เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 21

บทที่ 21 สั่นคลอนวงการพิณผีผา (ตอนต้น)

“น่าชื่นชม! ช่างน่าชื่นชม!”

อาจารย์ลั่วตงหมิงลุกขึ้นปรบมืออย่างปิติยินดี “คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าเธอจะรู้เยอะมากมายขนาดนี้ เยี่ยมจริง ๆ! ช่างเป็นเรื่องที่ดีอะไรอย่างนี้!”

ซูเย่ไม่เพียงแต่บรรเลงแค่บทเพลงที่ไพเราะอย่างเดียวเท่านั้น แต่เขากลับแสดงเทคนิคต่างๆ ในแต่ละยุคสมัยให้เห็นเป็นตัวอย่างได้อย่างครบครัน

ราวกับว่าความรู้เบื้องลึกของเขานั้นแทบไม่มีที่สิ้นสุด!

ไม่เพียงเท่านั้น เขายังสามารถบรรเลงให้เห็นถึงความแตกต่างระหว่างการถือเล่นแบบแนวตั้งและแนวนอนได้อีกด้วย

ซึ่งนอกจากจะสร้างความเข้าใจโดยง่ายให้กับนักศึกษาแล้ว ยังทำให้นักเรียนสามารถมองเห็นสภาพโดยรวมที่แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัดอีกด้วย

นักศึกษาทุกคนในห้องประชุมต่างพร้อมใจกันปรบมืออย่างจริงใจในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจแล้ว

ถึงแม้ว่าตอนแรกพวกเขาต่างสงสัยที่อาจารย์ลั่ว ขอให้นักศึกษาจากมหาวิทยาลัยแพทย์แผนจีน ที่อายุราวคราวเดียวกันมาเป็นผู้บรรยาย แต่ตอนนี้สิ่งที่เหลืออยู่ก็มีเพียงความชื่นชมจากใจจริงเท่านั้น

“เจ๋งไปเลย เสี่ยวเย่! สุดยอด สุดเท่ เยี่ยมไปเลยโว้ย…”

จินฟานและซูชือปรบมืออย่างแข็งขัน พลางชมเพื่อนตัวเองไม่ขาดปากอยู่ในใจ

ณ แถวที่นั่งรองสุดท้าย

“เขาคนนั้นสุดยอดไปเลยแฮะ”

ไป๋จือเหยียนกล่าวขึ้นมาด้วยเสียงเบา ๆ เธอปรบมือขณะที่สายตาจับจ้องซูเย่ที่อยู่บนเวทีอย่างไม่วางตา

“เห็นด้วย”

ไป๋จือหรานที่มองซูเย่ที่อยู่บนเวที พยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับความเห็นของน้องสาว

เสียงดิ้ง! แจ้งเตือนที่แสนจะไพเราะดังขึ้นในห้วงความคิดของซูเย่

แต้มศีลธรรม +2

ซูเย่ยิ้มออกมาเล็กน้อย ดูเหมือนว่าการลงแรงในครั้งนี้จะไม่เสียเปล่า ตอนนี้เหลืออีกเพียง 6 แต้ม ก็จะสามารถเปิดจุดพลังปราณได้แล้ว

ซูเย่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและตัดสินใจกล่าวต่อเพิ่มเติม

แต่คราวนี้ เขาไม่ได้พูดเกี่ยวกับพิณผีผา แต่เป็นความรู้ด้านสุขภาพที่เกี่ยวข้องกับการเล่นพิณผีผา

สำหรับนักศึกษาที่เรียนในสถาบันดนตรีแล้ว บ่อยครั้งที่พวกเขาจะต้องฝึกฝนการเล่นเทคนิคเดิม ๆ ซ้ำ ๆ และบางครั้งมันก็อาจทำให้เกิดอาการบาดเจ็บจากการฝึกฝนนั้น

และด้วยสถานะของซูเย่ที่เป็นนักศึกษาจากมหาลัยแพทย์ เขาเลยได้ใช้โอกาสนี้ในการสอนความรู้ด้านสุขภาพให้กับผู้อื่น

“ดิ้ง——”

เมื่อประโยคสุดท้ายจบลง

เสียงสวรรค์ได้ดังขึ้นในห้วงความคิด

ให้ความรู้ สร้างแรงจูงใจ แต้มศีลธรรม +2

ซูเย่ยิ้มจนออกหน้า

“ขอบคุณนักศึกษาซูเย่ด้วย สำหรับการบรรยายที่แสนวิเศษในวันนี้”

อาจารย์ลั่วตงหมิงยิ้มแย้มขณะที่กำลังก้าวขึ้นไปบนเวที เขาจับมือกับซูเย่เป็นการแสดงความขอบคุณก่อนจะหันไปกล่าวกับนักศึกษาของตนเอง “อย่างที่พวกเธอได้เห็น ซูเย่คนนี้มีฝีมือพิณผีผาในระดับที่เกินกว่าจะวัดได้”

“ดังนั้น อาจารย์หวังว่าพวกเธอจะลดอีโก้และความเย่อหยิ่งลง สุภาพน้อบน้อมต่อผู้อื่นตลอดเวลา และตระหนักไว้เสมอว่าในโลกอันกว้างใหญ่นี้ ยังมีผู้คนอีกมากมายที่ปราดเปรื่องยิ่งกว่าอยู่เสมอ!”

เหล่านักศึกษาทุกคนพยักหน้ารับทราบอย่างจริงจัง

สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ช่างเป็นบทเรียนที่ลืมไม่ลง

ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงมีแค่รู้สึกภาคภูมิใจจนเกิดเป็นอีโก้ แต่ตอนนี้พวกเขาต่างรู้ถึงข้อด้อยของตัวเองแล้ว และพวกเขาก็พร้อมที่จะแก้ไขมัน

“เอาล่ะ ขอจบการสัมมนาแต่เพียงเท่านี้”