เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 20

บท​ที่​ 20 ไป๋​จือ​หรา​น​ลา​ออกจาก​สถาบัน​!

ใน​ดินแดน​ภูผา​มหา​นที​

พื้นที่​ระดับ​สี่

“โฮก.​…..”

ใน​จังหวะ​ที่​มือ​ของ​ซูเย่​แตะ​โดน​เหรียญตรา​นั้น​ เหล่า​มอนสเตอร์​ทั่ว​ทั้ง​พื้นที่​ระดับ​เหมือน​ได้รับ​การ​กระตุ้น​บางอย่าง​และ​พา​กัน​ร้อง​คำราม​กึกก้อง​ดัง​ไป​ทั่ว​

ไม่เพียงแค่​พื้นที่​ระดับ​สี่ แต่​เสียงคำราม​นั้น​ดัง​มาถึงกระทั่ง​มหานคร​ใน​พื้นที่​ระดับ​สาม

มหานคร​ตะวันออกเฉียงเหนือ​

เมื่อ​ได้ยิน​เสียงดัง​กังวาน​มาจาก​พื้นที่​ระดับ​

สีหน้า​ของ​บรรดา​ผู้​คนใน​เมือง​ก็​ล้วน​เปลี่ยนไป​

มหานคร​แหล่ง​อื่น​ก็​เช่นกัน​

“เกิด​อะไร​ขึ้น​?”

เป็น​ช่วงเวลา​ที่​น่าแปลก​และ​สับสน​

……

ซูเย่​ที่​ยัง​คงอยู่​ใน​แดน​ลับ​เอง​ก็​สัมผัส​ได้​ถึงความผิดปกติ​

ทว่า​เหรียญตรา​อยู่​ตรงหน้า​เขา​ พลัง​ปราณ​ที่​พุ่ง​ออกมา​เอง​ก็​ไม่เป็นอันตราย​ มัน​เพียง​ผลัก​ต้าน​ร่าง​ของ​เขา​ออกห่าง​

“เข้าไป​สิ!” ซูเย่​ปลดปล่อย​พลัง​ปราณ​ออกมา​ทั่ว​ร่าง​ของ​เขา​ พยายาม​ฝืน​บังคับ​ให้​ก้าว​เข้าไป​หยิบ​เหรียญตรา​ได้​

เพียง​ไม่กี่​ก้าว​ ชายหนุ่ม​รู้สึก​ได้​ถึงแรงกดดัน​มหาศาล​จาก​ฟากฟ้า​ลงมา​กด​ทับ​เขา​เอาไว้​

ไม่เพียงแค่​ร่าง​ของ​เขา​

แม้ว่า​พละกำลัง​ของ​เขา​จะมาก​พอ​ทำให้​พยุง​ตัวยืน​ไว้​ได้​ แต่​ภายใต้​แรงกดดัน​เช่นนี้​ ซูเย่​ไม่สามารถ​ก้าว​เท้า​เดิน​ต่อ​ได้​ ซ้ำยัง​ถูก​ผลัก​ให้​ถอยหลัง​ออกมา​ทีละ​ก้าว​ ทีละ​ก้าว​

“หา​!”

สายตา​ของ​เขา​เต็มไปด้วย​ความประหลาดใจ​ แรงกดดัน​เช่นนี้​ไม่ใช่สิ่งที่​ผู้ฝึก​ยุทธ์​ทั่วไป​ขั้น​สี่จะต้านทาน​ได้​อย่าง​แน่นอน​

เขา​เอง​ยัง​ทำ​ไม่ได้​

นอกจาก​เขา​จะได้​เลื่อนขั้น​ไป​ยัง​ขั้น​สี่

อาจจะ​ยัง​พอ​มีหวัง​

ซูเย่​นึกถึง​หญ้า​เซียน​

จะกิน​หรือไม่​กิน​?

ทว่า​ใน​ตอนนั้น​เอง​

นาฬิกา​อัจฉริยะ​แจ้งเตือน​เขา​ว่า​ได้รับ​ข้อความ​จาก​โมห​ลี่​

“อุโมงค์​ออก​ดินแดน​ภูผา​มหา​นที​จะปิด​ใน​อีก​หนึ่ง​ชั่วโมง​ นาย​ต้อง​กลับมา​ให้​ทัน​”

พอได้​เห็น​ข้อความ​ ซูเย่​ก็​ถอนหายใจ​ออกมา​เบา​ ๆ

เขา​มอง​ไป​ยัง​เหรียญตรา​และ​ส่าย​หัว​อย่าง​ไม่มีทางเลือก​ การ​ดูดซึม​ปราณ​จาก​หญ้า​เซียน​ต้อง​ใช้เวลานาน​

“ดูเหมือน​ต้อง​ไว้​คราวหน้า​”

“ครั้ง​ต่อไป​ จะเอา​ไป​ให้ได้​เลย​!” เขา​กล่าว​

ซูเย่​หันหลัง​และ​ออกจาก​แดน​ลับ​โดย​ไม่คิด​อะไร​อีก​

อย่างไรก็ตาม​ แดน​ลับ​แห่ง​นี้​จำเป็นต้อง​ใช้พลัง​ลมปราณ​ภายใน​สำหรับ​การ​เข้า​ แม้ว่า​จะถูก​คนอื่น​พบ​ ก็​ไม่มีใคร​สามารถ​เข้าไป​ได้​ ดังนั้น​เขา​จึงไม่ต้อง​กังวล​ว่า​จะมีคน​มาชิงไป​ก่อน​

จะเป็นการ​ดีกว่า​หาก​เขา​ออก​ไป​เลื่อนขั้น​สู่ขั้น​สี่ระดับ​หนึ่ง​ก่อน​

ระหว่างทาง​กลับ​

ซูเย่​แวะ​มายัง​ตำแหน่ง​ที่​มีพุ่ม​งาและ​เก็บ​งาดำ​ทั้งหมด​ก่อน​จะกลับ​ไป​ยัง​มหานคร​ตะวันออก​

โมห​ลี่​ยืน​เฝ้าหน้า​ประตูเมือง​ เมื่อ​เขา​เห็น​ร่าง​ที่​คุ้นตา​ปรากฏ​ขึ้น​ เขา​จึงรู้สึก​โล่งใจ​เป็นอย่างมาก​

“ในที่สุด​ก็​กลับมา​สักที​”

ขณะที่​ซูเย่​กำลังจะ​เข้า​ประตู​ไป​ โมห​ลี่​ทัก​เขา​ขึ้น​มาก่อน​ “เหล่า​พี่น้อง​ของ​นาย​ทิ้ง​ของ​พวก​นี้​ไว้​ให้​”

กล่าว​จบ​ โมห​ลี่​ก็​ยื่น​กระเป๋า​ใบ​ใหญ่​ให้​กับ​ซูเย่​

“หยก​ปราณ​ 5,000 ก้อน​กับ​หญ้า​ปราณ​หลากหลาย​สายพันธุ์​”

เขา​พูด​ออกมา​พร้อม​ความอิจฉา​

เด็ก​พวก​นี้​ทำ​เงินได้​เยอะ​มาก​ แม้ว่า​จะหัก​สามใน​ห้า​ออก​ ก็​ยัง​ถือว่า​เยอะ​อยู่ดี​

ยิ่งไปกว่านั้น​ พวกเขา​ให้ความสำคัญ​กับ​ซูเย่​มาก​ เลือก​ที่จะ​กลับ​ไป​มือเปล่า​และ​ทิ้ง​ทุกอย่าง​ไว้​ให้​ซูเย่​

“ขอบคุณ​ครับ​” ซูเย่​พยักหน้า​กล่าว​ขอบคุณ​

“อุโมงค์​ใกล้​จะปิด​เต็มที​แล้ว​ รีบ​ไป​จัดการ​เรื่อง​แล้ว​กลับ​ซะ” โมห​ลี่​เตือน​อีกครั้ง​

“เดี๋ยวก่อน​ ผม​ช่วย​หา​ทรัพยากร​ให้​มหานคร​ตั้ง​มากมาย​ ขอ​อะไร​อย่าง​ได้​ไหม​ครับ​?”

ซูเย่​เอ่ย​ถามโมห​ลี่​พร้อม​รอยยิ้ม​

“ต้องการ​อะไร​ล่ะ​?”

โมห​ลี่​ถามกลับ​ด้วย​น้ำเสียง​คร่ำครวญ​

“ง่าย​มาก​ แค่​ให้​ผม​ไม่ต้อง​แบ่ง​ทรัพยากร​กับ​ทางการ​ครับ​” เป็น​คำขอ​ที่​ออก​มาจาก​ปาก​ของ​ซูเย่​

“ฉัน​ไม่มีสิทธิ์​ตัดสินใจ​ใน​เรื่อง​นี้​นะ​”

โมห​ลี่​เหลือบมอง​ซูเย่​และ​พูด​อย่าง​ตรงไปตรงมา​

แต่​ใน​ครั้งนี้​ซูเย่​สร้าง​ผลงาน​ไว้​มากมาย​ จะไม่ตอบแทน​อะไร​เขา​เลย​ก็​คง​ไม่ได้​!

ไม่นาน​ โมห​ลี่​กล่าว​ต่อ​

“จะช่วย​ก็ได้​ แต่​ใน​มือ​นั่น​ถือเป็น​ของ​จาก​ซูชือ​และ​คนอื่น​ ๆ ไม่ใช่ของ​นาย​ ดังนั้น​ยัง​ต้อง​แบ่ง​ให้​ทางการ​อยู่​ แต่​ฉัน​จะลด​ให้​เหลือ​สอง​ใน​ห้า​”

ซูเย่​ทำท่า​เหมือน​กำลังจะ​พูด​อะไร​ออกมา​ โมห​ลี่​จึงเสริม​ต่อ​

“ส่วน​ที่อยู่​ใน​กระเป๋า​นาย​ เอา​ออก​ไป​ได้​เลย​ ไม่ต้อง​แบ่ง​”

ซูเย่​ตา​เบิก​กว้าง​และ​ถามกลับ​ “ได้​จริง​เหรอ​ครับ​?”

ใน​นั้น​มีทั้ง​หญ้า​ปราณ​ หญ้า​เซียน​ และ​ตรา​ควบคุม​อสูร​!

“จริง​”

ซูเย่​เอ่ย​ออกมา​พร้อม​รอยยิ้ม​ “เท่านี้​ก็​พอแล้ว​ครับ​”

“ดูเหมือน​นาย​เอง​ก็​ได้มา​เยอะ​เลย​สิท่า​” โมห​ลี่​กล่าว​ขณะ​จ้องมอง​ซูเย่​

“ไม่เยอะ​เท่าที่​มหานคร​ทั้ง​หก​ได้​หรอก​ครับ​ เทียบ​กัน​แล้ว​ของ​ผม​ขนาด​เท่า​ถังใบ​เดียว​เอง​” ซูเย่​ยิ้มเยาะ​

ทำเอา​โมห​ลี่​พูดไม่ออก​

หลังจากนั้น​ซูเย่​ไป​รายงาน​ทรัพยากร​และ​หัก​ส่วนแบ่ง​ที่​น่า​ปวดใจ​ออก​สอง​ใน​ห้า​ โมห​ลี่​พา​เขา​ไป​ยัง​อุโมงค์​เพื่อ​เดินทาง​กลับ​เมือง​จี้หยาง​

กลับ​มาสู่โลก​ปกติ​

ซูเย่​เดิน​ทางข้าม​ป่า​เขา​ไป​ยัง​หมู่บ้าน​ฉีเจี๋ย​ซุน​

โดย​ไร้​การ​รบกวน​บรรดา​ชาวบ้าน​ของ​หมู่บ้าน​นี้​และ​หมู่บ้าน​รอบ​ ๆ ทั้ง​สาม

เขา​ตรง​ขึ้นไป​บน​ภูเขา​เพื่อ​สำรวจ​ภูมิประเทศ​อย่าง​ระมัดระวัง​ จากนั้น​นำ​หยก​ปราณ​ออกมา​ 1,000 ก้อน​เพื่อ​จัด​ตั้งค่าย​กล​รวบรวม​ปราณ​

ครั้งนี้​การ​ตั้งค่าย​กล​ยาก​กว่า​ครั้งก่อน​เป็นอย่างมาก​

ก่อนหน้านี้​มีเพียง​หมู่บ้าน​ฉีเจี๋ย​ซุน​ แต่​ครั้งนี้​ต้อง​รวม​พื้นที่เพาะปลูก​ของ​หมู่บ้าน​รอบ​ ๆ ทั้ง​สามไป​ด้วย​

ใน​การ​ขยาย​ขอบเขต​ค่าย​กล​รวบรวม​ปราณ​จะต้อง​อาศัย​ความ​ละเอียด​แม่นยำ​มากขึ้น​

“โชคดี​ที่​คุ้นเคย​กับ​การ​ตั้งค่าย​กล​รวบรวม​ปราณ​เป็น​อย่าง​ดี​”

ซูเย่​ถอน​ใจเบา​ ๆ หาก​เขา​ไม่คุ้นเคย​ การ​จัดตั้ง​พื้นที่​ขนาดใหญ่​เช่นนี้​คง​ไม่ใช่งาน​ง่าย​

ด้วย​การเคลื่อนไหว​อย่าง​รวดเร็ว​และ​สม่ำเสมอ​ การ​สร้าง​ค่าย​กล​ขนาด​กว้าง​นี้​ยังคง​ต้อง​ใช้เวลา​พักใหญ่​

จน​ในที่สุด​ก็​จัดตั้ง​ได้​สำเร็จ​

“เอาล่ะ​!”

ซูเย่​ตะโกน​เสียงดัง​ และ​เรียก​พลัง​ปราณ​ของ​เขา​ออกมา​

ค่าย​กล​รวบรวม​ปราณ​เริ่ม​ทำงาน​ทันที​

พลัง​ปราณ​ใน​สภาพแวดล้อม​ทั้งหมด​ถูก​รวบรวม​ให้​มาอยู่​จุด​เดียว​

“หลังจาก​หว่าน​เมล็ด​กะหล่ำปลี​เรียบร้อย​ ปราณ​ตรงนี้​น่าจะ​เข้มข้น​กำลังดี​”

ซูเย่​ถอนใจ​ด้วย​ความ​โล่ง​ เหลือ​เพียง​การทำสัญญา​ การ​ปลูก​ และ​ทุกอย่าง​จะดำเนิน​ไป​ตาม​แผน​

หลังจาก​ทำ​สิ่งเหล่านั้น​ครบ​

ซูเย่​ตรง​กลับ​ไป​ยัง​เขต​มหาวิทยาลัย​