เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1100

บนสะพานสายรุ้ง ตอนนี้ลู่ฝานพุ่งออกมาจากเขตสีส้มแล้ว ตามถานไถเก๋อและคนอื่นทันแล้ว

เดินเข้ามาในเขตสีเหลือง ลู่ฝานเก็บปราณชี่ ใช้เกราะเกล็ดมังกร พลังชี่ฟ้าดินทั้งหมดในเขตสีเหลือง สามารถกลายเป็นอาวุธแหลมคมเข้ามาโจมตีได้

การดันออกไปไม่ใช่ความคิดที่ฉลาด ทำได้เพียงอาศัยเกราะกับร่างกายต้านทานไว้

เสียงโลหะกระทบกันดังขึ้นไม่หยุด เกราะเกล็ดมังกรบนตัวลู่ฝานทนทานมาก ทนต่อการโดนฟัน ดังนั้นเขาจึงเดินอย่างมั่นคงมาก

เมื่อลู่ฝานเดินมาถึงข้างถานไถเก๋อ จู่ๆ ถานไถเก๋อชะงักฝีเท้าลง

มองลู่ฝานอย่างยั่วยวนแล้วพูดว่า “ลู่ฝานนักกระบี่แห่งตงหวา มีเวลาว่างกินข้าวด้วยกันไหม”

ลู่ฝานหันไปมองถานไถเก๋อ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ขอบคุณที่เธออุตส่าห์ชวน ค่อยว่ากันหลังจากลู่ฝานเสร็จธุระแล้วกัน!”

พูดจบ ลู่ฝานเดินไปข้างหน้าต่อ

ถานไถเก๋อมองด้านหลังลู่ฝาน แล้วยิ้มบางๆ อย่างดงาม

หลิ่วเจินและคนอื่นมองลู่ฝานเดินมาอย่างเงียบๆ และแซงพวกเขาไป

นักบู๊ที่ไม่รู้จักชื่อสองสามคน มองลู่ฝานด้วยสายตาประหลาด นัยน์ตามีความคิดต่อสู้ มีความหวาดระแวง มีความอาฆาต ลู่ฝานไม่ได้สนใจเลย

ตอนลู่ฝานแซงสุ่ยสือฉวน จู่ๆ สุ่ยสือฉวนจับไหล่ลู่ฝานเอาไว้ พูดอย่างราบเรียบว่า “อย่าเดินเร็วเกิน ระวังจะตายอยู่ข้างหน้า”

ลู่ฝานดันมือสุ่ยสือฉวนออกเบาๆ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันเดินช้ามากแล้ว!”

เพียงประโยคเดียว ทำให้สือเฉินและคนอื่นหน้าเปลี่ยนสี

ถ้าลู่ฝานบอกว่าตัวเองเดินช้ามากแล้ว งั้นก็หมายความว่าพวกเขากำลังคลานเหมือนเต่าน่ะสิ

ลู่ฝานเดินต่อไปข้างหน้า อาวุธแข็งแกร่งและแหลมคมขึ้นเรื่อยๆ เมื่อมาถึงด้านหลัง กระบี่ยาวทะยานฟ้าหลายเล่มแทงเข้าที่ตัวของลู่ฝาน