เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 34

บทที่ 34 แต้มศีลธรรมเพิ่มเพราะบริจาคเงิน (ตอนปลาย)

เมื่อเห็นสีหน้าไม่เข้าใจสักเท่าไหร่ของซูเย่ จินฟานก็ยังคงอธิบายต่อไปด้วยความอดทนว่า “ช่วงหลังมี

แอปประเภทนี้เกิดขึ้นหลายเจ้าเลยล่ะ พวกเขาจะเอาเงินรางวัลมาเป็นตัวล่อให้คนเข้าไปเล่นเกมตอบคำถาม โดยที่ในแต่ละวันจะแบ่งการเล่นเกมออกเป็น 3 รอบ เงินรางวัลรอบแรกอยู่ที่ 10,000 หยวน เงินรางวัลรอบที่ 2 อยู่ที่ 20,000 หยวน ส่วนเงินรางวัลรอบที่ 3 อยู่ที่ 30,000 หยวน”

“เมื่อกี้พวกเราเพิ่งเล่นรอบแรกเสร็จไป”

“นอกจากนี้ ก็ยังมีการเก็บสะสมเงินรางวัลประจำวันด้วยนะ สมมุติว่าวันนี้ไม่มีใครตอบคำถามได้ถูกเลย เงินรางวัลทั้งหมดก็จะถูกยกไปผสมเข้ากับเงินรางวัลของวันพรุ่งนี้ และเงินรางวัลก็จะทบไปเรื่อย ๆ จนครบ 1 ล้านหยวน!”

หลังได้รับฟังรายละเอียด ซูเย่ก็กดดาวน์โหลดแอปพลิเคชันตอบคำถามชิงเงินรางวัลที่มีชื่อว่า Question มาติดตั้งลงในเครื่องโดยไม่ลังเล

นี่เป็นโอกาสที่เขาจะหาเงินได้ง่ายที่สุดแล้ว!

“ว่าแต่คำถามยากไหม?”

เขาสอบถามระหว่างลงทะเบียนเข้าใช้งาน

“ก็ต้องยากสิวะ คำถามแต่ละข้อมีเวลาให้ตอบแค่ 5 วิเท่านั้นเอง ฉันนี่มาตกม้าตายตรงข้อ 3 ประจำเลย”

ซูชือพูดแล้วก็ยักไหล่ ก่อนถอนหายใจ เงยหน้ามองเพดานด้วยความท้อแท้

“ทำไมไม่มีเกมแข่งตอบปัญหาแพทย์แผนจีนชิงเงินรางวัลบ้างวะ ถ้ามีจริงนะ ฉันจะตั้งใจเรียนมากกว่าเดิม 10 เท่าเลย!”

“ฉันก็ตายตรงข้อ 3 เหมือนกัน” จินฟานหยิบโทรศัพท์มาดูหน้าจออีกรอบพร้อมกับพูดว่า

“คำถามรอบนี้จบลงแล้ว คนที่ตอบถูกครบ 10 ข้อต้องแบ่งเงินรางวัลกันคนละ 1,000 หยวน เฮ้อ…

น่าเสียดายชะมัด! อุตส่าห์ตั้งหน้าตั้งตารอตอบคำถามอยู่นานสองนาน บางคนเตรียมตัวเป็นวันเลยนะเว้ย แต่สุดท้ายกลับได้เงินรางวัลแค่คนละ 1,000 หยวน โลกนี้ไม่มีความยุติธรรมแล้วหรือไง!”

ถึงจะได้เงินรางวัลมาแค่ 1,000 หยวน ก็ไม่เห็นเสียหายอะไรนี่นา

สำหรับซูเย่ ด้วยเงินจำนวนนี้ เขาสามารถดำรงชีพได้ถึงครึ่งเดือนเลยทีเดียว

เขามองช่องกรอกข้อมูลชื่อผู้ใช้ หลังจากครุ่นคิดอยู่เล็กน้อย ชายหนุ่มก็ตัดสินใจตั้งชื่อผู้ใช้ของตนเองว่า

“คนเก็บขยะ”

เพราะเขาต้องการตอบคำถามเพื่อเงินรางวัล เหมือนที่คุณตาต้องเก็บขยะเพราะว่าอยากได้เงินเหมือนกันนั่นเอง!

“คำถามรอบที่ 2 จะเริ่มขึ้นเมื่อไหร่?”

ซูเย่เงยหน้าขึ้นมาถาม

“อีก 10 นาที”

ซูชือไถลตัวลงไปในเก้าอี้ที่ตนเองนั่งอยู่ ดวงตาของเขาจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ด้วยความเบื่อหน่าย

ผ่านไป 10 นาที เกมตอบคำถามรอบใหม่ก็เริ่มขึ้น

ซูชือกลับมานั่งตัวตรงอีกครั้ง จ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ด้วยแววตามุ่งมั่นพร้อมกับตะโกนออกมาว่า

“ครั้งนี้ฉันต้องตอบถูกทุกข้อให้ได้!”

บนหน้าจอโทรศัพท์ในขณะนี้ พิธีกรผู้ดำเนินเกมการตอบคำถามกำลังอธิบายรายละเอียดกฎกติกา

ต่าง ๆ เมื่อเรียบร้อยดีแล้ว การแข่งขันก็เริ่มขึ้น

“คำถามข้อที่ 1 : นโยบายการวางแผนครอบครัวให้มีลูกเพียงคนเดียวของประเทศจีน เริ่มถูกใช้งานตั้งแต่ปี ค.ศ. ใด?”

พิธีกรยังไม่ทันอ่านคำถามจบ บนหน้าจอก็แสดงตัวเลือกคำตอบขึ้นมาให้ผู้เข้าแข่งขันได้ตัดสินใจ

เมื่อเห็นตัวเลือกคำตอบแล้ว

ซูเย่ก็แตะนิ้วลงไปที่ข้อ B โดยไม่ลังเล

10 วินาทีต่อมา

“คำตอบที่ถูกต้องคือข้อ B ขอแสดงความยินดีกับเพื่อน ๆ ที่ตอบถูกด้วยครับ”

“ติ๊ง! ติ๊ง! ติ๊ง!” เสียงแจ้งเตือนดังออกมาจากโทรศัพท์มือถือของซูเย่

แล้วก็มาถึงคำถามข้อต่อไป

“ดินปืนถูกคิดค้นขึ้นที่ประเทศใด?”

“ข้อ A: จีน ข้อ B: ญี่ปุ่น ข้อ C: สหรัฐอเมริกา”

ซูเย่กดตอบข้อ A ทันทีโดยไม่ต้องคิด

คำถามข้อที่ 3

“เมื่อมีวาสนาต่อกัน แม้อยู่ห่างไกลเป็นพันลี้ ก็ยังมีวันได้พบเจอ แต่ถ้าไม่มีวาสนา ต่อให้อยู่ใกล้กัน ก็ไม่สามารถจับมือกันได้…ทั้งหมดนี้เป็นเนื้อร้องของบทเพลงใด?”

“ข้อ A: รอคอยรักพันปี ข้อ B: ตำนานนางพญาผมขาว ข้อ C: ความรักที่เลยผ่าน”

ซูเย่เลือกตอบข้อ C

“อะไรวะ! ไม่ใช่รอคอยรักพันปีได้ไง?”

ซูชือส่งเสียงโวยวายและโยนโทรศัพท์กลับไปที่โต๊ะอ่านหนังสืออีกครั้ง “ตกรอบอีกแล้วว้อย”

“ฉันก็เหมือนกัน”

จินฟานมีสีหน้าหมดหวัง เพราะเขาก็เลือกตอบว่าเป็นเพลงรอคอยรักพันปี ใครจะไปคิดเลยว่ามันเป็นเนื้อเพลงจากความรักที่เลยผ่านไปซะได้!

“ซูเย่ นายเป็นไงบ้างวะ?”

จินฟานหันกลับมามองหน้าซูเย่

“ฉันตอบถูก”

ซูเย่ยิ้มมุมปากเล็กน้อย

เพื่อนร่วมห้องทั้งสองคนชะงักกึก และรีบลากเก้าอี้มาตั้งอยู่ข้างตัวซูเย่อย่างพร้อมที่จะช่วยเหลือเขาตอบคำถามในข้อต่อไป

“เซียงเหลียงมีบุตรชายกี่คน?”

“ข้อ A: 2 คน ข้อ B: 1 คน ข้อ C: 3 คน”