เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 53

บทที่ 53 ดาบเวหามีราคาอยู่ที่ห้าแสนหยวน

ซูเย่พยายามคิดหาคำตอบ

เขาทบทวนความทรงจำทุกอย่าง

และก็นึกออกได้เพียงเรื่องเดียว

จางกงหมิงรับปากว่าจะนำรายได้จากการถ่ายทอดสดไปบริจาค

รายได้ของเน็ตไอดอลจากการไลฟ์สดเท่าที่เขารู้มาคือจะถูกเจ้าของแอปหักไป 50 เปอร์เซ็นต์ ส่วนตัวของเน็ตไอดอลผู้ทำการถ่ายทอดสดก็จะได้อีก 50 เปอร์เซ็นต์ที่เหลือ ชายหนุ่มเจ้าของนามแฝง “คำพูดที่ไม่เคยคิด ที่จริงก็คือยาพิษ” สามารถสร้างรายได้จากการถ่ายทอดสด 250,000 หยวน เมื่อนำมาหักครึ่ง ก็จะได้เป็นจำนวนเงิน 125,000 หยวนพอดิบพอดี

“ใช่แล้ว ต้องเป็นเงินจำนวนนี้แน่ ๆ”

ซูเย่พยักหน้าให้กับตนเอง หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและกดเข้าไปในแอปสมาคมสังคมสงเคราะห์อีกครั้ง

คนกลุ่มแรกที่เขาบริจาคเงินให้ ล้วนแต่เป็นเด็กนักเรียนชั้นประถมผู้เรียนดีแต่ขาดแคลนทุนทรัพย์

และเงินบริจาคก้อนต่อมา ซูเย่มอบเป็นค่าซ่อมแซมสะพานในต่างจังหวัดอันห่างไกล

ส่วนเงินบริจาคส่วนที่สาม เขามอบให้เป็นค่าใช้จ่ายในการปรับปรุงโรงเรียนยากจนในเขตทุรกันดาร

ไม่กี่นาทีต่อมา

ชายหนุ่มก็บริจาคเงินไปทั้งหมดเป็นจำนวน 250,000 หยวน

“ติ้ง!”

“แต้มศีลธรรม +5”

เขาเพิ่งเลื่อนระดับพลังได้ไม่เท่าไหร่ คะแนนศีลธรรมก็มีอยู่ถึง 7 แต้มแล้ว นับว่าเป็นระดับความเร็วที่น่าพึงพอใจ

แต่หลังจากนั้น…

ก็มี SMS แจ้งเตือนมาจากธนาคารว่า

“ยอดเงินในบัญชีของผู้ใช้หมายเลขลงท้ายบัตร 0548 คือ 800 หยวน…”

เมื่อเห็นข้อความแจ้งเตือนยอดเงินในบัญชี ซูเย่ก็ได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ ออกมาเท่านั้น

“ดูเหมือนเราจะเป็นพวกที่เก็บเงินไว้กับตัวได้ไม่นานจริง ๆ แฮะ เป็นคนรวยได้ไม่เท่าไหร่กลับมาเป็นคุณชายถังแตกอีกแล้วหรือนี่…”

“ฮ่าฮ่าฮ่า…”

ทันใดนั้น เสียงหัวเราะด้วยความดีใจสุดขีดก็ดังขึ้นในห้องพักของเขา

ซูเย่หันหน้ามองไปที่ต้นเสียง

แล้วชายหนุ่มก็ได้เห็นซูชือกับจินฟานกำลังถอดหมวก VR ด้วยสีหน้าตื่นเต้น

“ในที่สุดก็ทำได้แล้วโว้ย ในที่สุดฉันก็ผ่านแล้ว วะฮ่าฮ่า สุดยอด!”

ซูชือนอนกลิ้งอยู่บนเตียงและหัวเราะด้วยความสะใจ

จินฟานก็มีอาการไม่ต่างกัน

“พวกนายตื่นเต้นเรื่องอะไรกันเนี่ย?”

ซูเย่ถาม

“ตื่นเต้นที่ฆ่าตัวบอสได้สักทีน่ะสิ”

จินฟานยิ้มแย้มอย่างมีความสุข “หลังจากเสียเวลาศึกษากลยุทธ์มาหลายคืน ในที่สุดเราก็สามารถจัดการตัวบอสแรคคูนระดับ 10 ได้แล้ว!”

“เหรอ?”

ซูเย่ยิ้มมุมปาก “ยินดีด้วยนะเพื่อน”

“ยินดีกับผีน่ะสิ!”

พลันซูชือลุกขึ้นมานั่งและพูดด้วยความหงุดหงิด “เราเทียบกับไอ้ท่าน X ไม่ได้เลย ระดับพลังของเรายังห่างชั้นจากเขาอยู่หลายขุม”

ทว่าสีหน้าของชายหนุ่มก็เปลี่ยนมาเป็นยิ้มแย้มอีกครั้ง

“แต่ในที่สุดฉันก็ได้เข้าใจความหมายที่แท้จริงของเกมนี้แล้วล่ะ!”

“ความหมายที่แท้จริงของเกมนี้ คือการสอนให้ผู้เล่นมีความสมัครสมานสามัคคีเพื่อโค่นล้มตัวบอสให้ได้! เว้นแต่ไอ้โรคจิต x คนเดียวน่ะนะ!”

ซูเย่พูดอะไรไม่ออก

“ถึงฉันจะไม่ได้เป็นคนที่ฆ่าตัวบอสเองกับมือ แต่ฉันก็ได้อัพเกรดให้เข้าร่วมเล่นแผนที่ระดับ 10 เรียบร้อยแล้ว เป็นผลมาจากการไล่ฆ่าสัตว์ประหลาดตลอดหลายวันที่ผ่านมานั่นแหละ เราสะสมคะแนนประสบการณ์มาเรื่อย ๆ จากการฆ่าสัตว์ประหลาดระดับ 8 กับระดับ 9!”

“และด้วยความที่เราถูกจัดอยู่ในหมวดผู้เล่นคะแนนประสบการณ์สูง บวกกับเรื่องที่พวกเราสามารถนำกองทัพไปฆ่าตัวบอสแรคคูนผีได้สำเร็จ นั่นก็ทำให้ตอนนี้ฉันกับจินฟานกลายเป็นเซียนในเกม Fantasy Dream ไปแล้วนะเว้ย!”

ซูชือพูดด้วยความภูมิใจ

“นายอย่าเพิ่งดีใจไปหน่อยเลยน่า เรื่องแบบนี้ใคร ๆ ก็ทำได้!” จินฟานต้องพยายามเบรกอารมณ์เพื่อน “แต่สิ่งที่คนทำไม่ค่อยได้ก็คือ การเก็บเลเวลตัวละครให้ถึงระดับ 10 ต่างหาก เห็นทางเว็บไซต์ของเกม Fantasy Dream ประกาศเอาไว้แล้วว่า สำหรับผู้เล่นที่มีเลเวลระดับ 10 ขึ้นไป ก็จะสามารถเข้าร่วมเล่นในแผนที่ระดับสูงกว่านี้ได้เหมือนกัน”

“จริงด้วยสิ”

ซูชือพยักหน้าด้วยความมุ่งมั่นและหันกลับมาสบตาซูเย่ “ซูเย่ ช่วงนี้นายไม่ค่อยได้เล่นเกมหรือไง? จินฟานกับฉันพยายามแอดเพื่อนนายไปหลายรอบแล้วนะ ทำไมนายถึงไม่รับแอดสักทีวะ? เกมนี้เล่นไม่ยากหรอกนะ ก็แค่ถือดาบไล่ฆ่าสัตว์ประหลาดเท่านั้นเอง ถ้านายเล่นไม่เป็นก็ไม่ต้องกังวลไปหรอก เดี๋ยวฉันช่วยสอนให้ก็ได้”

“เวลาเข้าไปในตัวเกม ฉันชอบเดินเล่นเรื่อยเปื่อยในป่าน่ะ เลยไม่ค่อยได้เช็คดูข้อความเท่าไหร่”

ซูเย่พยายามให้คำอธิบายอย่างอารมณ์ดี

“เดินเล่นเรื่อยเปื่อย? คงมีแต่นายเท่านั้นแหละที่ยังมีอารมณ์เดินเล่นในเกมแบบนี้อีก!”

ซูชือบ่นอุบ “ครั้งหน้านายเข้าเกมเมื่อไหร่ รีบ ๆ เดินกลับมารวมตัวที่หน้าหมู่บ้านได้แล้ว เดี๋ยวฉันจะพานายไปล่าสัตว์ประหลาดเอง!”

“ขอบใจนะ”

ซูเย่พยักหน้ายิ้มกริ่ม “ยังไงก็ช่วยสอนฉันหน่อยแล้วกัน”

ทันใดนั้น ชายหนุ่มก็นึกขึ้นมาได้ว่าเขาไปโพสต์กระทู้ขายดาบเวหาอยู่ในบอร์ดข้อความของเกม Fantasy Dream เมื่อวันก่อน

ไม่รู้เลยว่าป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง

ซูเย่รีบเข้าไปตรวจสอบกระทู้ในบอร์ดข้อความโดยไม่ได้ล็อกอินแสดงตัวตน

ผลลัพธ์ที่ได้ก็คือ กระทู้ของเขากลายเป็นกระทู้ที่มีผู้คนเข้าชมมากที่สุด และชาวเน็ตก็ให้การตอบรับมากมายมหาศาล

“บ้าไปแล้ว มีคนได้ดาบเวหาแล้วจริง ๆ สิ?”

“โคตรเก่ง นี่คงเป็นดาบเวหาเล่มแรกเลยมั้งที่มีคนได้ในเซิร์ฟของเรา หวังว่าคงไม่ใช่ของปลอมหรอกนะ? ถ้านี่เป็นดาบเวหาของจริง ฉันยินดีจ่ายให้เลย 100,000 หยวน”

“ของดีขนาดนี้ นายให้แค่แสนหยวนได้ยังไง? ฉันยินดีจ่ายเลย 200,000 หยวน! คนที่เล่นเกมนี้ต้องลงทะเบียนกับทางสถานีตำรวจทุกคน รับรองว่าไม่มีการโกงค่าดาบเด็ดขาด!”

“คนพวกนี้เป็นพ่อค้าในตลาดมืดทั้งนั้น เจ้าของกระทู้อย่าไปสนใจเลยนะ เอาดาบมาขายให้ฉันดีกว่า ฉันยินดีจ่าย 210,000 หยวน”

“กระจอก ฉันให้เลย 300,000”

…

“หืม? ทำไมทุกคนดูรวยกันจัง?”

ซูเย่ตกตะลึงไม่น้อย…

เขาคิดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนอยากได้ดาบเวหามากมายถึงขนาดนี้

หลังจากไถหน้าจอดูข้อความอีกพักใหญ่

ในที่สุดชายหนุ่มก็ได้พบเจอกับผู้ที่ให้ราคาสูงสุด

“ฉันยินดีจ่าย 500,000 หยวนและดาบเล่มนี้ฉันจะรับไว้เอง”

ผู้ที่โพสต์ข้อความนี้มีเข็มกลัดผู้เล่นระดับ “VIP ทองคำ” แปะอยู่ท้ายชื่อ

แสดงว่าต้องเป็นผู้ที่มีเงินอย่างแท้จริง

“เยี่ยม”

ซูเย่พยักหน้าด้วยความพอใจ

เขากดกลับออกมาจากกระทู้

ปล่อยเอาไว้อย่างนี้ก่อนอีกสักสองสามวันก็แล้วกัน

รอให้แผนที่ระดับ 10 เปิดให้เล่นได้อย่างเป็นทางการก่อน

วันต่อมา ซูเย่ยังคงฝึกวิชาตามปกติ และราคาของดาบเวหาก็ยังคงอยู่ที่ 500,000 หยวน

วันถัดไป ซูเย่ยังฝึกวิชาตามปกติ และราคาของดาบเวหาก็ยังคงอยู่ที่ครึ่งล้านหยวนดังเดิม

เพียงเท่านี้ ซูเย่ก็รู้แล้วว่านี่คือราคาสูงสุดเท่าที่ดาบเวหาจะสามารถขายได้ ดังนั้น ชายหนุ่มจึงกะว่าจะตอบข้อความอีกฝ่ายเมื่อเขาเรียนแพทย์แผนจีนคลาสพิเศษจบลงในบ่ายวันนี้

ตามข้อมูลที่ซูชือบอกเอาไว้ แผนที่ระดับ 10 จะเปิดให้เล่นได้อย่างช้าสุดก็ไม่เกินวันพรุ่งนี้

ซูเย่บอกตนเองว่าเขาต้องรีบขายในขณะที่ดาบเวหายังได้ราคาอยู่

…