เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1077

ตาเฒ่าเซวียนหยวนจับกระบี่หักที่เอว

ไอ้หลิวกับยัยแก่หยางสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย พูดขึ้นมาพร้อมกันว่า “จะประลองกันไหม”

ตาเฒ่าเซวียนหยวนพูดว่า “สู้ตัวต่อตัว พวกนายสู้ฉันไม่ได้ ระวังจะโดนฉันฟันด้วยกระบี่ จนต่อไปมาดื่มเหล้าไม่ได้อีก”

ไอ้หลิวหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ฉันอยากลองวิชากระบี่ของคนคลั่งอย่างนาย ไม่ได้ลงมือหลายสิบปีแล้ว วันนี้ลงมือสักหน่อย ก็ไม่น่าเป็นอะไร”

ยัยแก่หยางก็ลุกขึ้นยืน แล้วพูดว่า “ฉันก็อยากขอคำแนะนำวิชากระบี่สักสองกระบวนท่า”

ลู่ฝานมองทั้งสามคนเตรียมสู้กันด้วยความตะลึง

นี่มันเรื่องอะไรกัน เขามาดื่มเหล้าเฉยๆ ทำไมถึงทำให้ยอดฝีมือทั้งสามคนประลองกันได้ล่ะ

ผู้อาวุโสหลิวต้องเป็นยอดฝีมือระดับเซียนบู๊แน่นอน งั้นสองคนข้างๆ ก็คงไม่แตกต่างกันสักเท่าไร

นั่นหมายความว่า ยอดฝีมือระดับเซียนบู๊สามคนกำลังแย่งกันเพื่อจะเอาเขามาเป็นศิษย์ ถ้าเป็นคนอื่นคงดีใจแทบแย่แล้ว

แต่ตอนนี้ลู่ฝานอยากรีบออกไปมาก

เมื่อรวบรวมปราณชี่ ลู่ฝานดูดพลังทั้งหมดที่อยู่รอบๆ เข้ามาในตัวทันที

ไม่ว่าเขาจะควบคุมยังไง ลู่ฝานใช้วิธีป่าเถื่อนที่สุดทำลายมันทันที

ลู่ฝานลุกขึ้นยืน อุ้มเจ้าดำที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา หันไปพูดกับสิบสามว่า “ไปกันเถอะ”

ลู่ฝานค่อยๆ เดินไปทางประตู

ตอนนี้ทั้งสามคนเห็นลู่ฝานลุกขึ้นมา ต่างพากันอึ้ง ขนาดเถ้าแก่อ้วน ยังมองลู่ฝานอย่างอึ้งเล็กน้อย

“หยุด! เมื่อกี้นายทำลายการควบคุมยังไง”

เมื่อเถ้าแก่อ้วนเอ่ยขึ้น ลู่ฝานรู้สึกว่าตัวเองเดินไม่ได้แล้ว

ลู่ฝานหันมาพูดว่า “ตอนนี้ฉันไม่อยากฝากตัวเป็นศิษย์กับใคร ให้ฉันไปเถอะ”

เถ้าแก่อ้วนหัวเราะ แล้วพูดว่า “รอก่อนสิ นายจะรีบไปทำไม ให้พวกเขาสามคนทะเลาะกันเสร็จก่อน บอกมาก่อนว่านายทำลายได้ยังไง”

ลู่ฝานเงียบ เขาไม่มั่นใจว่าถ้าตัวเองพูดโกหกต่อหน้าผู้แข็งแกร่งระดับเซียนบู๊ แล้วจะไม่โดนจับได้

ตอนนี้ตาเฒ่าเซวียนหยวนหัวเราะแล้วพูดว่า “น่าสนใจ ทำลายการควบคุมฟ้าดินของไอ้อ้วนตงได้ในพริบตา ฝีมือนี้ ตอนฉันเป็นหนุ่มยังทำไม่ได้เลย”

ไอ้หลิวพูดด้วยรอยยิ้ม “เหลือเชื่อมาก ฉันก็ยังดูไม่รู้เรื่องเลย เขาทำได้ยังไง คล้ายการกลืนกินของผู้ฝึกชั่วร้าย แต่ไม่มีออร่าปีศาจกับกลิ่นเลือดสักนิด”

ยัยแก่หยางพูดว่า “เหมาะสมมาก เด็กคนนี้ฝึกวิชาของฉัน ต้องได้ผลคุ้มค่าแน่นอน”

พูดจบ ทั้งสามคนมองกันไปมา ความไม่เป็นมิตรผุดขึ้นบนใบหน้า

ไอ้หลิวพูดอย่างไม่เกรงใจว่า “เรื่องเกี่ยวกับผู้สืบทอด ดูเหมือนฉันคงหลีกทางให้ไม่ได้แล้ว”

“พวกนายจะเอายังไง ว่าเงื่อนไขมาเลย”

ยัยแก่หยางพูดดุดันกว่าเล็กน้อย

ตอนนี้ตาเฒ่าเซวียนหยวนมีความคิดแล้ว เขามองเถ้าแก่อ้วนแล้วพูดว่า “ไอ้อ้วนตง นายคงไม่ได้รอดูพวกเราสู้กันใช่ไหม”

เถ้าแก่อ้วนยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันมีความคิดหนึ่ง อยู่ที่ว่าพวกนายจะยอมหรือเปล่า”

ไอ้หลิวพูดเสียงดังว่า “ว่ามา!”

เถ้าเก้าอ้วนหัวเราะหึหึ แล้วพูดว่า “ในเมื่อพวกนายต่างไม่ยอมกัน งั้นก็ให้เด็กคนนี้เลือกเองสิ เอาวิชาของพวกนายให้เขา เขายินดีฝึกวิชาไหน ก็ฝึกวิชานั้น หลังจากนั้นเขาก็ไปหาถึงที่อยู่แล้ว”

ไอ้หลิวขำ แล้วพูดว่า “นายนี่จริงๆ เลยไอ้อ้วน ฉันเข้าใจแล้ว นี่เป็นวิธีที่นายใช้ แต่ฉันยอม ก็แค่วิชา ฉันให้ได้อยู่แล้ว!”

ยัยแก่หยางก็มองอะไรบางอย่างออก พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่มีปัญหา แค่วิชาธรรมดาๆ เอาออกไปให้คนเห็นได้อยู่แล้ว ฉันก็ให้เหมือนกัน”

ตาเฒ่าเซวียนหยวนพูดว่า “ให้กันหมดแล้ว งั้นฉันก็ไม่งกหรอก ฉันก็ให้!”

ทั้งสามคนตอบตกลง เถ้าแก่อ้วนผายมือสองข้างใส่ลู่ฝาน แล้วพูดว่า “ฉันบอกแล้วว่าวันนี้เป็นวันที่เปลี่ยนโชคชะตาของนาย!”

ลู่ฝานยังไม่ทันตั้งตัว จู่ๆ เห็นแสงสามแสงปรากฏออกมา จากนั้นเข้ามาในหัวสมองของเขาทันที