เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 57
บทที่ 57 รายการประมูลพิเศษ!
ซูเย่รู้อย่างชัดเจน
เหตุผลที่ว่าทำไมหอหวังเป่าจึงได้มีชื่อเสียงกว้างขวางในยุทธภพ นอกจากการที่คอยรับซื้อขายทรัพยากรทุกประเภทจากดินแดนภูผามหานที ซึ่งเหตุผลใหญ่ก็คือพวกเขาจัดงานประมูลครั้งแล้วครั้งเล่า
สิ่งของส่วนใหญ่ในงานประมูลมักจะเป็นสมบัติหายากและแปลกใหม่
นี่จึงเป็นเหตุผลใหญ่ว่าทำไมหอหวังเป่าจึงไม่เคยกังวลเรื่องยอดขาย
“ประมูล?” หวังอวี้ผงะไป และทราบได้ถึงจุดประสงค์ของซูเย่ในทันที เขายิ้มและกล่าวขึ้นมา “ใช่ คืนนี้จะมี แต่…”
เขาตั้งใจที่จะซื้อสูตรหลอมโอสถทั้งสองที่ 80 ล้าน และนำไปเป็นของปิดงานประมูล ไม่เพียงได้โอกาสในการสร้างกำไร แต่ยังสร้างชื่อเสียงให้หอหวังเป่าโด่งดังยิ่งขึ้นอีกด้วย
ไม่คาดคิดเลย
โอ้ อย่ามัวเสียเวลาดีกว่า
ในเมื่อกล่าวถึงการประมูลแล้ว เขาก็เกี่ยงลูกค้าไม่ได้เช่นกัน
“ถ้าคุณต้องการขายมันในงานประมูล” หวังอวี้กล่าวต่อ “ฉันขอแนะนำให้คุณเข้าร่วมงาน เราจะช่วยนำเสนอสินค้าให้ โดยคุณจ่ายค่าธรรมเนียมเล็กน้อย แล้วราคาของสูตรโอสถทั้งสองจะสูงขึ้นอย่างแน่นอน”
“คืนนี้เลยได้ไหม” ซูเย่กล่าวตรง ๆ เขาต้องการเงิน
“ก็พอเป็นไปได้” หวังอวี้ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าว “แม้ว่ารายการของการประมูลในวันนี้จะถูกจัดไว้แล้ว หากคุณต้องการเข้าร่วม ฉันก็ช่วยแทรกของคุณในรายการได้ ทว่าเวลามันกระชั้นชิดเกินไป จะไม่มีการโฆษณาให้”
“ไม่เป็นไรครับ” ซูเย่พยักหน้าและกล่าว “ขอแค่เป็นคืนนี้”
“แล้วก็ ค่าธรรมเนียมอาจจะสูงเล็กน้อย บวกกับค่านายหน้า 5 % ” หวังอวี้กล่าว
“ 3 % “ ซูเย่สวนขึ้น
“นี่……” หวังอวี้ทำหน้าครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายจึงตกลง “ก็ได้ อย่างไรเสีย ฉันก็รับโอสถไปแล้วสองเม็ด ควรจะให้ส่วนลดสักหน่อย”
“เมื่อไรและที่ไหน?” ซูเย่เอ่ยถาม
“3 ทุ่มคืนนี้ ที่ลานประมูลหวังเป่า เมืองจี้หยาง ค้นหาตำแหน่งบนโทรศัพท์ได้เลย” หวังอวี้กล่าวพร้อมรอยยิ้ม
“ครับ” ซูเย่พยักหน้าและเตรียมตัวกลับ
“เดี๋ยวก่อน” หวังอวี้ตะโกนขึ้น เดินไปยังเคาน์เตอร์และหยิบบัตรสีเงินออกมา หน้าตาดูเหมือนนามบัตร มีเพียงคำว่า ‘หอหวังเป่า’ เขียนอยู่
“ไปถึงแล้วแสดงบัตรนี้ จะมีคนพาคุณเข้างาน” หวังอวี้ยื่นบัตรให้กับซูเย่
ซูเย่รับมาและเดินออกจากหอหวังเป่า
……
เวลา 2 ทุ่ม 45 นาที
ตามตำแหน่งจากโทรศัพท์แล้ว ซูเย่พบว่าลานประมูลหวังเป่าอยู่บนชั้น 24 ของตึกหรูที่ไม่ไกลจากตัวหอหวังเป่ามากนัก
เขามาถึงก่อนเวลา
ซูเย่พบว่าชั้นนี้เป็นชั้นบนสุดของตึก โครงสร้างโปร่งใสทั่วทั้งชั้น
ภายในมองเห็นทิวทัศน์ทั่วเมืองจี้หยาง ทว่าภายนอกมองมาจะไม่เห็นภายใน
“ยินดีต้อนรับ ไม่ทราบว่ามีบัตรเชิญไหมครับ?”
ทันทีที่ออกมาจากลิฟท์ ก่อนที่จะได้ทันก้าวเดิน ซูเย่ก็ถูกหยุดไว้โดยเจ้าหน้าที่ตรงทางเข้าลานประมูล
ซูเย่นำบัตรสีเงินออกมาและส่งให้กับอีกฝ่าย
“สวัสดีครับ VIP ตามผมมาทางนี้เลยครับ”
เมื่อได้เห็นบัตร เจ้าหน้าที่จึงโค้งคำนับและยิ้มให้กับซูเย่ ก่อนจะนำเขาไปด้านในลาน
ในลานนั้นถูกจัดอย่างเรียบง่าย เหมือนกับเป็นห้องแสดงดนตรี
ด้านบนมีโพเดียม ด้านล่างมีแถวเก้าอี้นั่ง
“ทางนี้ครับ” เจ้าหน้าที่ผายมือไปยังห้องส่วนตัวที่ตั้งเรียงเป็นแถวของ VIP จากนั้นกล่าว “เนื่องจากคุณเป็นลูกค้าระดับสูงสุดของบัตรมังกรเงิน คุณจะได้รับห้องส่วนตัวนะครับ”
ด้วยการนำทางของเจ้าหน้าที่ ซูเย่เข้าไปในห้อง
“กดปุ่มนี้นะครับหากต้องการอะไร” พนักงานชี้ไปยังปุ่มเล็ก ๆ บนรีโมท และกล่าว “ขอให้สนุกครับ”
กล่าวจบ เขาจึงเดินออกจากห้องไป
ซูเย่มองดูรีโมท
เขาพบว่านอกจากปุ่มเรียกใช้บริการบนรีโมทแล้ว ยังมีปุ่มประมูล และกระทั่งปุ่มพูด โดยต้องกดค้างไว้เพื่อพูด แล้วเสียงจะสามารถดังออกไปยังลานประมูลได้
แม้ว่าจะเป็นห้องส่วนตัว แต่วัสดุที่ใช้สร้างก็เหมือนกับภายนอก เขาสามารถมองเห็นทั่วลานประมูลได้อย่างชัดเจนจากในห้อง แต่ผู้คนด้านนอกจะไม่สามารถมองเห็นเขาในห้องส่วนตัวได้
และมุมมองจากห้องส่วนตัวเองก็ดีมาก สามารถมองเห็นผู้ร่วมงานได้ทั้งหมด
ซูเย่พึงพอใจเป็นอย่างมาก
ผู้คนทยอยเข้าลานประมูลคนแล้วคนเล่า
ซูเย่เห็นคนที่ไม่คุ้นหน้าจำนวนมาก และบางส่วนเองก็มางานประมูลโดยปกปิดใบหน้าเช่นเดียวกับเขา
นอกจากนี่ซูเย่พบกระทั่งเหล่าพ่อค้าจากถนนฉางอัน พวกเขาเองก็มาร่วมงานประมูลด้วย
ที่สำคัญที่สุดคือ ซูเย่ได้เห็น VIP หลากหลายกลุ่มตรงเข้าห้องส่วนตัวเหมือนกับเขา
ผู้คนเหล่านี้ บ้างก็ปิดหน้า บ้างก็เปิดเผย
บรรดาผู้คนที่มาร่วมงานอย่างเปิดเผย ต่างพากันพูดคุยซุบซิบกันถึงบรรยากาศของงาน
เพียง 15 นาที
ลานประมูลอันว่างเปล่า ขณะนี้แออัดไปด้วยผู้คนมากมาย
“ยินดีต้อนรับทุกท่านเข้าสู่ลานประมูลหวังเป่า”
สามทุ่มตรง บุคคลคนหนึ่งเดินขึ้นไปบนเวที และกล่าวกับทุกคนผ่านไมโครโฟน “ผู้ที่มาร่วมงานประมูลนี้ ล้วนเป็นสหายเก่าและแขก VIP ที่ได้รับเชิญ ดังนั้นผมจะไม่พูดอะไรมาก”
“แค่จะบอกว่า วันนี้มีเซอร์ไพรส์ ตั้งตารอกันได้เลยครับ”
เมื่อประโยคนั้นดังออกมา
ผู้ร่วมงานทุกคนก็ต้องตกตะลึง
“เซอร์ไพรส์?”
“เซอร์ไพรส์อะไร?”
“มีของเพิ่มเข้ามาในรายการเหรอ?”
ผู้คนพากันตั้งหน้าตั้งตารอคอย เมื่อไรที่มีประกาศว่าจะมีเซอร์ไพรส์ จะต้องเป็นของดีเสมอ
“ถัดไป ขอเชิญพิธีกรการประมูลมือหนึ่งจากลานประมูลหวังเป่าขึ้นมาบนเวทีด้วยครับ” กล่าวจบ พีธีกรเปิดงานจึงลงไป
ทันใดนั้น บุคคลอันคุ้นเคยได้เดินขึ้นไปยังบนเวที
มองแล้วจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากหวังอวี้
“เจ้าของร้านหวังใช่ไหม?”
“เซอร์ไพรส์ที่ว่าคงไม่ใช่คุณหรอกนะ? ฮ่าฮ่า”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁]