เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 20

บทที่ 20″เสี่ยวเย่…ทำพวกเขาอึ้งตาแตกเลยมั้งเนี่ย?” (ตอนปลาย)

ก่อนที่อาจารย์ลั่วตงหมิงจะได้คิดอะไรเพิ่มเติม ซูเย่ก็พูดต่อทันที

“ต้นกำเนิดของพิณผีผาเริ่มต้นขึ้นครั้งแรกในราชวงศ์ฉิน ในตอนแรกนั้นรูปร่างลักษณะของมันยังเป็นแค่เครื่องดนตรีที่มีลักษณะกลมและมีด้ามจับที่ยาว”

ขณะที่พูดอยู่นั้น ภายในราชวังแห่งความทรงจำก็ก่อเกิดภาพพิณผีผาในรูปลักษณ์ที่ซูเย่กำลังกล่าวถึง

ซูเย่กล่าวขณะที่ใช้มือประกอบท่าทางอย่างคร่าว ๆ “ในสมัยก่อนนั้น ผู้คนยังไม่เรียกเครื่องดนตรีชนิดนี้ว่าพิณ แต่ถูกนับเรียกเป็นเครื่องดีดชนิดหนึ่ง ในภายหลังถึงได้มีการเปลี่ยนชนิดและการเรียกมาเป็นพิณดังเช่นทุกวันนี้

น่าเบื่อ!

นักศึกษาหลาย ๆ คนมีสีหน้าที่เรียบเฉย

ในหนังสือก็มีบอกหมดแล้ว จะเอามาพูดซ้ำทำไมกันเนี่ย

อาจารย์ลั่วตงหมิงยกยิ้มขึ้นมุมปาก เด็กคนนี้เป็นคนในวิถีเดียวกันอย่างแน่นอน เขาช่างคุ้นเคยกับพิณได้อย่างดีจริง ๆ!

“ในช่วงยุคราชวงศ์เหนือ-ใต้ พิณผีผามีลักษณะรูปร่างคล้ายกับลูกท้อ มีส่วนคอโค้งและเครื่องสายสี่สายล้วนเป็นพิณที่มาจากภูมิภาคตะวันตก จากนั้นได้มีคนนำมารวมกับพิณผีผาแบบจีนและเปลี่ยนเป็นพิณผีผาที่มีสไตล์แบบใหม่ … “

พิณผีผาในอีกรูปลักษณ์หนึ่งปรากฎขึ้นในราชวังแห่งความทรงจำ ทุกครั้งที่ซูเย่พยายามนึกถึง

ซูเย่ยังคงใช้มือทำท่าทางประกอบเพื่ออธิบายรูปลักษณ์ให้ผู้ฟังเข้าใจ

น่าเบื่อว่ะ!

นักศึกษาหลาย ๆ คนยังคงมีสีหน้าที่เรียบเฉยเช่นเดิม

“นับจากยุคราชวงศ์เหนือไปจนถึงยุคราชวงศ์ถัง พิณผีผาได้มีการวิวัฒนาการที่เปลี่ยนไปมากมาก…”

ไม่เห็นแปลกใหม่อะไรเลยนี่!

นักศึกษาหลาย ๆ คนในตอนนี้ ก็ยังคงมีสีหน้าที่เรียบเฉยอย่างไม่เปลี่ยนแปลง

อย่างกับนั่งอ่านสคริปท์ให้ฟัง!

น่าเบื่อ ซ้ำซาก จำเจ!

ทุกครั้งที่ที่ซูเย่กล่าวถึงข้อมูลในภาคทฤษฎี พวกเขาต่างก่นด่าซูเย่อยู่ภายในใจ ที่พูดในสิ่งที่พวกเขาต่างรู้กันอยู่แล้ว ทำแบบนี้ไปมันช่างเสียเวลาจริงๆ

แต่คงมีเพียงจินฟานและซูชือที่นั่งฟังด้วยสายตาลุกวาวไปด้วยความประทับใจ

เสี่ยวเย่เตรียมพร้อมมาดีเหมือนกันนี่นา ถ้านับแค่ความรู้มากขนาดนี้ก็นับว่าเจ๋งสุดยอดแล้ว!

“ผมขอไม่กล่าวถึงเรื่องในยุคสมัยปัจจุบัน เพราะว่าพวกคุณคงจะคุ้นเคยเรื่องนี้กันดีอยู่แล้ว”

ซูเย่ยิบพิณผีผาห้าสายที่อยู่ข้างตัวขึ้นก่อนจะกล่าวพร้อมร้อยยิ้ม

“ผมจะแสดงเทคนิคที่พัฒนามาตั้งแต่ยุคสมัยราชวงศ์ฉินมาจนถึงยุคสมัยปัจจุบันให้ฟังเป็นตัวอย่าง”

หลังจากที่ได้ยินแบบนั้น ดวงตาของอาจารย์ลั่วตงหมิงเบิกกว้างขึ้นอย่างปิติยินดี นี่สิ! ในที่สุดก็มาเสียที!

นี่คือสิ่งที่เขาอยากจะเห็นที่สุด

แต่เขากลับรู้สึกเอะใจอะไรบางอย่างขึ้นมา

สิ่งที่ซูเย่กล่าวขึ้นเมื่อซักครู่…เขาบอกว่าเทคนิคทั้งหมดของราชวงศ์ที่ผ่าน ๆ มา? ไม่ใช่ว่าเขารู้แค่เทคนิคของราชวงศ์ถังงั้นหรือ?

นักศึกษาที่ฟังอยู่ต่างมองซูเย่อย่างคลืบแคลงใจและไม่สนใจที่จะเชื่อหรือเปิดใจให้กับสิ่งที่พวกเขาได้ยิน

พวกเขาต่างรู้ดีว่าเทคนิคเหล่านั้นล้วนสูญหายไปตามกาลเวลา โกหกมาได้ ไม่อายฟ้าดินหรือยังไง!

พวกเขาทุกคนต่างเรียนเกี่ยวกับพิณผีผามาโดยตรง การที่อีกฝ่ายมาทำท่าทีรู้ดีแบบนี้ ก็ราวกับไปท้าประฝีมือทวนยาวกับกวนอู ขายปลาให้ชาวประมง ขายภาพวาดกับศิลปิน สอนจระเข้ว่ายน้ำหรืออะไรทำนองนั้น…

ท่านอาจารย์ของพวกเขาหมกมุ่นกับพิณผีผามาก แต่อาจารย์คิดอะไรอยู่นะถึงได้พาเจ้าหมอนี่มา

ไป๋จือหรานและไป๋จือเหยียนมองซูเย่ด้วยความประหลาดใจที่เห็นได้ชัดผ่านสายตาที่มองไปยังเวทีตรงหน้า ถึงแม้ว่าพวกเธอเองจะยังไม่ได้เรียนรู้จนเข้าถึงขั้นลึกซึ้ง แต่พวกเธอก็รู้ดีว่าเทคนิคโบราณของพิณผีผานั้นได้สูญหายไปนานแล้ว

มีเพียงแค่จินฟานและซูชือเท่านั้นที่ฟังสิ่งที่ซูเย่พูดบรรยายแล้วไม่รู้สึกรู้สาอะไร และมองว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาๆ พวกเขาทำได้แค่นั่งฟังอย่างงง ๆ ทั้งที่ตัวเองไม่เข้าใจอะไรเช่นกัน

“และนี่คือเทคนิคการเล่นในยุคสมัยราชวงศ์ฉิน”

ซูเย่ถือพิณผีผาในแนวนอนก่อนจะโบกมือบรรเลงด้วยมือข้างหนึ่ง

เสียงบรรเลงที่ไพเราะดังขึ้น

ดวงตาของอาจารย์ลั่วตงหมิงเบิกกว้างขึ้น

เขาจับจ้องภาพเบื้องหน้าอย่างพินิจพิจารณา

พลางนึกถึงเนื้อหาที่เคยได้อ่านในหนังสือโบราณ

นี่มันถูกต้อง!

เสียงมันเป็นเช่นนี้นี่เอง