้สึกบางอย่าง และเขาก็ไม่กล้าสบตาซูเย่อีกเลย

“เอาละ การสอบสิ้นสุดลงแล้ว ขอเชิญนักศึกษาออกไปได้”

กัวหงหย่วนผายมือส่งสัญญาณให้ซูเย่ออกจากเต็นท์ไปก่อน

ระหว่างที่กำลังจะเดินออกไป

ดวงตาของซูเย่ก็สะดุดเข้ากับถ้วยน้ำชาที่วางอยู่บนโต๊ะ

แล้วเขาก็นึกถึงอากัปกิริยาผิดแปลกที่คนไข้มีก่อนเริ่มการวินิจฉัย ตอนนั้น ชายหนุ่มจำได้ว่าเมื่อคนไข้เห็นเขาเดินเข้ามา คนไข้ก็รีบดื่มน้ำชาถ้วยนี้ด้วยความร้อนรนผิดปกติ

“อาจารย์กัวครับ ผมว่าเราตรวจถ้วยน้ำชาที่คนไข้ดื่มถ้วยนี้ดีไหมครับ”

ซูเย่พูดออกมา

“หืม?”