เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 110

หันไปมอง ดูเหมือนศิษย์พี่หานเฟิงจะดูนิ่งสงบ

แต่ดูอย่างละเอียดแล้ว ทำไมศิษย์พี่หานเฟิงถึงหลับตาล่ะ

ลู่ฝานถามว่า “ศิษย์พี่สี่ เป็นอะไรไป อาหารไม่คุ้นปากเหรอ”

หานเฟิงพูดช้าๆ ว่า “อย่าพูด ให้ฉันได้สัมผัสรสชาติสักครู่”

ลู่ฝานพูดอะไรไม่ออก หันหน้ามาเงียบๆ

พอหันกลับมา ลู่ฝานเห็นอาจารย์อี้ชิง ศิษย์พี่ฉู่เทียน ศิษย์พี่ฉู่สิง ใช้มือคีบอาหารกินอย่างรวดเร็วสุดชีวิต

เห็นได้ด้วยตาว่าอาหารหม้อใหญ่ ลดลงอย่างรวดเร็ว

ลู่ฝานรีบหยิบตะเกียบกินอาหาร

ศิษย์พี่หานเฟิงสัมผัสรสชาติเสร็จแล้ว พูดเบาๆ ว่า “เฮ้อ ในที่สุดวันนี้ก็ได้กินของอร่อยแล้ว”

ศิษย์พี่หานเฟิงลืมตา หยิบตะเกียบขึ้นมา ทันใดนั้น เขาเห็นหม้อหินเปล่าๆ ที่โดนกินจนสะอาด หมุนอยู่ข้างหน้าตัวเอง

อาจารย์อี้ชิงเช็ดปากอย่างพอใจ แล้วพูดว่า “ดีมาก มื้อนี้กินอย่างสบายใจ ต่อไปหน้าที่การทำอาหาร ยกให้เจ้าดำละกัน ลู่ฝานไม่ต้องเสียใจ อันที่จริงการทำอาหาร เป็นการฝึกฝนอย่างหนึ่ง รอให้ถึงเวลา ฉันจะมอบสิ่งดีๆ ให้มัน”

ฉู่เทียน ฉู่สิง พยักหน้าสุดชีวิต พูดพร้อมกันว่า “อาจารย์พูดถูกที่สุด”

อาจารย์อี้ชิงชี้โต๊ะ แล้วพูดว่า “หานเฟิง เก็บทำความสะอาดด้วย ลู่ฝาน นายตามฉันมา”

ลู่ฝานลุกขึ้น เดินตามอาจารย์อี้ชิงออกไป

หานเฟิงมองโต๊ะอย่างอึ้งๆ จนถึงตอนนี้สติก็ยังไม่กลับมา

ฉู่เทียน ฉู่สิง ลุกขึ้นยืน เอายาสมุนไพรออกมาจากอก ยัดให้เจ้าดำ แล้วพูดว่า “ฮ่าๆ เจ้าดำ ต่อไปเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ขอบคุณอาหารเย็นที่แกทำ ผลไม้ชาดนี้ ถือว่าเป็นของขวัญที่เราเจอกัน”

เจ้าดำเบิกตาโตแวววาว มองผลไม้ชาดข้างหน้า สัญชาตญาณของมัน รู้สึกได้ว่าเป็นของดี รีบเอาอุ้งเท้าทั้งสองจับไว้แน่น

ทั้งสองเดินออกไป หานเฟิงเพิ่งตั้งสติได้ ตะโกนเสียงดังว่า “พวกนายมันเลวววว!”

หลังจากตะโกนออกมาเสร็จ หานเฟิงนึกอะไรออก คว้าเจ้าดำขึ้นมา

เจ้าดำคิดว่าหานเฟิงจะขโมยผลไม้ชาดในมือ จึงแยกเขี้ยวใส่หานเฟิง มีแสงอยู่ในปาก

หานเฟิงรีบปล่อยมือ แล้วพูดว่า “อย่าวู่วาม อย่าวู่วามเด็ดขาด เจ้าดำ เจ้าดำที่รักของฉัน แกดูสิ แกกินเนื้อของฉัน ฉันไม่ได้ว่าอะไรเลย แกทำอะไรให้ฉันกินอีกหน่อยได้ไหม ฉันหาวัตถุดิบให้ เป็นไง แกดูสิ ฉันก็มีสมุนไพรเหมือนกัน แกทำอาหารให้ฉัน ฉันจะให้มันกับแก”